Ontvoerd.

Hooofdstuk 58

Pov Rosa.

Wanneer ik op een bankje ga zitten bij de fontein vullen mijn ogen zich opnieuw met tranen.
Was hij maar hier!
Ik verberg mijn hoofd in mijn handen en huil verder. Ik was nooit zo van het huilen. Mijn ouders zeiden altijd tegen me dat huilen niks hielp. En ja...
Big girls don't cry...
Maar toch kan ik het niet laten. Hoe erg ik ook mijn best doe, de tranen blijven komen.
Ik sla mijn armen rondom mijn benen en huil zachtjes verder.

Pov Kevin.

Ik zie rosa de zaal uitrennen.
Ze huilde..
Waarom weet ik niet.
Ik hielp haar met het schieten en ze bloosde lichtjes toen ik haar complimenteerde. Schattig...
Nee maar echt, dammnn ze is knap.
Ik loop haar achterna en zie haar naar de tuin rennen.
Ik besluit ernaartoe te lopen en zie niet veel later rosa op een bankje huilen.
Ik zag haar echt als een heel stoer meisje. Ik had echt niet verwacht dat ze zou huilen.
Ik leg mijn beide handen op haar schouders en ze schrikt op.
Ik voel haar lichaam schokken van et huilen en ze kijkt me verbaast aan.
Ik zie dat ze zich sterk probeert te houden en ze veegt haar tranen weg.
"Wat wil je!" Zegt ze.

"Jou.." Fluister ik hees.
Ze rilt erdoor. Ik grinnik.
"En nu serieus?!"

"Oh ik was heel serieus." Lach ik.

"Als dat zo is kun je oprotten!"

"Nah."
Ik kom naast haar zitten en kijk haar doordringend aan.
"Wat is er aan de hand?!"

"Waarom vraagt altijd iedereen dat?! Kun je dat zelf niet bedenken. Ik zit hier in dit freaking gebouw ! Ontvoerd door Dirk en ik krijg schietlessen omdat ik binnenkort iemand zal moeten neerschieten!
Dat is er!!!" Schreeuwt ze. Ik knik begrijpend.
"Maar daarom huil je niet... Dat zie ik in je ogen." Ze kijkt verschrikt op. Maar blijft stil.

"Wil je het me vertellen??" Vraag ik voorzichtig.

"Het is mijn oom.. Ik..."

Pov Rosa.

Ik vertel hem alles.  Van mijn oom tenminste.
"Ik snap het." Zegt hij.
Ik knik.
"Heftig." Voegt hij er nog aan toe.
Weer knik ik.
Ik wil me sterk houden bij hem, hij mag me niet op mijn zwakst zien.
"Heb je nog een broertje of zusje?" Vraagt hij om het onderwerp te veranderen.

"N-nee ik ben nu enigs kind."

"Nu?"

"Ik had vroeger wel een broer. Hij was heel erg beschermend en we waren onafscheidelijk.
ik hield van hem. Maar hij is nadat mijn oom is gestorven aan de drugs gegaan. Ik had het niet door. Niemand had het door, zijn naam was max.

We kregen een telefoontje van één van zijn vrienden dat het heel slecht met max ging. We hadden geen idee waarom, maar later kregen we te horen dat ze met z'n allen naar een club waren gegaan en daar de pillen vergiftigt waren. Hij heeft een overdosis genomen en lag in het ziekenhuis. Ik lag op dat moment te slapen. Onschuldig en onwetend.
Later besefte ik  hoe goed mijn broer eigenlijk wel niet toneel had gespeeld. Niemand vermoedde iets of wist het. Ik voelde me slecht van het idee daf hij het zelfs míj niet vertelde.
Zijn bloedeigen zus. Ik had hem kunnen helpen. Ik had niets liever gewild. Maar ik hoorde het té laat.
Toen het al mis was gegaan.
Maar mijn broer was wel de enige die overleed van de 8 die gebruikte. Gelukkig hebben ze na dit ongeluk met max nooit meer iets genomen. Ik hoorde toen ik wat eten ging halen voor mij en mijn ouders dat patiënt nummer 12, max dus, was overleden. En niet veel later kregen we het te horen van de arts. Ik hoopte eerst dat ik het verkeerd had gehoord toen ze tegen elkaar praatte, of het verkeerde er in gedachte had, maar dat was valse hoop.
Ik was er kappot van net zoals mijn ouders. het is 2 jaar geleden. Nu al bijna 3. Ik heb mezelf eroverheen proberen te zetten en het gemis verdween een beetje, maar nooit helemaal. Het was ook allemaal zo dicht op elkaar! Eerst mijn oom, toen mijn broer. En dat allemaal door dirk!!
Door hem ging mijn oom dood en doordat mijn oom dood ging overleed max. Ik mis ze allebei maar mijn oom komt steeds in mijn droom. Max bijna nooit.... het is maar één keer voorgekomen hier." Al die tijd dat ik dit vertel kijkt Kevin me medelevend aan.
Hij is in elk geval niet zo levenloos en zo zonder emoties als Dirk of andere hier. Hij heeft nog een hart.
"Het spijt me voor je." Zegt hij.
Hij opent zijn armen voor een knuffel. Ik schuif dichter naar hem toe en knuffel hem. Ik verberg mijn hoofd in zijn shirt en bijt op mijn lip om de tranen vast te houden. Ik had dit nodig.
"Bedankt dat je wilde luisteren." Lach ik.
"Geen probleem."  Zegt hij met een knipoog.
_____

Hey!!
Wie had gedacht dat rosa nog een broer zou hebben..
Ik hoop dat jullie het een goed stuk vonden.

Ik heb mijn inleiding veranderd van het boek en ook de beschrijving van het boek als je naar de voorpagina ervan gaat.
Kijk er even naar als je mijn boek nog leest en zeg _als je wilt_ wat je ervan vindt🙏🏽❤️
Xx @sylxoxo