Ontvoerd.

Hoofdstuk 74

Pov Lucas.

Verschillende mensen worden geholpen door ambulancemannen. Hoe kon dirk mensen dit aandoen. Sommige zijn zwaar gewond, andere  komen er mee weg met een snee of schaafwond. Kinderen zijn veilig maar huilen door de paniek. Rosa en Caleb helpen ze af te leiden door met Lego te spelen of met ze te praten. Een ander meisje blijft huilen. Ze zal vast iemand verloren zijn. Rosa knuffelt haar en houd haar stevig vast. Ik ben er trots op dat ik met haar samen mag zijn. Ze is zo'n goed mens. Ze krijgt door dat ik staar en kijkt naar me. Ik kijk terug in haar mooie ogen en ze glimlacht naar me. Ik dacht echt voor een seconden dat het dirk zou lukken om mijn vrienden te vermoorden. Dat ik ze echt ergens dood aan zou treffen. Maar ze zijn sterk. Met schotwonden en al zijn ze door gegaan. Ik werd meegenomen... daar konden zij niks aan doen. Ik opperde mezelf op in de plaats van Rosa. Zij móést blijven leven. Ze verdiende het.
Ik ga straks mijn familie weer zien! Na 5 jaar ga ik mijn familie zien. Ze zouden ondanks alles toch nog weten dat ik leef. Dat moet wel.
Ik zou ze nooit achter laten...

Pov Rosa.

Over een uur worden we terug gebracht met het vliegtuig naar Nederland. Ik ga mijn ouders weer zien. Ik ga ze na een jaar eindelijk weer zien. Wat ga ik zeggen tegen James? Hij weet van niks...
Paniek dringt zich binnen in mijn lichaam. Ik wil hem niet kwetsen.
Hij is een leuke jongen echt waar, maar ik heb Lucas en ik zou niets liever willen dan bij hem blijven. Max zou hem mogen... ze hebben hetzelfde karakter. Ze zouden vrienden kunnen zijn, maar eerst moest natuurlijk zijn controle komen of hij wel goed genoeg voor me was. Ik lach bij de gedachte alleen al.

"What are you thinking of?" Vraagt een klein jongetje.

"My big brother." Glimlach ik.

"When are you going to see him again?"

"Not yet." Hij knikt.

"Will you help me to build a dragon tower??" Vraagt hij terwijl ik zijn handen volpropt met Lego.

"Sore." Lach ik. Het jongetje begint te vertellen hoe hij zijn toren wilt en na een korte 10 min zijn we klaar en kijken we naar de hoge toren met groende draken erop afgebeeld.
Het jongetje kijkt er trots naar en wanneer hij wat wilt zeggen wordt hij omgestoten door een oudere jongen.

"Ohw sorry!" Zegt hij en hij helpt bram, het jongetje, overeind.
"Uhm it won't happen again, i promise." Glimlacht hij.
Bram kijkt hem alleen zuur aan, weet je wel, met van die gespleten oogjes.

Hij krijgt mij in het oog en laat direct het jongetje links liggen.
"Hey my name is Jesse." Grijnst hij. Een rij rechte, witte tanden komen tevoorschijn.
"Rosa." Zeg ik.

"Where are you come from?"

"Holland, Where are you come from?"

"Nice ik kom ook uit Nederland." Zegt hij.

"God ik ben blij dat ik geen Engels meer hoef te praten..." lacht hij. Ik grinnik.

"Wat brengt jou naar deze plek?"

"Mijn rug, jij?"

" ik hoorde dat mijn broertje in gevaar was door een schietpartij dus kwam ik meteen kijken. Wat is er gebeurt met je rug??" Ik slik.

"Schotwond.."

"Aiiii je hebt iemand wss behoorlijk boos gemaakt." Zegt hij met een pijnlijk gezicht.
Ik bestudeer hem even.
-strakke kaaklijn.
-verzorgt haar, maar nu met een petje op zijn hoofd.
-mooie donkerbruine ogen.
Hijs knap...

ik ga staan en klop mijn broek af.
"Ja... zij begonnen eerlijk gezegd." Lach ik. Hij lacht ook.
Hij scant me van top tot teen en ik begin me ongemakkelijk te voelen.
In mijn ooghoek zie ik Lucas boos naar hem kijken en ik glimlach erdoor.
Hij komt met stevige passen naar ons toe lopen en pakt voorzichtig mijn schouders vast en glimlacht alsof er niks is gebeurt. Niet dat dat zo is..
Hij begint kusjes te geven in mijn nek en hij komt langzaam dichterbij mijn lippen. Dan draait hij me om en kust ze.
Ik hoor de jongen ongemakkelijk kuchen waardoor ik meteen terugtrek. Dit hoeft hij indd niet te zien😬😂
"Ik uhmm ik zie je nog wel." Zegt hij met een teleurgesteld gezicht. Oeps...

"Uuhh ja sorry, ga maar snel je broertje zoeken."  Glimlach ik.
Hij knikt en loopt snel weg.
"Wat moest hij van je?"

"Eigenlijk niks maar hij was opzoek naar zijn broertje en toen botste hij tegen het jongetje aan waar ik mee aan het spelen was. Zo raakten we in gesprek." Grinnik ik.

"Hij scande je Rosa. Volledig !" Ik kijk hem aan en knik.
"Klopt, problemen mee?" Daag ik hem een beetje uit.
"JA! Je bent míjn vriendin dus hij moet bij je wegblijven!"
"Hahaha. Ik maakte maar een grapje, tuurlijk snap ik dat. Onthoud die goed want als er ook maar 1 meisje je dúrft aan te raken, dan komen mijn damn handen aan te pas." Zeg ik waarschuwend.
"Oh en sorry van die jongens, ik weet dat je je daardoor ongemakkelijk voelt."
"Jij kan er niks aan doen. Ik snap hem wel." Ik kijk Lucas raar aan.
"Roos in deze trainingsbroek en trainingsshirt ben je te fucking sexy." Fluistert hij hees in mijn oor. Ik zucht en blozend kijk ik weg.
"Ohw kan onze Rosa niet tegen complimentjes?" Grinnikt hij.
"Nee, dus stop!" Lach ik.
"Oh god, roos je bent zo knap.." zucht hij. Hij doet t gwn expres!
"Wat doe je toch met me?!" Zegt hij.
"Lucas ik meen t! Stop." Lach ik. Ik weet zeker dat ik zo rood ben als een tomaat... help.
Hij lacht nu ook.
"T is waar." Grinnikt hij zijn hand legt op mijn wang en hij kust me teder. God wat heb ik dit gemist zeg.. ik hou zoveel van hem.