Ontvoerd.

Hoofdstuk 63

Pov rosa:

"W-wat??"
"W-waar is hij?!" Vraag ik terwijl er iets in me zegt dat ik hem kwijt ben, dat hij weg is.
"Dirk heeft hem meegenomen.....(snik)"
Ik kan niks zeggen. Er komt geen geluid uit me.
"H-hoe?" Zeg ik uiteindelijk.

"Jij viel en bewoog niet meer, d-de perfecte kans om je van ons weg te halen daarom schoot ik op Dirk, maar het hield hem niet tegen. Zijn arm bloedde, maar het leek n-net of hij h-het niet V-voelde, hij was er immuun voor.
Hij was net een stap van je verwijderd en Lucas sloeg hem neer. Hij k-kon je n-niet laten wegvallen.
Ik werd omsingeld door wapens die door mensen werden vast gehouden, mensen die mij zonder pardon zouden doden.
Dirk z-zei me d-dat als i-ik nog 1 keer schoot ik zou overlijden maar Lucas kon dat niet laten gebeuren. Hij stormden naar je toe om je te beschermen maar werd nog 2 keer in zijn arm geschoten.
Hij kon niks meer doen.
Hij heeft a-a-alles geprobeerd maar het was verloren. Dirk wilde je net oppakken toen Lucas z-zei; "neem mij laat haar gaan Dirk!!"
En dat deed hij.
Hoe leuk hij het ook zou vinden om je te doden, hij wist dat als hij Lucas van je weg zou nemen, het nog meer pijn zou doen dan dat hij je zou martelen en je uiteindelijk zou doodslaan.
I-ik heb niet meer geschoten, maar hield Dirk tegen. Alleen werd ik tegen mijn rug aan geslagen met een geweer, zodat ik slap werd en ben vast gepakt.
Ik kon alleen maar toekijken hoe Lucas werd meegenomen met hardhandige hand. Al wilde ik zo graag helpen, ik kwam niet los en na het lange proberen om uit zijn greep los te komen, gaf ik het op doordat het een verloren zaak was, hij was te sterk."

"W-waarom h-heeft hij ons L-laten gaan??" Vraag ik stotterend terwijl ik de brok in mijn kil weg probeer te slikken.

"Dat weet ik niet hij had me makkelijk kunnen doden, maar hij deed het niet.
Ik werd losgelaten en duwde jou voorzichtig op mijn rug.
Je bloedde zo erg dat ik even dacht dat je het niet zou halen en dood zou bloeden...
Dus ik rende weg en heb Lucas achtergelaten.
Het spijt me zo erg. Maar ik kon het niet meer. Hij was verloren."

"Het geeft niet, hij is sterker dan Dirk denkt, fysiek en mentaal, hij komt er doorheen." Huil ik.
Ook Caleb snikt nog steeds en ik zie aan hem dat hij denkt dat het zijn schuld is dat dit is gebeurt. Maar het is niet zo...Dat is die van Dirk.
"H-hé," zeg ik als Caleb volledig lijkt te breken.
"Het komt goed! Ik beloof het je!"

"N-nee dat komt het niet. Ik kijk constant toe hoe al mijn vrienden, de mensen waar ik om geef, stuk voor stuk van me worden weggenomen, ik wil het niet meer! Het doet me pijn rosa!! Hier binnen!..." Hij wijst naar zijn hart. (A/N: Of nou ja de plaats waar zijn hart zit.... je snapt wat ik bedoel.)

"En net zoals alles is dit  mijn schuld! Ik deed niks meer omdat ik niet dood wilde gaan, ik dacht alleen aan mezelf. Had ik dat niet gedaan was Lucas nu misschien vrij geweest.
Het is allemaal mijn schuld."

"Caleb, dat is het echt niet! Dat is die van Dirk. Had je Lucas gered was je zelf dood. Ik snap heel goed waarom je dit deed. En niemand neemt het je kwalijk, ook Lucas niet, dat weet ik zeker. En als je nog een keer geschoten zou hebben, had dat niks uitgemaakt want dan was je dood voor je iets kon doen. Dan was ik jullie allebei kwijtgeraakt, dus eigenlijk is dit gewoon allemaal Dirks schuld, net als altijd! Iedereen weet dat je alles hebt gedaan om er wat aan te veranderen  en bent gestopt vanwege een dreiging die je je leven af zou nemen. En dan nog iets-"

"Nee rosa, misschien is het wel Dirks schuld. Maar hij deed dat terwijl ik de keuze had om hem te helpen en zou overlijden of niks doen en hem te laten wegrotten, er voor zorgend dat ik mezelf veilig kon stellen.
Ik koos voor mezelf net als altijd, toen ik jullie uit elkaar zou moeten drijven en er niks met mij of iemand anders zou gebeuren of jullie gelukkig laten zijn en iemand van wie ik houd kappot laten gaan en dood laten gaan. Net zoals altijd koos ik voor mezelf. Wat voor mij beter was!!
Maar welke keuzen ik ook maak, het is nooit goed. Dreef ik jullie uit elkaar werd mijn moeder ook vermoord. Alles is altijd mijn schuld. Ik werd gepest omdat ik iets fout deed, ik wist niet wat, maar door mijn schuld werd ik zelf gepest.  Ik nam die drugs aan en heb dat contract getekend, door mijn eigen domme fout! Ik liet Lucas meenemen. Al kon ik er wat aan doen. Allemaal mijn eigen stomme schuld. Ik breng gewoon ongeluk, jullie zouden beter af zijn zonder mij, iedereen is beter af zonder mij."

"Caleb denk na! Wie vermoorden iedereen, de mensen waar je van hield?"

"Dirk...."

"Wie heeft je al die moeilijke keuzes laten maken?"

"Dirk......"

"Alles waar iets mee gebeurt, is Dirks schuld. Elk antwoord op zulk soort vragen is altijd Dirk. Dirk is de oorzaak van alles, niet jij, Dirk."
Hij is nog steeds aan het snikken en ik wil hem knuffelen maar mijn rug doet te veel pijn om nu te bewegen.
"Caleb luister heel goed naar me."
Zijn aandacht wordt op mij gevestigd.
"Ik zal je altijd steunen. Je zusje en je vader zullen er altijd voor je zijn. Lucas zal je altijd alles vergeven omdat hij weet dat je goed bent van binnen en buiten. Er zijn altijd mensen die van je houden op allerlei manieren. Als je denkt dat ze allemaal beter af zijn zonder jou heb je het mis! Ze blijven bij je omdat ze van je houden, geloven in je. Het zou ze zelfs enorm veel pijn doen als je weg zou gaan. Ze zou verlaten. Geloof me. Ik en nog veel meer andere mensen zullen altijd achter je blijven staan en dat mag je nooit vergeten!..."

"Oké, ma-"

"Beloof het me!"

"Ik beloof het je." Lacht hij.
Een heldere lach, een echte lach. Dat is lang geleden dat ik die bij hem gehoord heb, dat ik dat bij wie dan ook gehoord heb. Het doet me goed om het te horen.