Ontvoerd.

Hoofdstuk 50

(50 hoofdstukken: FEEST!!)

Pov Ben.
~een week later~

Ik loop de kamer uit en ben op weg naar de train zaal. Ik heb rosa niet meer gesproken of gezien.
Ze ontwijkt me al de hele week. Ik snap het wel, maar toch deed het me slecht voelen.

Ik kom aan in de train zaal en daar is rosa aan het boksen.
Als ze mijn ogen vindt, draait ze haar rug naar me toe en wilt weglopen.
Ze komt naar de deuropening waar ik sta en ik grijp haar aan haar arm terug.
Ze kijkt me vol afschuw aan.
"Wat moet je?" Zegt ze op de zelfde manier waarop ze kijkt.
"Laat me iets uitleggen." Ze schud haar hoofd.
"Was ik niet duidelijk toen ik zei dat ik je niet meer wilde zien?" Zegt ze uitdagend.
Ze probeert zich los te wringen uit mijn greep, maar ik houd haar stevig vast.
"Laat me los!!" Ik grijns.
"Nee." Ze zucht, wetend dat ik toch veel sterker ben dan zij.
Ik trek haar mee naar een houten stoel  in de hoek van de zaal. Ze stribbelt ligt tegen, maar dat helpt niets.
Ik pak er ook 1 en ga voor haar zitten.
"Rosa, Ik weet dat je me niet wilt spreken of zien, en ik snap het ook,
Maar laat me iets uitleggen." Begin ik.
Ze kijkt me niet aan maar ik weet dat ze luistert.
"Ik heb verteld dat ik te weinig punten had. Ik heb gezegd dat ik je duwde, maar je weet niet waarom."
Zeg kijkt me opslag aan en haar wangen worden rood van woede.
"IK WEET WAAROM JE ME DUWDE!
JE HAD TE WIENIG PUNTEN EN DUWDE MIJ EVEN OM TE LATEN ZIEN AAN DIRK HOE MACHTIG JE WAS DAT JE ME DURFDE TE DUWEN! EN ME DAN REDDE!!
MAAR WEET JE BEN, JE BENT EEN EGOÏSTISCHE KLOOTZAK." Ze wilt opstaan maar ik houd haar tegen en duw haar terug op de stoel.
"Ik snap dat je zo denkt. Zo zou ik ook denken. Maar je hebt het mis." Ze kijkt me doordringend aan en luistert verder
"Ik wist dat we niet als eerste de finish zouden kunnen bereiken, maar misschien als ik iets zou doen waardoor we het sterkste duo zouden zijn, dat we dan extra punten kregen.
Ik wist niet wat me bezielde, maar voor ik het wist gaf ik je de duw in je rug zonder erbij na te denken. En dat spijt me. Ik pakte je aan je voet vast en de rest van het verhaal weet je van wat er is gebeurt. We kregen 2 punten omdat ik je redde en de held was.  en dus we zo goed hebben samengewerkt. Het beste van allemaal!  Precies wat ik wilde.
Maar toen kreeg ik te horen dat je in coma lag. Ik wist niet wat er met me gebeurde. Ik had zo ontzettend veel schuldgevoel in me.  het voelde alsof iemand messen in mijn maag en borst stak en ik voelde die steken steeds opnieuw door me heen gaan..
alsof ik je had vermoord." Ze knikt.

"Ik voelde me schuldig tegenover jou en al je vrienden. Ik dacht dat je het niet zou redden en ik voelde me steeds slechter. Ik ben iedere dag bij je geweest in de hoop dat je wakker werd. Die dag kwam steeds maar niet." Ze slikt.
"Ben ik wil het niet horen! Laat me gewoon met rust!!" Ik slik.
"Luister! Alsjeblieft." Ze gaat weer zitten, en luistert verder met een een gezicht van:
het-kan-me-toch-niks-schelen!
"Toen je ontwaakte uit je coma, was ik zo blij en zo opgelucht! Maar je wist niks meer. En ik was te bang om het je te vertellen. Bang voor je reactie. Je dacht dat je zelf viel en dat jij mij in gevaar bracht inplaats van dat het andersom is. Maar ik werd verliefd op je, en ik kon het je niet zeggen. Bang om een reactie als nu. Het spijt me rosa!" Ze kijkt me aan.

"Val je voor me?" Vraagt ze voorzichtig. "Ja." Zeg ik een beetje ongemakkelijk en ik kijk naar beneden.
"Maar je moet weten dat ik dit nooit gewild heb! Ik heb je nooit pijn willen doen of in gevaar willen brengen. Echt niet." Ze kijkt naar beneden met twijfel in haar ogen. Haar blik veranderd van ongeïnteresseerd naar aandachtig en vol interesse. Haar blik lijkt spijtig en medelevend met een beetje verbazing.
"Het spijt me echt!" Zeg ik voor de laatste keer. Ze blijft stil.
"Ben, ik weet niet of ik je nog kan vertrouwen! Ik moet er over na denken." Ik knik en ze loopt langs me heen de deur uit. Ik houd haar niet meer tegen.
Ik heb niks anders kunnen zeggen.
Ik heb gedaan wat ik kon.