Ontvoerd.

Hoofdstuk 53

Pov rosa.

"WAT?!" Roepen ze in koor.

"Ik weet dat het raar klinkt, maar er is daar een heel bos erachter, je kan zo weg!! Ik herken de gang nog en kan er zo heen. Ik moet alleen nog onderzoeken wanneer.."

"Rosa misschien had je gewoon geluk met dat de deur open was, misschien was het per ongeluk dat iemand de deur niet op slot had gedraaid." Zegt Caleb. Ik knik.
"Misschien... Maar misschien is die deur altijd open. Ik hoef er alleen nog een keer naartoe te gaan en ik weet het!!" Hij kijkt me geschrokken aan.
"Meen je dat serieus?!" Ik kijk hem alleen raar aan. Lucas bemoeid zich ook met het gesprek.
"Rosa als iemand erachter komt dat je weet dat die deur open is en het een ontsnappingsroute kan zijn.. Als het zo is."
"Het is zo!!" Onderbreek ik hem.

"Doet er niet toe!! Als iemand erachter komt dan zit je!! Dat wil je niet!! Geloof me..." Zegt Lucas. Ik kijk hun beide indringend aan.
"Luister, ik moet het proberen!! Ik heb het beloofd aan een heel belangrijk persoon voor mij! Ik heb beloofd dat ik moed zou houden en nooit zou opgeven... Dat ik hieruit zou komen, kosten wat het kost.."  Ze kijken me aan met een vragend gezicht, ze willen weten aan wie, maar ik besluit dat te negeren en ga verder.
"Ik vertel jullie dit, over de ontsnappingsroute, omdat ik niet zonder jullie kan, jullie zijn allebei belangrijk voor me, en ik kan jullie hier niet alleen laten! Maar als jullie dit niet goedkeuren.... Kan ik niet voor jullie beslissen. Je zal zelf een keuze moeten maken of je hieruit wil en een risico durft te nemen, of dat je hier zal blijven en wachten tot Dirk je uiteindelijk dood! Maar ik ga, ik zal mijn moed aan die gene bewijzen en hieruit komen! Een belofte is een belofte, en ik houd me daar ook aan."

"Aan wie?" Vraagt Caleb voorzichtig.

"Aan wie wat?!" Vraag ik alsof ik van niks weet, ze kunnen me niet geloven en me voor gek verklaren, maar er is ook een kleine kans dat ze het zullen begrijpen.
"Aan wie heb je het beloofd?"

"Mijn oom." Zeg ik met een brok in mijn kil en tranen in mijn ogen, die duidelijk zichtbaar zijn.
"Ik dacht..... Ik dacht je oom is overleden." Zegt Lucas héél voorzichtig, bang om me te kwetsen.
"Dat is ook zo, maar ik was bij hem voor heel even, daar heb ik het hem beloofd en ik wil hem niet teleurstellen.
Ík zal hieruit ontsnappen, ook voor mijn oom, maar ook voor mezelf.
Ik bedoel, kijk om je heen, dit is toch geen leven?! Een hok waar je slaapt en testen waar altijd iemand dood gaat, waar je maar moet wachten tot wanneer jij aan de beurt bent.
Ik wil hier niet langer zijn. Ik mis alles wat ik hier niet heb! Mijn ouders en hond, maar ook mijn vrienden en zelfs school. Maar het aller belangrijkste: mijn vrijheid!! Want dat heb je hier niet en zul je ook nooit krijgen!"

"Hoe heb je je oom kunnen spreken?"
Vraagt Caleb.
"Hij kwam in mijn droom, maar ik weet dat hij er is. Het voelde zo echt en zo goed om hem weer een keer te zien. Maar droom of niet, hij is mijn oom en ik houd me altijd aan mijn beloftes."
Ze knikken nauwelijks zichtbaar.
"Het klinkt allemaal vaag, maar.."

"Nee!" Zegt Caleb. "Het klinkt niet vaag...ik zie mijn moeder overal waar ik ben voor me. Ik denk dat ik haar te veel mis...Ik begrijp je." Zegt hij.
Het gevoel dat je iemand zo zielig vind dat je je bijna slecht voelt, dat gevoel heb ik nu.
Hij is zijn moeder verloren.
"Kom hier." Zeg ik en ik loop op hem af om hem een knuffel te geven. Hij slaat zijn armen om me heen en begint te huilen.
"H-H-het is z-z-zo one-e-eerlijk!!" Snikt hij. Ik begrijp hem. Heel goed!
"Dat is het ook, maar je moeder hield van je en je kon hier niks aan doen."

"M-m-maar z-z-ze i-is n-n-n-nu echt W-w-weg en i-ik z-z-zie h-haar nooit m-m-m-meer ter-rug." Een traan rolt over mijn wang.
"Ik weet het." Zeg ik vol medelijden.
Hij trekt terug uit de knuffel na een tijdje.
"Luister, ik weet niet wat jullie zullen beslissen, maar ik weet wel dat ik hier wegmoet. Kijk naar Tasia, mijn oom, en... Ben... " mijn gedachtes blijven haken bij Ben en ik ben even stil terwijl dikke tranen over mijn wangen rollen.
"Z-ze kunnen niet v-voor niets z-zijn
g-g-gedood, ik doe dit o-o-ook voor
h-h- hen." Snik ik. Ik kijk naar mijn handen. Nog steeds onder het bloed van Ben. (Toen hij viel heb ik mijn hand op de wond gedrukt om het bloeden te laten stoppen, maar et werkte niet. Hij was al weg.)
"En jouw zusje," ik kijk naar Lucas.
"Jullie hebben geprobeerd te ontsnappen om dezelfde reden als ik geef, jullie konden het hier niet meer uithouden! Maak haar trots en laat haar zien dat je ervoor zult vechten om júllie droom uit te laten komen."

"En jij," ik kijk naar Caleb.
"Laat je moeder zien dat ze niet voor niets is gestorven. Maar om jouw vrijheid." Er rolt een traan over Lucas' wang en terwijl dat gebeurt hoor ik Caleb snikken. En ik heb nog steeds de gedachte van Ben.
Ook ik snik een keer hard.
"Ik doe mee, maar alleen als we voorzichtig zijn." Zegt Caleb.
Lucas is stil en ik kijk hem
hoopvol aan.
"Rosa, ik en mijn zusje zijn van elkaar gescheiden juist doordat we wilden ontsnappen. Ik wil niet dat dat ook zo bij ons zal gebeuren." Zegt hij.
"Maar ik en Caleb gaan, ik weet niet of je dan nog steeds weigert. Want dan zullen  we hoe dan ook van elkaar gescheiden zijn, voor nu en voor altijd. Want ik zou niet weten hoe ik dan contact met je zal moeten opzoeken."
Hij knikt twijfelend.
" oké." Zegt hij.

"Oké??" Zegt Caleb.

"Oké ik doe mee." Zegt hij op dezelfde manier als Caleb het zei. Overtuigend en tegelijkertijd een beetje bang voor wat er zal gebeuren.
Ik glimlach.
"Ik beloof dat ik voorzichtig ben met wat ik doe en wanneer ik er heen ga.
Bedankt dat jullie me steunen." Zeg ik.