Ontvoerd.

Hoofdstuk 56.

Pov Rosa

"Allemaal naar de train zaal komen... Er staat iets belangrijks op jullie te wachten." Gaat de speaker af met een lach in de stem van Dirk.
Ze kijken me allebei geschrokken aan.
Ik knik als teken dat we gaan.
-- we lopen binnen--

"Ik zie naalden liggen." Fluistert Caleb in mijn oor. Ik slik en ga in de rij staan die iedereen al heeft gevormd. Waarschijnlijk op bevel van Dirk. Er zijn nog weinig mensen en de rijen zijn daarom ook nog erg klein. Dit betekend dat ik dus al snel aan de beurt zal komen.

Wanneer de zaal vol zit en iedereen zich heeft aangesloten in de 4 rijen die zich verspreidde over de gehele zaal, neemt Dirk het woord. Zijn ogen staan donker en er is geen enkele emotie in terug te vinden. Hetzelfde levenloze gezicht is dan ook niet te missen. Zijn ogen doorboren te mijne. Ik ben bang, maar mijn gezicht of ogen laten dat echter niet merken. Mijn masker is dan ook gemaakt voor redenen zoals deze. Hij heeft het recht niet om mijn gevoelens en gedachtes te weten. Dat maakt me zwak en dat werkt alleen maar in zijn voordeel.
Na een kleine tien seconden - wat voor mij echt als een uur aanvoelde - kijkt hij de zaal rond en kijkt iedereen één voor één aan. bij Lucas blijft hij haken. Hij is de enige die Dirk niet terug aankijkt, maar naar de naalden staart.
Hij gaat van mij naar Lucas en terug.
Hij heeft door dat wij iets weten...
Toch laat hij het erbij en begint met vertellen, het maakt toch niks meer uit.
"Nu jullie door de eerste fase zijn gekomen, krijgen jullie een zendertje, het is niets persoonlijks! Het is uit voorzorg en voor jullie eigen veiligheid!!
Jullie staan al in de rij waar ik  om gevraagd heb, en dan kunnen mijn mannen beginnen. " iedereen begint te smoezen met elkaar en het geroezemoes verspreidt zich al snel door de zaal. Ik en Lucas wisselen een snelle blik. Hoe zal het voelen??
Na het bekijken van 6 mensen voor me waarbij ze een ze zendertje plaatsen ben ik uiteindelijk aan de beurt.
Het zag er pijnlijk uit bij de zes voor me. Maar ze gaven geen kik.
Ik kijk weg omdat het anders nog pijnlijker zal voelen. Opeens voel ik een ondraagbare steek door mijn pols.
Ik bijt op mijn onderlip om een schreeuw te onderdrukken. Ik kijk heel even naar mijn pols en zie dat ze mijn huid openhouden en de zender erin naaien. Ik voel een aantal van diezelfde steken en ik bijt steeds harder op mijn lip tot ik het bloed proef dat erin zat. Ze draaien er nog snel wat verband omheen en dan mag ik gaan. Ik trek mijn hand met een ruk terug en leg mijn andere hand erop. Het steekt als een gek en met mijn hand wrijf ik er voorzichtig over.
Ik zie dat Caleb met een pijnlijk gezicht naar zijn pols staart bij de deuropening. Ik loop naar hem toe terwijl Lucas nog steeds in de rij staat.
Caleb staart ongelovig naar zijn pols. Wanneer hij mij ziet kijkt hij me vragend aan.
"Het was pijnlijk..." Zeg ik om zijn vraag te beantwoorden.  Hij knikt instemmend.
Wanneer Lucas terug komt kijkt hij alleen verbaast naar zijn pols. Een pijnlijk gezicht is alleen niet te zien.
"Deed het geen zeer??" Vragen ik en Caleb op hetzelfde moment. We grinniken omdat we allebei hetzelfde denken.
"Nah..." Beantwoord Lucas de vraag.

"Oké, ik voel me officieel een watje!" Besluit Caleb.
Ik en Lucas grinniken. 
We lopen terug naar de kamer en mijn pols begint te kloppen van pijn.
"Jezus, ze hebben de naalden er goed ingestoken. " zeg ik met een pijnlijk gezicht.
"Tja..." Zucht Caleb.
" Ik ga ff douche!" Roep ik naar de jongens.
Ik pak schone kleren en mijn handdoek en loop naar de badkamer waar ik de deur op slot doe.
De douch is hier niet echt schoon om het zo te noemen. Er zitten vieze plekken op de stenen van de douchecabine en de douchekop is geroest.
Maar wat verwacht je ook als je ontvoerd bent?! Het is een douch en daar doe je het maar mee, er valt niet veel aan te veranderen.
De shampoo ligt in een kastje en ik stap snel in de douch als ik het heb.
Ik laat de warme stralen over mijn lichaam glijden en ik sop mijn haren in.
Wanneer ik alles heb gewassen stap ik de douch uit en doe snel mijn kleren aan als ik me heb afgedroogd.
Wanneer ik de badkamer uitga zijn Lucas en Caleb weg. Waar zijn die nou weer naartoe gegaan?!

Ik kijk naar mijn nu iets minder pijnlijke pols en besluit om het verband eraf ge halen.
Mijn adem stokt wanneer ik mijn pols zie. Er zit een zwart puntje op mijn pols, net naast mijn ader. Mijn vinger glijd eroverheen en ik voel een bobbeltje. Ik kijk er ongelovig naar.  Het dringt nu eigenlijk pas door dat ik een zendertje heb, onder mijn huid. Een zendertje waar ze me altijd mee zullen vinden. Ik zal nooit vrij zijn. Ook al ontsnap ik hieruit. Zullen ze me terugvinden. Altijd...
"Het spijt me oom Patrick! Ik had eerder moeten zijn!.." Zucht ik verslagen. "Sorry! Ik ben te laat!" Zeg ik met neergeslagen ogen.