Ontvoerd.

Hoofdstuk 29

Pov Lucas.

Haar vraag, ik zal et te horen krijgen en ik zal moeten vertellen wat ik haar verschuldigd ben: die antwoorden.
"Waarom denk je dat ik hem zoende?"

"Omdat... Je hielt niet meer van me en.. Werd verliefd op hem." Zeg ik heel langzaam en zwoel, om zeker te zijn dat die ene traan niet zal glijden over mijn wang.
"Oké?" Zegt ze alleen maar.
Heb ik gelijk? Zegt ze daarom geen andere reden?
"Heb ik, heb ik gelijk?" De brok in mijn kil wordt steeds groter en mijn angst voor de ja komt nog dichterbij.

"nee, maar et heeft geen zin om de echte reden te vertellen want 1 dat geloof je niet en 2 het heeft geen zin om et te vertellen, want je wilt toch niks meer met me, en dat is begrijpelijk." Zegt ze met een brok in haar kil, ik kan et voelen aan de manier hoe ze het zegt.
Ik zeg niks meer en sluit mijn ogen, klaar om in slaap te vallen.
Rosa's ogen kruisen die van mij.
"Lucas, ben je nog wakker?" Vraat ze na een tijdje.

"ja, hoezo?"

"Ik heb het recht niet om het te weten, maar heb je nog dezelfde gevoelens voor me?? Ik wil niet weten of je nog iets met we wilt, alleen of je nog van me houd!"

"Rosa, ik heb lang naar het perfecte gezocht, maar niemand is perfect.
Jij kwam door de test in mijn hart, dus nu moet ik van je houden, maar ik kan en wil het niet meer."

"Dank je, dat is het enige wat ik moest horen." En zachte snik verlaat haar mond, maar toch kan ik het nog horen.
"Het spijt me." Is het enige wat ze nog zegt voor ze haar ogen sluit.
Na een half uurtje slaapt ze.
Ik stap uit mijn bed en loop naar het hare.
Haar rug ligt naar me toe.
"Ik moet van je houden maar ik kan en wil et niet meer, " herhaal ik mijn zin.
"maar ik krijg je niet uit mijn hoofd. Ik heb je nodig! Ik ben alleen te bang om dat te zeggen." Maak in de zin af die ik wilde zeggen, maar omdat ik niks meer met haar kan krijgen omdat het me pijn zal doen, mag ze niet weten dat ik van haar houd met heel mijn hart.

Pov rosa

Ik voel he bed een beetje indeuken bij mijn rug, ik vermoed Lucas.
Hij herhaalt zijn zin die hij net tegen mij zei:
"Ik moet dus van je houden maar ik kan en wil het niet meer." Hij stopt even. Ik vermoed dat hij denkt dat ik slaap! "Maar ik krijg je niet uit mijn hoofd, ik heb je nodig, maar ik ben te bang om dat te zeggen." Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht bij het idee dat hij nog steeds van me houd.
Hij heeft mij veranderd in wie ik ben nu. Je zou het misschien niet verwachten maar ik heb in een drank wereldje vastgezeten.
Nadat mijn oom stierf, ben ik mijn verdriet weg gaan drinken.
Mijn ouders hadden niks door maar iedere avond ging ik uit met vrienden en voerde mezelf dronken.
Toen kreeg ik James in mijn klas, niemand wist/weet van mijn oom op school en hij en ik werden hele goede vrienden, ik vertrouwde James met heel mijn hart, en dus vertrouwde ik hem al mijn geheimen: mijn oom, mijn probleem met de dranktoestand.
Hij heeft me geholpen hiermee, hij heeft de drank uit mijn hoofd gezet en ik ben van hem gaan houden., hij ook van mij.
Tot ik hier kwam was ik nooit compleet, er ontbrak iets in me, echte liefde.
Ik dacht altijd dat liefde alleen maar een sprookje was, die vertelt werd van generatie op generaties.
Ik dacht dat ik die liefde bij James had gevonden maar ik weet nu dat Lucas mij die geeft.
Ik ben compleet, ik ben het meisje die ik wilde zijn, op dit moment.