Ontvoerd.

Hoofdstuk 28.

Pov rosa.

" roos wat is er?"

"Lucas is nog steeds boos en ik weet niet wat ik nog kan doen."

"Het spijt me, ik heb het geprobeerd uit te leggen, maar hij luisterde niet en bleef bij zijn gedachtes."

"Je kunt hier niets aan doen dit is mijn eigen fout en ik ga dit zelf oplossen."

"Kom we gaan eten ik rammel."

"Ja ik ook." Zeg ik met een knorrende buik.
----
Nadat we gegeten hadden namen we nog wat eten in een bak mee voor Lucas, ook hij zal wat binnen moeten krijgen.
we kloppen op de deur en Lucas zegt niks, we lopen binnen en zien dat Lucas ligt te slapen.
Ik loop naar hem toe en maak hem heel voorzichtig wakker voordat het eten koud is.
Hij opent zijn ogen en glimlacht als hij mij ziet, glimlachte hij nou naar mij? Dan verhard zijn gezicht weer en draait zijn rug naar me toe, hij geeft nog wel om me anders had hij nooit naar me geglimlacht nadat hij wakker werd. Lucas word nooit wakker als iemand die heel vrolijk is. Dus misschien betekend dit dat ik het nog goed kan maken.
------
Pov Lucas.

Wanneer ik heel vredig wakker word gemaakt, kijk ik recht in de prachtige ogen van rosa, ik glimlach naar haar, ze glimlacht terug. Dan komt alles in me terug en ik verhard mijn blik, en draai me met mijn rug naar haar toe.
"Lucas, je.."

"Ik wil je excuses niet!"

"Ik wilde zeggen, dat we eten voor je mee hebben gebracht, je moet wat eten." Zegt ze verdedigend terug.

"Oh, dank je." Zeg ik een beetje beschamend.
Maar et viel me wel op dat rosa geen verdrietige stem meer heeft, nog wel een beetje maar ze durfde wel tegen me in te gaan zonder te snikken, nadat ik eigenlijk een hint gaf dat ze weg moest gaan.
Ik neem het eten aan en begin te eten
Tijdens het eten voel ik rosa naar me kijken, dus ik kijk naar haar en het blijkt dus dat ze niet naar mij keek maar naast me door het raam naar de tuin.
Ik kijk snel weg als ze door heeft dat ze bekeken word door mij en ik zie haar in mijn ooghoek glimlachen, dan kijkt ze weer vredig naar de tuin.
Ze staat plots op en gaat ze op mijn oude bed liggen te staren naar het plafond, ik weet niet waar ze aan denkt, maar ze kijkt droevig.
Dan loopt er een traan over haar wang, zodra ze mij ziet kijken, draait ze haar rug naar me toe, ze wilt waarschijnlijk niet dat ik zie dat ze huilt.
"Roos wat is er?" Vraag ik, ik wil nog steeds niks meer met haar maar ik hoef ook niet harteloos te zijn.
"Niks." Krijg ik als antwoord terug.

"Jawel, vertel het me maar gewoon."

"Vandaag is het 10 juni."

"Ja, maar wat is er zo erg aan 10 juni?"

"Mijn oom stierf vandaag." Ze barst in tranen uit.

"Oh, het spijt me dat wist ik niet."

"Nee geeft niet, dit kon je niet weten." Zegt ze snikkend.

Ik loop van mijn bed af en geef haar een knuffel. Nogmaals:
Ik wil nog steeds niks meer met haar maar ik hoef geen harteloos persoon te zijn.
Er gaat een schok door mijn lichaam heen wanneer ik haar aanraak.
Daarom trek ik ook snel terug.
Ze glimlacht en gaat weer liggen.
"Lucas?" Zegt rosa na een kleine 5 min.
"Ik snap het als je niks meer met me wilt maar ik blijf met 1 vraag zitten die  ik zelf niet kan beantwoorden, daar moet je me mee helpen."
Ik krijg een pijnsteek door mijn hart als ik denk aan wat ze heeft gedaan.
"Wat voor vraag?" Mompel ik, met moeite spreek ik mijn woorden uit, bang om een traan te laten ontsnappen uit mijn oog, bang om mijn gevoelens te vertellen, en bang dat het antwoord zal komen die ik niet wil horen: dat ze niet meer van me houd en ik haar zal moeten vergeten, omdat ze van een ander houd.