Ontvoerd.

Hoofdstuk 43.

Pov Rosa

---droom---

Ik word wakker en alles om me heen is wit. Gewoon alles wit. Geen meubels geen huis gewoon een wit oppervlakte.
Ik sta op en voel een enorme pijnscheut door me heengaan, die ik besluit te negeren . Ik loop een tijdje rechtdoor maar ik blijf staan wanneer ik een zwart gedaante zie.
Hij kijkt mijn kant op.
Wanneer hij dichterbij komt kan ik zien wie het is: mijn oom.
Ik ren naar hem toe en trek hem in een knuffel.
"Oom Patrick ik dacht dat ik je nooit meer zou zien!" Snik ik.

"Rosa ik miste je."

"Ik u ook!!"
Ik trek terug uit de knuffel en kijk hem diep in zijn ogen aan.
"Waar ben ik?" Vraag ik niet veel later.

"Dat doet er niet toe. Rosa je ligt in coma! Weet je wat er is gebeurt?"

"Ja..."

"Lieverd het gaat echt niet goed met je." Zegt hij zo serieus dat ik er bang van word.
"Kijk zelf maar." Hij loopt met mij een stukje verder en dan kom ik op een punt dat ik naar beneden kan kijken.
Ik zie een meisje op een bed liggen met bloed op de zijkant van haar hoofd en grote donkeren wallen onder haar ogen.
Ik schrik. Dat ben ik.
Naast mij zit een jongen: Ben.
Hij praat tegen me maar ik kan hem niet horen. Niet hier.
"Ja dat ben jij." Zegt hij. Ik ben stil.

"Je moet beslissen wat je wilt." Verbreekt mijn oom de stilte.
Ik kijk hem vragend aan.
"Wil je hier bij mij blijven? Bij mij? Of wil je terug naar daar?" Hij wijst naar de plek waar ik lig.
Ik kijk terug naar mezelf. Ik ben er niet goed aan toe.
Ik kan terug naar die vreselijke plek waar ik pijn zal hebben en mensen zal moeten doden, of ik kan hier blijven, bij mijn lieve oom, waar ik rust heb en vrij kan zijn...
"Ben ik.. Ben ik dan dood?" Vraag ik voorzichtig.
"Ja, maar vrij van alle ellendigheid.
vergeet niet dat je zelf moet kiezen."

"Ik W-wil." Maar ik maak mijn zin niet af. Ik hoor niet hier!
Dirk mag niet gewonnen hebben en mijn leven hebben afgenomen!
Ik zal Lucas te veel verdriet doen!
En ik zal hem te veel missen!!
Ik zal alles missen..
Het lachen, mijn ouders, liefde die kreeg van iedereen, mijn hond. Echt alles wat ik hier niet zal hebben.

"Ik wil terug." Zeg ik uiteindelijk.

"Ik hoor hier niet oom Patrick. Daar is mijn thuis en de taak die ik moet volbrengen heb ik niet afgemaakt."

"Welke taak?"

"Ik zou moed houden en nooit opgeven. Ik zou daaruit ontsnappen!!
(ik wijs naar de plek waar ik mezelf heb zien liggen) weet u dat nog? Ik heb het je belooft." Hij krijgt een trotste blik ik zijn ogen.
"Ja dat weet ik nog. Dat je dat onthouden hebt betekend dat je die moed nog steeds hebt. Dat betekend veel voor me."

"Ik hou van je. Je bent sterk en zelfverzekerd je kan tegen iedereen op, ik weet zeker dat het je lukt. Maar doe het slim schat. Je weet welke straf erop staat als je ontsnapt." Voegt hij er nog aan toe. Ik knik.
"Ik houd ook van jou!" Ik knuffel hem stevig.
"Veel geluk." Mijn beeld vervaagt mijn oom is niet eens meer te zien. Het wordt zwart.
---einde droom---

Een enorme pijnscheut gaat door me heen. Ik voel weer het bed waar ik
op lig.
En de stem Ben is beter te horen dan ooit. De pijn lijkt niet te stoppen. En wordt steeds erger. Is dit terug op aarde komen? Ben ik terug? ik wil mijn ogen openen.
Tot mijn verbazing lukt dat, maar de misselijkheid en de hoofdpijn slaan toe. Ik wil mijn hand op mijn hoofd leggen voor de hoofdpijn, maar mijn armen lijken verlamd.
Ik knijp mijn ogen weer dicht en de misselijkheid verdwijnt een beetje.
"Rosa!!!! Je.. Je bent er weer!" Zegt de stem van Ben tegen me.
Ik open mijn ogen weer.
"Ja." Wil ik zeggen maar er komt alleen een schor gepiep uit mijn mond.
"Wacht ik haal de dokter." Zegt hij.
Hij verdwijnt uit de deur en daar lig ik dan. Ontwaakt uit mijn coma, en alleen.