Ontvoerd.

Hoofstuk 40.

Pov Lucas

Caleb komt de kamer binnen en loopt naar zijn bed toe.
Zijn gezicht staat weer op onweer en droeviger dan ooit.
"Oké gast je gaat me nu vertellen wat er is want ik ben er klaar mee om je zo te zien!!"

Hij schrikt van mijn reactie en zucht een keer diep. Maar antwoord krijg ik niet.
"Caleb!..."
Hij kijkt me met een vernietigende blik aan.
"WAT?!" Ik kijk hem aan met een blik van je-weet-best-wat-ik-bedoel-gast.
"Vertel nou maar want het irriteert me en jij bent er steeds slechter aan toe."

Pov Caleb.

Hij heeft me door, Lucas kan ik het toch wel vertellen?
Ik merk het zelf ook, dat ik steeds chagrijniger word en dat ik mezelf heb afgesloten van al mijn gevoelens en emoties.
Ik ben een zwart persoon geworden zonder enig gevoel.
Maar er is 1 ding die je nog bij me kan zien en waar je een naam op kan plakken. Verdriet.
"Er is niks!" Zeg ik kortaf.

"Waarom geloof ik je niet?!"

"Dat is jouw probleem!" Kaats ik terug.

"Vertel me wat er is!"
Ik zucht diep, ik kom toch niet om hem heen.
"Het begon allemaal eergisteren...
Dirk zei dat hij een dierbare zou doden als ik rosa en jou niet uit elkaar zou halen, toch?"

"Ja.."

Ik leg alles weer opnieuw uit en enkele tranen rollen over mijn wangen bij het beeld dat mijn moeder die op de grond lag met veel bloed en haar ogen vol angst, angst om te gaan.
"I-ik kon niks doen, het enige wat ik kon doen is hopeloos toekijken tot mijn moeders leven werd weggenomen!" Een snik verlaat mijn mond en Lucas komt vol medelijden naar me toe gelopen.
"I-ik vind het heel erg voor je Caleb,"
Ik knik alleen en luister naar een bezorgde Lucas.
"Ik weet dat ik niks meer kan doen, maar bedankt.." Ik kijk hem vragend aan.
"Dat je me het verteld hebt. Ik merk al sinds gister dat je echt verdrietig bent en rosa ook, nu heb ik antwoord" Ik had het al verwacht, ik ben veranderd, iedereen kan het zien....
"Maar ik heb nog 1 vraag." Zegt hij twijfelend. Ik luister ernaar.
"hij zei dat een dierbare van je werd afgenomen als je ons niet uit elkaar zou halen.." Ik knik bijna niet zichtbaar.
"Maar je hebt ons uit elkaar gedreven doordat verhaal aan rosa te vertellen.
Dus je hebt toch gedaan wat hij zei? Welke reden heeft hij dan om je moeder te vermoorden?"

"Ik heb dat geprobeerd te zeggen en hij zei dat ik niks deed en hij zelf het werk deed. Dat híj jullie uit elkaar haalde door rosa in dat aparte gebouw te plaatsen en dat híj Thomas haar nieuwe begeleider maakte en niet ik, en toen was ze zelf zo dom om hem te zoenen..." De woorden die ik uitspreek komen met moeite over mijn lippen rollen doordat ik weet dat het Lucas pijn doet als hij rosa en Thomas weer voor zich ziet, maar ook bij het idee dat ik mijn moeder had kunnen redden door beter mijn werk te doen.
Dat maakt alles nog erger en nog oneerlijker dan het al was.
Lucas knikt alleen en een steek van pijn gaat door zijn ogen bij et idee van rosa en Thomas samen.
Ook zegt hij dat het hem spijt.
"wat?" Vraag ik met een brok in mijn keel.
"Dat dit je is overkomen, dat is niet eerlijk, voor niemand niet!"