Ontvoerd.

Hoofdstuk 76

P.O.V Rosa.

Daar sta ik dan... ze brengen alle slachtoffers naar buiten en vervoeren ze naar het bureau om hun verklaring af te leggen. Ook voeren ze alle lijken naar buiten.
Ik sta met Lucas in de opening van de deur om ze te helpen.
Ze komen aan met Tasha en Ben en nog een paar lijken waarvan ik het gezicht niet herken.
Ik sla mijn hand voor mijn mond om een snik niet te laten ontsnappen. Ze zien er verrot uit en ze stinken. Is dit hoe dood eruit ziet?!
"Tasha! Ben!" Fluister ik terwijl ik Ben naar buiten vervoer.
"Did you knew this person." Ik knik.

"He was my friend."

"Oh i'm sorry."

"It doesn't matter, you didn't knew that." Glimlach ik.
"What happend to him?"

"I saw him get killed." Snik ik terwijl ik met mijn handen een pistool vorm. Ik voel alle tranen uit mijn ogen komen die ik een lange tijd heb ingehouden en ik doe niet eens meer moeite om ze tegen te houden.

"Why?"

"He wasn't good enough for them, so they killed hem. That's how they did it in here."
Snik ik.

"Who did this to him?"

"A flying horse.." zeg ik sarcastisch. Is hij echt zo dom?! Hij kijkt me spottend en
niet-begrijpend aan.

"Our kidnappers of cours!" Hij knikt begrijpelijk.
"PAPA!!!" Ik zie een klein meisje met schattige bruine oogjes en dunne bruine haren naar haar vader rennen en in zijn armen springen."

"Lieverd!" Huilt hij.
" ik ben zo blij je te zien schatje." Ze begint te huilen van geluk. Ik glimlach. Het meisje krijgt mij in het oog en springt uit haar vaders armen.
"Rosa!" Roept ze. Haar vader kijkt haar verbaast na en loopt ook onze richting op. Ik haar in mijn armen en til haar op.
"Sasha.."
"Dankjewel Rosa dat ik weer bij papa kan zijn." Fluistert ze in mijn oor.
" ik zou alles ervoor doen om jou met je papa te laten zijn." Glimlach ik.
"Uuhhh mag ik weten wie u bent en waar je mijn dochter van kent?" Vraagt haar vader.
Ik zet Sasha neem op de grond en steek mijn hand uit.
"Aangenaam. Rosa."

" Eric."

"Ik vond uw dochter in het gebouw waar we beide ontvoerd waren onder de blauwe plekken en het bloed. Ik 'bevrijdde' haar een beetje uit zijn handen en verzorgde haar. Ik verzekerde haar dat alles goed zou komen. Ik beloofde Sasha dat. En mijn vrienden en ik hebben ervoor gezorgd dat iedereen hier vrij is. U heeft echt een geweldige dochter." Hij glimlacht.
"Wel... Rosa bedankt! Zonder jou zou ik nooit bij mijn dochter kunnen zijn op dit moment. Heel erg bedankt."

"Geen dank."

"Kan ik jouw telefoonnummer krijgen voor het geval dat ik iets terug wil doen?"

"Dat is absoluut niet nodig meneer, maar hier is ie: ..." (sorry ik wist niks😂)

"Dankje." Ik geef Sasha een dikke knuffel en zeg haar en haar vader gedag voordat ik wegloop.
--2 uur later--
Ik zit in het vliegtuig naast Caleb en Lucas.
Ik heb nog nooit in een vliegtuig gezeten. Mijn opa en oma waren toen ik 5 jaar oud was neergestort en sindsdien durfde ik nooit te vliegen. Wees gerust ze leven nog, maar het had heel anders kunnen aflopen.
Er wordt omgeroepen dat we onze gordels om moeten doen omdat we gaan opstijgen.
Ik hou Lucas' arm stevig vast en Caleb begint te lachen.
"Wat?! dit is niet grappig!"
"Jawel.." lachen Caleb en Lucas tegelijk.
"Je had je gezicht moeten zien!" Grinnikt Caleb.
"Ik ben gewoon bang dat er iets gebeurt ofzo, dat kan toch."
"Tuurlijk schatje." Lacht Lucas terwijl hij zijn lippen op die van mij zet. Ik glimlach tijdens de kus door en ik kus hem terug.
"Urgh get a room!" Zeurt Caleb. We zoenen elkaar extra luidruchtig en zodra hij om toestemming vraagt geef ik hem die. Caleb maakt een afkeurend geluid.
We trekken lachend terug. deze lach heb ik al lang niet meer gehoord. Hij is anders dan de vorige. Het is een lach uit vermaak.
"Alles oké?" Vraagt Caleb.