Ontvoerd.

Hoofdstuk 69

Pov Lucas

Inmiddels zijn we verder aan het rijden met een busje en rijden we terug naar het gebouw waar ik al 5 jaar zit.
Een of ander plan was mislukt en nu zijn Caleb en Rosa vrij..... zonder mij.
"Rosa ligt in het ziekenhuis!! We hebben nog kans!!" Hoor ik in de verte.
Ik loop van achter de bus naar voorin.
"Waarom ligt Rosa in het ziekenhuis?! Wat is er gebeurt?!" Gil ik in paniek.

"Ze was door mij neergeschoten remember??"

"Ja...."

"Nou ze trok het niet meer en ze viel bewusteloos en nu proberen ze haar na een dag nog steeds wakker te krijgen. Iets wat hun toch niet lukt!" Lacht dirk spottend.

"Houd je bek dicht. Rosa lag ook in coma, remember?!" Aap ik hem na.

"Ja...." imiteert hij me.

"Ze zou er toch niet meer uitkomen zei jij, maar toch kwam ze na drie dagen terug onder ons!!" Hij zucht.

"Jaja, slimmerik." Ik grijns.

"Wat wil je doen?!" Vraagt Kevin.

Ik loop terug naar achter in de hoop dat hij zijn plan doorlult aan Kevin.
Ik sta achter het muurtje en luister aandachtig mee.
"Zodra ze wakker wordt, wat ze waarschijnlijk wordt, gaan we naar dat ziekenhuis toe en beschieten we hun. Het gehele ziekenhuis en we laten niks van ze over..." zegt hij zachter, zodat ik het niet hoor... denkt hij.

"Waarom het hele ziekenhuis??" Vraagt Kevin verontwaardigd.
"Hoe meer slachtoffers hoe meer plezier!!" Lacht dirk. Het is geen oprechte lach, een zieke lach. Een manier waarop hij vaak lacht.
Ik kan er niet tegen... dat heb ik nooit gekund.

Waarom beschiet hij hun?? Waar ben ik dan langer voor nodig?? Hij had mij nodig om een plan uit te voeren op haar, het geen wat mislukt was.

"Morgen schieten we Lucas neer wanneer hij het niet verwacht. ik wil het doen. Ik heb een bloedhekel aan hem en hij is toch niet langer nodig." Stelt Kevin voor.
Angst betreedt mijn lichaam. Dit keer klinkt de zin zo oprecht uit zijn mond, hij meende het!

"Nee, zolang wij Lucas hebben zullen ze het nooit over hun hart krijgen hem bij ons achter te laten, ze zullen sowieso samen terugkeren naar ons om hun geliefde Lucas te redden.
Dan slaan we onze slag en vermoorden we hun alsnog. Voor het geval ze kunnen ontsnappen aan het ziekenhuisplan."
Ik wist dat ze me niet achterlieten!! Ze zouden terugkeren voor me zei hij, dirk, en dat zegt voor mij meer dan genoeg dat ze mij nooit vrijwillig zouden verlaten.

Pov Rosa.

Ik open moeizaam mijn ogen. Iemand schijnt iets fels in mijn ogen en ik hou mijn hand voor het licht.
"Waar ben ik??" Vraag ik verwart.
Ze kijken me raar aan, ohja ze spreken hier geen Nederlands.
"Where am i?" Vraag ik opnieuw.

"You're in the hospital, you fainted a few days ago.." vertellen ze me.
Ik kijk om me heen.
"Where is Caleb?? My friend."

"His leg is provided by my colleagues, he is about an hour to you. "

"Okey. how many days have i been gone??"

"4 days." Vertelt de verpleegster me. Ik heb er niks van gemerkt. Alsof ik sliep, maar ik ben wel moe. Raar...

"Go get some sleep you will be tired."

"Yes i am." Vertel ik.
"Sleep well." Zegt de verpleegster.
Ik knik en sluit mijn ogen.

Ik schrik wakker.
Waar ben ik?? Ik ga rechtop zitten en kijk rond.
Mijn kamer. In mijn huis. Oh. Mijn. God. Hoe?
Hoe ben ik hier terecht gekomen?
Ik sta op en het litteken op mijn arm van de schotwond is weg.
Ik voel op mijn rug maar kom net niet ver genoeg tot aan de wond.
Er is maar 1 manier op erachter te komen of die er nog is.
Ik bots hard met mijn rug tegen de kast aan.
Een pijnlijk gevoel betreed mijn lichaam, maar niet van de schotwond.... it's gone...
Ik loop naar beneden.
Mmmm de geur van tosti's☺️
"Papa!" Ik ren op hem af en knuffel hem zo hard ik kan.
"Eehmm ook hallo. Zo blij ben je nog nooit geweest om me te zien." Lacht hij.

