Ontvoerd.

Hoofdstuk 45

Pov Lucas.

Ben en Rosa komen de eetzaal binnen. Lachend. Hoe kan Rosa zo lachen met Ben? Een klootzak als Ben! Zou ze eigenlijk wel weten van dat hij de gene was die haar liet vallen. De vraag waarom, blijft onbeantwoord rondspoken in mijn hoofd.
Ik loop geërgerd naar Ben en trek hem aan zijn arm mee naar de gang. Dat leverde me een vragende blik van rosa op en een geschrokken Ben.
"Wat moet je van haar?" Vraag ik kortaf.

"Sorry?"

"je hoort me wel! Wat moet je van haar??"

"Niks gast! we zijn gewoon vrienden."

"Lucas what the fuck doe je?!" Roept rosa die erbij is gekomen.
"Rosa mag ik alsjeblieft even alleen met Ben praten?" Ik leg de nadruk op alleen.
Ze kijkt me raar aan maar knikt dan en loop weg.
"Weet rosa eigenlijk wel dat je haar duwde?" Vraag ik nu iets rustiger.

"I-ik.. Hoe weet je dat?"

"Ik heb ogen!!" Eigenlijk heb ik het van Caleb gehoord, maar dat kwam niet echt uitdagend en terugkomend aan dus ja...
"Ik wil alleen vrienden zijn met haar oké?" Zegt hij dan.

"Je ontwijkt mijn vraag! Weet rosa
dat al?!" Vraag ik. Eigenlijk weet ik het antwoord al maar ik wil bevestiging.
Hij schud zijn hoofd.
"Nee." En bevestiging gekregen!

"Wordt het niet eens tijd dan om het haar te vertellen?"

"Ik weet dat ze het niet verdient om voorgelogen te worden, maar alsjeblieft zeg niks! 🙏🏽 als ze het weet dan.. Dan wilt ze vast niks meer met me te maken hebben."

"Dan had je je moeten bedenken voor je haar in levensgevaar bracht."

"Ik wilde rosa ook niet in coma. Het was nooit mijn bedoeling, maar ik wist dit toch ook niet!" Roept hij nu ook lichtelijk boos maar toch ook verontschuldigend.
"Maar waarom deed je het?!" Ik ben ongeveer net zo groot als Ben en heb nu sterke invloed op hem. Ik heb bijna mijn antwoorden.
"Dat gaat je niets aan!!" Kaatst hij terug. "Wel als het om mijn vriendin gaat!!" Bijt ik terug. Hij is even stil.

"Het is gebeurt Lucas! Ze is eruit ontwaakt en is gezond, Alles is goed gekomen. Ik doe haar niets! Laat me mijn gang gaan." Voordat ik kan antwoorden loopt hij weg.
"Blijf uit haar buurt!" Zeg ik net hard genoeg dat hij het kan horen. Hij stopt even met zijn passen maar loopt dan toch verder de eetzaal binnen.

Ik had bijna het antwoord dat ik zocht.
Mijn Ben is eigenwijs. Hij geeft niet zo makkelijk op, dat antwoord kan ik wel vergeten.

Pov rosa.

Ben komt lichtelijk geïrriteerd binnen in de eetzaal. Wat hebben die jongens?
Wat heeft Lucas gezegd? Hij lachte zo oprecht in de tuin en nu staat zijn gezicht schuldig en op onweer.
"Gaat het wel goed?" Vraag ik.

"Ik voel me niet zo goed." Zegt hij kortaf. Ik geloof er geen barst van.
"Oh in de tuin had je anders nergens last van." Ik kijk hem uitdagend aan.
"Laat me even Rosa!" Hij staat op en wilt weglopen maar ik grijp hem aan zijn pols vast zodat hij niet verder kan.
Hij draait zich om en kijkt me met tranen in zijn ogen en boos tegelijkertijd aan.
"Wat is er echt?!!" Vraag ik niet meer boos en sarcastisch, maar onschuldig en ook bezorgd.
"Lucas heeft gezegd dat ik uit je buurt moet blijven, ik wil geen problemen en ik denk dat het ook beter is voor jou."zegt hij betreurt.