Ontvoerd.

Hoofdstuk 71

Pov Rosa

"Mama!" Roep ik. Maar ze is nog steeds bezig met het gehaast inpakken van haar dierbare spullen.
"Mama! Reageer!!" Schreeuw ik zo hard als ik kan.
"Rosa! Schiet op! Pak je spullen we moeten weg hier.." zegt ze lichtelijk in paniek terwijl ze door het dichte gordijn gluurt of iemand in de buurt is. Ik heb mijn spullen nog niet in een tas en voor ik het weet word ik al meegetrokken door mijn moeder naar buiten.
"Mama vertel alsjeblieft wat er aan de hand is!"

"Ze weten waar je bent roosje."

"Wie weten waar ik ben??" Vraag ik verbaast.

"Ze weten het." Zegt ze wit.

"Mama! Alsjeblieft waarom doet iedereen zo vaag?? Vertel me nou gewoon wie weten waar ik verdomme ben!" Maar ze kijkt alleen naar de  grond.
Ik hoor achter me iets kraken en mijn moeder kijkt met een ruk om. Ze lijkt te schrikken en duwt me achter een aantal struiken en gooit haar tas achter me aan.

"Mam??"
Ik blijf laag achter de struiken en kijk mee door een gleuf wat er gebeurt.
"WAAR IS ZE?!" Ik zie alleen mijn moeder, niet de man die naast haar staat.

"W-wie is waar?" Vraagt mijn moeder zo zelfverzekerd mogelijk.
Ik hoor een ijzige lach. Ik heb die lach eerder gehoord... maar waar?? door wie??

"We weten beide wie..."

"Nee daarom vraag in het hè, slimmerik." Ik moet eigenlijk wel lachen om het sarcasme van mijn moeder. Dat heeft ze altijd gehad. Maar dit is niet het moment waarop ik zou lachen. Het voelt echt alsof ik heel erg bang zou moeten zijn.
"Niet zo sarcastisch doen, ik kan zo een kogel door dat mooie gezichtje van dochter heen rammen." Mijn ogen vergroten zich. Hij heeft het over mij..
"Dan zul je haar eerst moeten vinden, ik heb haar op een hele veilige plek geplaatst ver hiervandaan. Dus wees niet zo zeker van je zaak." Zegt ze vol minachting.

"Ik weet dat ze in de buurt is. Je zou haar nooit vertrouwen zonder begeleiding van haar beschermende mammie." Zegt hij met een klein beetje amusement in zijn stem.
Ik word er misselijk van.
"Je moet weg gaan.."

"Ik moet eerst nog een kogel in het mooie-"

"Het is tijd voor jou om te gaan!" Roept mijn moeder maar de gene tegenover haar staat, maar een naam wordt nog niet geroepen.
Dan staat er een pistool tegen haar voorhoofd aan en k zie dat mijn moeder wit wegtrekt.
"OKE ROSA, JE HEBT PRECIES 1 MIN OM HIER TE STAAN EN MEE TE GAAN MET MIJ, OF JOUW LIEVE MOEDER GAAT ERAAN!!"

"Zoals ik al zei: ze is niet hier!" Probeert mijn moeder de situatie nog te redden.
Even blijft het stil.
"En ik heb volgens mij al redelijk duidelijk gemaakt dat ik dat niet geloof." Zegt hij rustig. Nog steeds staat het pistool in mijn moeders huid gedrukt.
"10!" Begint hij met aftellen.
Wat moet ik doen? Mijn gevoel zegt me dat ik moet blijven zitten, maar mijn hoofd schreeuwt erom om uit de bosjes te springen en mijn moeder veilig te stellen.
"9!!"
Vertel wat ik moet doen!! Iemand!
"8!!" Schreeuwt hij gwn door.
Mijn moeder staat er angstig bij, wat betekend dat ze al weet dat ze zal overlijden. Dat ze al een teken geeft dat ik moet blijven zitten.
"7!!"
Maar ook als ik blijf zitten dan blijven ze zoeken.
"6!!"
Je hebt nog maar 6 sec, beslis!

"5!" De man begint te lachen en het zweet breekt uit op mijn moeders hoofd.
"4!!"
Ik had al lang moeten beslissen..
"3!"

"2!"

