Ontvoerd.

Hoofdstuk 67

Pov Caleb

"Ze moeten hier ergens zijn.." hoor ik iemand roepen.
Ik kijk door een gleufje en zie zwarte busjes staan en mannen in het zwart met zaklampen rondlopen en gefocust zoeken. Dirk..
ik kijk naar rosa en zij ligt vredig te slapen.
"Rosa... Rosa wakker worden." Fluister ik en schud haar voorzichtig heen en weer. Ik hoor wat gejammer en dan gaan haar ogen langzaam open.
"Wat the... hoe laat is het?!" Zegt ze.
Ik leg mijn wijsvinger op mijn mond als teken dat ze stil moet zijn. Ik wijs naar buiten en dan merkt ze dat dirk daar buiten moet zijn. Opeens wordt het lichter in de boomhut wat betekend dat iemand op de hut schijnt.
"Shit!" Roep ik.
"KOM DAAR UIT!!" Word er geroepen.
Ik kijk naar de opening van de deur en een opening aan de andere kant van de boom hut wat een raam denk ik moet voorstellen zonder glas. Ik voel iets bewegen en kijk opnieuw door het gleufje.
"Ze lopen op de trap." Fluister ik. Rosa krijgt ook die opening door een seint ernaar.
Ik knik en sta voorzichtig op waarna ik Rosa help en de tas op mijn rug stort. Ik klim uit het raam en ga liggen op het dak op een positie waar Rosa erbij kan maar ik niet gezien kan worden. Rosa probeert er ook op te klimmen maar het lukt haar niet met haar rug. Dan gaat de deur open.....

"HIER ZIJN ZE SCHIET OP OMSINGEL ZE!!" Al snel hoor ik getrappel en zijn er overal mannen. Een mes wordt geworpen en komt net naast mijn hoofd in de boomhut terecht. Mijn ademhaling versnelt en Rosa's been wordt vastgegrepen.
"NEE!!" Gil ik en ik pak haar hand vast. En trek haar terug.
"Auuww!!" Kreunt ze en schopt daarna naar achter. Met succes want ze komt los en klimt moeizaam op het dak. Ik kijk naar beneden en overal waar ik kijk staan mannen met zaklampen die naar ons schijnen.
Ik hoor een schot en zie een gat ontstaan in de boomhut. Nog een schot is hoorbaar en ook deze raakt ons net niet.
"Hoe komen we hier weg?!" Vraag ik aan haar. Rosa kijkt om zich heen en wijst naar de bomen. Ik pak het mes en doe het snel in mijn rugtas. We moeten springen...
"Wat als het verkeerd gaat?!" Vraag ik geschrokken. Er zit een gapend gat tussen deze boom en de anderen...
Ze haalt niet-wetend haar schouders op.
"Oké.. ik tel tot drie en op drie springen we oké??" Ze knikt trillend.
"1..... 2..... 3" beide nemen we een aanloop en met ogen dicht spring ik. Nog steeds voel ik niks onder mijn lichaam en ik open mijn ogen, ik val naar beneden en zie een uitstekende tak. Ik grijp me net op tijd er aan vast. Ik trek me voorzichtig op en klim zo snel mogelijk naar een andere. Hij breekt af... net op tijd!!
Ik kijk om me heen en zie dat Rosa het net haalt. Haar lichaam krijgt ze niet omhoog en ze bungelt hopeloos aan de boom.
"Aauww auww auww " hoor ik haar roepen.
ik klim tak voor tak omhoog en uiteindelijk ben ik bij haar.
"Caleb help!!" Roept ze. 1 hand valt naar beneden en ik grijp haar arm vast. Ik trek haar moeizaam omhoog en laat haar rusten op de dikke tak.
"Dank je!" Zegt ze nog steeds trillend.
"WAAR ZIJN ZE?!" Wordt er geroepen.
De adrenaline stroomt door mijn lichaam heen.
"JULLIE ZOUDEN HUN IN DE GATEN HOUDEN NU GAAT ONS PLAN NIET MEER DOOR!!!"
"KUNNEN JULLIE DAN NIKS?!" Ik hoor voetstappen en dan een busje dat wegrijdt.
Ik zucht opgelucht.
Langzaam begint het licht te worden en we besluiten om naar de politie te rennen.
We klimmen uit de boom en volgen het rechte eindeloze pad naar het dorp. Iets wat lang duurt voordat we het bereiken.
Bijna wil ik opgeven. Maar dat kan ik Lucas niet aandoen en Rosa niet, maar ook mezelf niet.... want deze hell moet klaar zijn.
"Daar!!" Schreeuwt Rosa. Of nou ja schreeuwt... het is een schor gepiep waar je 'daar' uit kunt halen.
Ik kijk op en zie een weg. Geen bos. Een weg.
"We zijn er!!" Fluister ik.
Ze begint half te rennen en dan hoor ik motors steeds dichterbij komen.
"Hulp."
Ik begin ook te rennen met in mijn been een stevige pijn. Maar wat boeit het.. we zijn vrij.
Ik zwaai naar het groepje auto's en hoop dat er misschien 1 stopt. Niemand.. niemand stopt. Niemand heeft het in zich iemand te helpen. Wat is dit voor een land? Stuk voor stuk rijden de auto's voorbij terwijl wij er hulpeloos bij staan.
Dan word het verder lopen.
Al snel komen we uit bij een marktje met allerlei kraampjes en lachende mensen.
Ik heb zo'n honger en ik geef Rosa en mezelf een appel.
"Da..da..Dankje." Komt er schor uit haar mond. Net wanneer ze een hap wilt nemen valt ze neer.
"Rosa!! Rosa!!" Een aantal mensen kijken om en sommige draaien hun kinderen van ons weg. Een aantal mensen rennen naar ons toe. Ik schud haar heen en weer in de hoop dat ze wakker wordt. Maar dat wordt ze niet.
"Roos.. kom op!!" Schreeuw ik verslagen.
"Ik heb je nodig!! Wordt wakker!!" Roep ik. Er komt maar geen beweging in haar en even denk ik terug aan haar coma.
"Somebody help!!!!" Schreeuw ik in paniek. Nog wat meer mensen helpen.
"Give her some space." Vermeld iemand nadat hij haar op haar buik duwt en voorzichtig op haar rug klopt.
"Sir, Please don't hit her back... she was shot." Leg ik uit. hij trekt haar vieze, bebloede shirt een stuk omhoog en ziet de wond.
"It does not look good, what's happening with you??" Vraagt hij geschrokken.
"We were kidnapped en we got escaped, now we have to go to the police. I know it is not a pretty story and i know you wonna know more about it but we are in a hurry. You understand that? Please take me to the police."

"Okay i'll take you to the police. Walk with me to my car." En dat gebeurt terwijl ik Rosa mee til. Al zo ver, al zo ver zijn we gekomen. Het kan niet dat het nu mis gaat. En het zal niet gebeuren.