Ontvoerd.

Hoofdstuk 57.

Pov Caleb.

~de dag erna~

"STA RECHT!! RICHT OP HET BORD!! EN SCHIET!!" Brult Dirk door de zaal.
We doen wat hij zegt en schieten.
De knallen gaan tegelijk af en de klap dreunt nog lang na in mijn oren.
Natuurlijk had ik dit al eerder gedaan, ik heb al mensen ontvoerd en vermoord. Ik kon dit dus al en ik raak hem dan ook bijna in de roos. Een pistool wordt in rosa's handen gedrukt en ze kijkt er walgend naar. Haar blik gaat naar mij en ze doet net of ze moeten kotsen.
"Ik.. Ik voel me n-niet zo lekker!" Zegt ze terwijl ze doorgaat met de kots bewegingen. Alleen is Dirk niet zo dom. "Niet proberen rosa, je komt hier niet onderuit!" Ze zucht. Haar plan heeft niet gewerkt... Ik weet dat ze niet wilt, ik weet hoe ze denkt over schieten. Alleen moet ze zich erbij neerleggen dat het moet, ik wil ook niet en denk er hetzelfde over. Geloof me... maar de gevolgen die Dirk je zal geven zijn nog veel oneerlijker, en dus doe ik wat hij zegt.. Ook al weet ik dat het fout is.
Toch vind ik schietlessen leuk.
Buiten het idee wat ik ermee zal moeten doen, wilde ik altijd al op schietlessen. Het gaf me altijd een kik als het lukte, je echt goed kon richten met zo'n ding, je echt controle erover had. Maar de bedoelingen doe Dirk er mee heeft zijn vreselijk.

Pov Rosa.

Ik zal het even uitleggen. We werden al vroeg ons bed uitgeroepen om de lessen te volgen die Dirk zal leiden.
De schietlessen.... Het geen waar ik heek de nacht van heb wakker gelegen.
Mijn plannetje om eronderuit te komen is helaas mislukt, ik zal moeten..
Hij drukt het pistool in mijn handen.
Een jonge gast van ik denk 20 komt op me aflopen. Hij is knap en zijn lichaam ziet er afgetraind uit.
Ik probeer te richten naar het bord.
Ik sluit mijn ogen en haal de trekker over.
Mijn handen schoten een beetje naar boven wanneer de kogel eruit schiet.
Ik open heel voorzichtig mijn ogen en ik zie een gat bij de roos, niet erin, maar er heel dichtbij.
"Wow, heb je dit al vaker gedaan?" Vraagt de jongen achter me.
"N-nee," vertel ik hem.
Hij grijnst.
"Dus... Een natuurtalentje hè?"

"Als jij dat vindt." Hij blijft me gefascineerd aankijken, of nou ja.. Je kan het beter staren noemen.
Ik draai me volledig naar hem om.
"Heb je een foto nodig?..."
Zijn grijns wordt breder en een rij rechte tanden komen tevoorschijn.
"Misschien wel ja.."
Ik draai me zuchtend om en richt opnieuw op het bord. Ik richt en schiet. Deze kogel komt iets verder van de roos maar is nog steeds dichtbij.
"Geef eens hier!" Zegt hij en grijp het pistool uit mijn handen.
Ik kijk hem niet-begrijpend aan en mijn houding is verveeld.
Hij gaat naast me staan, iets te dichtbij, en richt op de roos.
Een knal vult mijn oren. Ik sla mijn handen om mijn oren en kijk naar waar hij heeft geschoten. Recht in de roos. Ik haal mij handen van mijn oren en en kijk er verbaast naar. Hij komt achter me staan maar ik blijf naar het bord kijken. "Hoe?..."

"Je doet het al goed, voor je eerste keer. Maar heel je lichaam moet naar het punt staan waar je het wilt raken. Je moet er puur op gefocust zijn, anders lukt het niet.
Kun je niet goed richten met een wapen als deze, maak je een verschil tussen leven of dood."
Ik kijk hem aan.
"Luister, je staat schuin. Ook je armen, vandaar dat je hem niet raakt waar je wilt. Wel bijna, maar niet goed genoeg
Wil je iemand in zijn hart raken, kun je hem in zijn schouder schieten. En dus heeft het slachtoffer kans op overleven. Wil je iemand door het hoofd schieten, kun je missen. Snap je?"
Ik knik.
Ik ga staan hoe die jongen me zei.
"Wat is je naam?" Vraagt hij. Weer op zijn flirterige stem.
"Rosa! Wat is de jouwe?"

"Kevin."

Ik ga weer in mijn houding staan.
Ik richt maar ik twijfel, wat nou als ik het verkeerd doe?!ik controleer mijn houding, ik denk dat het recht is. Ik kijk naar het doel waar ik wil schieten.
Om me heen hoor ik allerlei schoten.
"Niet twijfelen! Focus!" Ik doe wat zegt en ik concentreer me op de roos. "Schiet." Roept Kevin.
Ik doe wat hij zegt en haal de trekker over.
In de roos.. IN DE ROOS!!! Ik kijk er trots naar en dan terug naar Kevin.
"Niet slecht!" Lacht hij.

"Dankje."

"Hoe oud ben je?" Vraagt hij geïnteresseerd.
"Haal je maar niks in je hoofd! Ik ben zestien! Bijna 17 maar ik ben 16, té jong voor jou!!" Hij grinnikt.