"1" ik ga komen. Ik spring er gwn naartoe. Mijn moeder kan en mag niet dood, niet zo jong, niet voor mij.
Maar voor ik het weet hoor ik een knal.
Ik sta al half, maar zak weer terug. "Mam.." fluister ik.
Ik hoor een man lachen en dan start een motor en rijdt er een zwart busje weg.
Ik spring van de bosjes vandaan en kniel naast mijn moeder neer. Een plasje bloed loopt uit haar hoofd en langzaam trekt ze wit weg.
"Mama!!!"
Ik wil schreeuwen en huilen maar er komt geen geluid uit me.
Ze is weg...
Door mijn schuld. Ze was zo onschuldig, ze verdiende dit niet.
Mijn tranen vallen uit mijn ogen. Ik raak iedereen kwijt die ik ken... waarom moet mijn leven er zo uitzien?!
Eerst mijn vader , nu mijn moeder...
"Ze weten waar je bent roosje.." de zin blijft zich herhalen in mijn hoofd. Keer op keer dezelfde zin. Maar wie?
--
Met een gil wordt ik wakker. Ik wil rechtop gaan zitten maar wordt tegengehouden door iets om mijn middel. Armen.
Ik draai me langzaam  om en kijk maar het vredige gezicht van Caleb. Hij slaapt.
Een zucht verlaat mijn mond en ik besluit mijn ogen opnieuw te sluiten. Het was maar een nachtmerrie. Er kan hier niks gebeuren.

~~~

Ik schrik wakker.
Weer een nachtmerrie... wat is er toch mis  met me?
Sinds ik in dit ziekenhuis lig heb ik alleen nog maar nachtmerries.
Normale dromen zijn niet meer toegestaan of zoiets.

Max... ik droomde over max...
hij stierf in mijn armen, doodgebloed door een schotwond in zijn maag.
Dezelfde zin als bij mijn moeder én de droom waarbij mijn vader stierf, hij bleef het maar naar me roepen.
Alsof het iets betekende.
"Roos luister! Ze komen voor je maak dat je daar wegkomt!" Was de eerste zin. Hij riep het drie keer en ik kon niks terugzeggen. Ik wilde van alles terug schreeuwen en hulp halen maar ik kon me niet bewegen.
Het enige wat ik kon doen was maar hem luisteren. Het was zo frustrerend..
"Ze weten waar je bent zusje..." zei hij als laatste. Elke droom heeft telkens 1 ding gemeen: ze spelen zich allemaal af op een moment waarbij ze vermoord worden door een vreemd persoon en iedere keer weet ik niet door wie, alleen dat ik hem ken. Een naam of een gezicht komt maar niet in beeld. En elke keer herhalen de stervende dezelfde zin, dat ik 'daar' wegmoet omdat 'ze' weten waar ik ben, maar ik begrijp het niet.
"Caleb?"  Zijn ogen blijven gesloten.
"Caleb wordt wakker!" Fluister-schreeuw ik naar hem.
"Wat is er aan de hand?!" Vraagt hij geeuwend. Ik kijk hem serieus aan, waarna ik hem alles uitleg.
"Ik weet wat je bedoelt." Zegt hij.
"Nee dat weet je niet, je weet niet hoe het voelt om zo wakker te worden met het gevoel dat je iemand bent verloren! Dat je iets zou moeten begrijpen wat je niet begrijpt !" Roep ik.

"Ja,.. dat weet ik wel." Hij slikt.
"Waar heb je het over?"
"Nou Je kent het verhaal van mark, ik had ook zulke dromen de dag voor de moord.
Mijn vrienden en familie pleegde stuk voor stuk zelfmoord in mijn dromen na de zinnen: "pas op voor wat er op je pad komt, het kan dodelijk zijn." Het maakte me bang en later begreep ik wat ze bedoelde: dirk... hij kwam op ons pad en vermoorde mijn beste vriend, ze hadden bedoelt dat ik op moest letten voor wat er zou gaan gebeuren, maar dat begreep ik niet. Ik was alleen bezig met het proberen te begrijpen van wat de zeiden, inplaats van dat ik op mark lette." Vertelt hij.

"Oh.." fluister ik.

"Ja..." fluistert hij terug.

_________________________________________

Sorry sorry sorry dat het zo lang duurde voordat ik weer een nieuw hoofdstuk plaatste🙏🏽
maar hier is ie dan🤘🏻❤
Heel erg bedankt dat je me boek nog steeds leest! Het volgende hoofdstuk kom zo snel mogelijk😘 bye💯
Xx sylvie😂❤