Pov Caleb.
Aangekomen bij de politie schreeuwt de man om help.
"Father!! Father help meeee!!!" Is zijn vader politie?!!
Een man komt aanrennen en kijkt Rosa bezorgt aan.
"What happend with her??" Vraagt hij aan zijn zoon waarvan ik nog steeds de naam niet weet....
"She was shot and she fell unconcious....
Can you help her??" Zegt zijn zoon.
"Who shot her??" Vraagt hij, kijkend naar mij.
"Sir we were kidnapped and i really can help you to pick hem up.... But i need your help now more with save my friend. Please help her!" Vertel ik.
"I understand, do you have a name from the person who shot her??" Vraagt hij als laatste hoop.
"Dirk.... i don't know his last name, i'm sorry." Niet dat dit verhoor nou echt iets heeft opgeleverd voor hem, maarja.. Rosa is nu belangrijker!!
"That's okay, Please walk with me to our car, i bring her to the hospital." Stelt hij voor
"Thank you so much!" Zucht ik opgelucht.
Ik loop met hem mee naar een busje. Ik leg Rosa op een bankje en ga vervolgens naast haar zitten.
"Het komt allemaal goed Rosa! Hou vol.."
Moedig ik haar aan, wetend dat ze het toch niet hoort. Dat het toch niet helpt.
"We gaan ontsnappen, samen! En Lucas zal vrij komen. Ik beloof het!! We zijn niet voor niks zo ver gekomen... toch?" Vraag ik, hopend op en antwoord dat maar niet komt. Hopend op een simpel knikje als teken dat ze me heeft begrepen, als teken dat ze wakker is.
Maar ook dat knikje was valse hoop.
Een schokkend hard geluid vult mijn oren.
De sirenes..
"Hoor je dat Rosa?? We gaan je helpen. Ze gaan ons helpen.." hetzelfde gebeurt als net.
Geen teken van beweging.
~herinnering~
"hou vol!!!! Mark!!!!! Nee!!!!"
(Belt 112)
"Meneer ik ben in de Bloemenlaan in Tilburg help me, mijn vriend bloed hier dood!! Alsjeblieft wees snel!"
"We komen er aan."
---
"Mark alsjeblieft houd vol!!" Schreeuw ik terwijl ik mijn hand op zijn schouder druk om het bloeden te stoppen.
"Caleb??"
Hij kijkt me aan.
"Ze komen me helpen, ze komen ons helpen.
Ik beloof dat ik vol zal houden, totdat ik geholpen word." Belooft hij.
___tuuuuuttaaaaahhh thuuuuuuuthaaaaaahh__
Mark begint erg langzaam en moeilijk te ademen. Hij knippert een keer traag en dan sluit hij zijn ogen.
"Mark je zou volhouden. Weet je nog?"
"Hou vol!"
Roep ik terwijl hij van me weg wordt gehaald en in de ambulancewagen wordt gereden.
"Ik moet mee!" Roep ik naar de mannen.
" nee jongen het is beter als je hier blijft.. ga maar naar je moeder. We bellen je als we jets weten. Ik beloof het." Zegt een ambulance medewerker en hij duwt me een beetje achteruit.
"Mark beloofde mij ook iets. Hij zou volhouden tot hij geholpen zou worden. Ik moet bij hem blijven om hem te steunen!" Zeg ik de man.
"Het lijkt me echt beter als je-"
"Het was geen vraag!" Onderbreek ik hem en dan loop ik naar de ambulancebus waar ik naast hem ga zitten.
Allerlei apparaten worden op hem gebruikt die ik nog nooit heb gezien.
Een mondkap voor zuurstof en apparaten voor de wond om ze te laten stoppen met bloeden, maar eerst word er alcohol over de wond heen gegooid. Gek genoeg reageert mark er niet op, ook al moet het enorm veel pijn gedaan hebben.
"Hij reageert niet!! Er gaat iets verkeerd!"
De sirenes gaan aan en ik schrik ervan.
Ik pak zijn pols vast en druk op zijn ader. Ik voel niks, geen hartslag...
"Zijn hartslag!!"
"Het is weg!!" Gil ik.
"Doe dan iets!!" Sommige kijken me gestoord aan en andere voelen aan zijn pols en geven elkaar een knikje.
"Wat betekend dat knikje??" Vraag ik.
"Wat bedoelt u met dat knikje?!!" Roep ik naar de dokters. Ze kijken me beide medelevend aan en dan snap ik wat ze bedoelen.
Een aantal dokters beginnen met reanimeren.
Ik val verslagen terug op mijn stoel terwijl de bus stopt met rijden.
Hij wordt naar binnen gereden en een kamer ingeduwd waar ik niet mag komen...
~10 min~
De deur gaat open en de dokter komt droevig naar buiten.
"Ik heb slecht nieuws jongen... je vriend mark is net overleden, je mag even naar binnen om afscheid te nemen. Het spijt me... we hebben gefaald."
Ik ren naar binnen en zie een spierwit jongetje op bed liggen met een half-doorzichtig doek over zijn lichaam heen, behalve over zijn hoofd.
"Mark!!" Huil ik.
"Je zou volhouden!! Je had het beloofd!!" Huil ik. Hij is weg. Hij is gestopt met vechten.
~einde herinnering~
De bus stopt en ook hier wordt Rosa gereanimeerd. Een traan rolt langs mijn wang en valt met een klets op mijn shirt.
Dit is me al eens gebeurt en ik ga het niet nog een keer laten gebeuren. Rosa zal het redden, tot we veilig zijn. Nu en ook over de rest van deze jaren.
Ze wordt met spoed in een kamer gereden en net zoals de laatste keer dat dit gebeurde, moet ik buiten wachten tot er nieuws is.
Ik haat wachten. K heb kapot weinig geduld en voor dit soort dingen kan ik ook zeker geen geduld krijgen.
Wat als er iets met haar gebeurt?!
Wat als ze stopt met vechten.... net als mark!
Dan vergeef ik het mezelf nooit dat ik er niet eerder voor haar was. Ik had moeten zien dat het niet goed met jaar ging.
Ik had haar op mijn rug moeten nemen inplaats van haar zelf te laten lopen. Iets waar ze nou eenmaal niet de energie voor heeft en er niet tot toe in staat is door de wond.
Ik had het moeten zien.
Ik verberg mijn hoofd in mijn handen en zucht trillerig. "Alsjeblieft... blijf bij me!" Fluister ik tegen mezelf in de hoop dat Rosa straks uit dat kamertje kan komen lopen. Met verband om haar rug en pijnstillers verwerkt in
haar lichaam.
Merry x-mas iedereen❤🎉🎄
JE LEEST
Ontvoerd.
Adventure"Wat willen jullie van me?!" "Waarom ik?" "We leiden hier jongeren op voor een team, dit team neemt het op tegen mensen die óns in de weg staan... je vermoord ze! Jij bent iemand die zichzelf wilt verdedigen, ook jij zal worden opgeleid. Ben je té...