"Leuk dat je meteen denkt dat ik je zou willen." Lacht hij intens.
"Weet je zeker dat ík dat zou willen?" Fluistert hij in mijn oor.
Hij staat héél dichtbij. Dichterbij dan toegestaan. Ik doe daarom ook een stap van hem weg en richt opnieuw op de roos. Ik denk aan wat Kevin zei:
Focus je op het punt waar je het wilt raken. Ik schiet.. De kogel doorboort het papier en komt net een millimeter naast de vorige. Ik glimlach.
" het lukt al prima zie ik!" Zegt Kevin.
Hij loopt verder om bij de volgende te kijken hoe het gaat en schuurt expres tegen me aan wanneer hij begint met lopen. Ik kijk hem na met een boze blik in mijn ogen. Jongens....

Ik richt me uiteindelijk terug op mijn pistool.
Ik schiet opnieuw in de roos en glimlach trots. Ik blijf er trots naar kijken. Het lukt!! Ik kan het!
Mijn gedachtes gaan van het schieten naar mijn oom. Mijn glimlach word een grimas. Wat moet hij wel niet van me denken?! Helemaal vergeten! Hij kijkt mee.. Hij ziet me vast als een monster!
Hoe kan ik hier ook trots op zijn??
Ik stel hem teleur! Ik weet het zeker...

~flashback~

Ik ga op bezoek bij mijn oom in het ziekenhuis. Mijn vader heeft me afgezet en de verpleegster leidt me naar de kamer. Mijn vader wilden niet mee. Hij zei dat het niet aan kon zien hoe hij erbij lag. En mijn moeder moest overwerken.
Ik loop de kamer binnen en zie mijn oom liggen op het ziekenhuisbed.
Ik pak een stoel en ga naast het bed zitten. Een traan loopt over mijn wang bij het zien van mijn oom. Hij heeft grote donkere wallen onder zijn ogen en hij is wat bleekjes. Hij ziet er niet uit als de man die ik kende, hij ziet er slecht uit. De verpleegster zei dat ik tegen hem kon praten maar hij niet zal reageren.
"Oom Patrick, je... Je ligt in coma, waarom?!" Zeg ik.

"Het is allemaal de schuld van die man, die met het mes! Hij heeft je pijn gedaan! Dat mag niet!" Zeg ik hem.
Ik kijk naar zijn kil, een diepe snee is nog steeds te zien, maar het is minder erg dan toen het gebeurde.
Ik vertel over mijn schooldag. Over dat de lerares en ik ruzie hadden. Dat ze iets fout zei met Nederlands en ik haar verbeterde en ze toen mij een grote mond vond hebben en me een betweter vond, dat pik ik niet en toen werd ik boos en zo kregen we ruzie, ik moest me uiteindelijk melden bij de directeur. En nee ik werd niet geschorst ik kreeg alleen een waarschuwing. Best wel chil.
"Ik weet dat ik niet zo had mogen reageren, maar ze verdiende het echt!" Ratel ik maar door tegen mijn oom.
"Ik heb ook wat meegenomen voor je."
Zeg ik.
"Je gaf me dit knuffelbeertje toen ik ziek was. Hoofdpijn weet je nog?"
Ik verwacht geen antwoord maar toch hoop ik dat hij iets zegt, al is het maar een knikje. Maar het gebeurt niets...
"Je zei dat deze me beter zou maken, en dat werd ik ook. Nu geef ik het aan jou. Ik hoop dat het ook zo goed bij jou werkt." Tranen stromen over mijn wangen.
"Laat me alsjeblieft niet in de steek!!
Ik heb je echt nodig oom Patrick! Ontwaak alsjeblieft! Als je het niet voor jezelf doet, doe het dan voor mij, maar ook voor papa en mama, voor je familie! Ik zal niks zeggen over hoe alles is gebeurt. Dan worden ze alleen maar bang.. Ik zeg dat ik je vond toen alles al gebeurt was oké?"

"Reageer alsjeblieft?!" Toch gebeurt er niets. even denk ik dat ik hem zie bewegen, maar dat verbeeld ik me.

"Ik houd van je!!" Zeg ik wanneer het bezoekuur voorbij is en ik moet gaan.
---

Alleen heeft het beertje nooit gewerkt.
Niet veel later is mijn oom overleden. Precies 29 uur later is mijn oom gestorven omdat hij was gestopt met vechten. Ik vond het vreselijk.

~einde flashback~

De trainen biggelen over mijn wangen met grote hoeveelheden. Een harde snik verlaat mijn mond en niet veel later voel ik een warme grote hand rond mijn schouder.
Ik schrik op uit mijn gedachtes en draai me met een ruk om.
"Sorry, ik wilde je niet laten schrikken." Zegt Kevin. Ik zwijg.
"Gaat het?" Vraagt hij bezorgd.

"N-nee." Zeg ik en ik ren de zaal uit. Dirk probeert me tegen te houden, maar ik ontwijk zijn handen die me proberen vast te grijpen en ren naar de tuin.
--

Dit hoofdstuk is nog niet helemaal afgelopen maar anders werd het wel en heel lang hoofdstuk. Dus wat er allemaal nog meer gebeurt lees je in het volgende hoofdstuk.
Ik hoop dat je dit hoofdstuk leuk vond. 😚😃