"Vind je het gek?!" Vraag ik aan hem alsof of die gek is.
"Eehh eigenlijk wel ja. Je zag me gisteravond nog schatje." Verklaart hij.
Ik kijk hem verwart aan.
"Maar..."
"Gaat het wel goed met je Rosa?" Vraagt papa bezorgt aan me.
"Ja....ja... ik heb gewoon wat frisse lucht nodig denk ik." Zeg ik, nog steeds vol verwarring.

"Nee nee, ik heb net tosti's gemaakt het is zaterdag, dan ontbijten we altijd samen." Zegt hij met een pruillipje.
"Okeeee." Glimlach ik naar hem.
Ik eet gulzig mijn eten op, wat hem ik dit gemist. Dit eten is geweldig!
"Meisje van me," grinnikt mijn vader, ik kijk naar hem toe met mijn mond vol tosti.
"Je eet je tosti alsof je al een jaar geen tosti meer op heb." Lacht hij als hij mijn gezicht ziet.

"Ik heb ook al een jaar geen tosti op!" Roep ik verontwaardigd.
"Je mag niet liegen Rosa! Je hebt vorige week een tosti gegeten dat weet je zelf ook heel goed..." ik kijk hem raar aan.

"Ohja." Zeg ik, al weet ik niet wat hij bedoelt.
Ik ben ontvoerd geweest een jaar lang !!
Hoe kan dit??? Was het maar een droom??!
Het voelde zo echt.
"Gaat het echt wel goed met je? Je doet zo raar..."
"Ga je mee naar buiten??"
Vraag ik, zijn vraag negerend.
"Ja is goed." Gelukkig...
Ik trek mijn winterjas aan. Het was een week geleden in het bos zo koud, dat moet hier ook zijn. Toch??
"Waarom doe je je winterjas nou weer aan? Gekkerd!" Lacht mijn vader voor de zoveelste domme actie van me.
"Het super koud hier!" Verklaar ik.
Hij doet de deur open en de zon verwarmt mijn gezicht. Niet koud dus.
"Oh." Ik kijk naar mijn schoenen en trek in een snelle beweging mijn jas uit.
"Gek kind!" Zegt mijn vader voordat hij de deur achter zich sluit.
"Waar zijn Lucas en Caleb ??" Ik wil ze echt graag spreken, ik wil weten wat er aan de hand is....
"Wie?" Eehmmm mijn vrienden...
"Mijn vrienden pap!"
"Je hebt geen vrienden die Lucas óf Caleb heten...." zegt hij verwart.
"Ik was samen met hun ontvoerd!" Roep ik.
"Jaja... tuurlijk schat tuurlijk." Lacht hij.
Wat is hier aan de hand? Was het echt allemaal een droom?? Hebben zij nooit bestaan? Ben ik altijd thuis geweest en een normaal leven geleid??

Het voelde allemaal zo echt. De pijn door Ben en Tasia.. de liefde voor Lucas....De haat aan dirk... echt alles.
Mijn veters zitten los.
"Wacht ff." Mijn vader luistert niet en loopt gewoon verder. Ik schut mijn hoofd en strik snel mijn veters.
"Aaarrgghh" schreeuwt mijn vader even later.
Ik kijk op en zie hem op de grond liggen met een plasje van bloed om hem heen.
"Pap?!" Ik ren naar hem toe en kniel naast hem neer. Hij is in zijn nek gestoken, bij de ader aan de zijkant. Straks bloed hij nog dood.
Ik druk mijn hand tegen de snee maar het bloed blijft stromen. Hij ademt steeds langzamer en langzamer.
"Ro-Rosa?!" Zegt hij.
"Ja?!" Huil ik.
"Ze komen voor je. Maak dat je daar wegkomt!"

"Wie komen?!" Huil ik.

"Ze zullen je neerschieten..."

"Wie!!" Gil ik huilend.
Zijn ogen sluiten zich.
"Papa!!"
"Nee! Blijf bij me!!" Dan beweegt hij niet meer.
"Ze komen.." zegt hij met zijn laatste adem terwijl hij diep in mijn ogen kijkt.
Hij trekt heel langzaam wit weg.
Mijn tranen vallen op mijn vaders borst terwijl ik blijf schreeuwen om help. Ookal weet ik dat het te laat is.
Ik laat mijn hand over zijn oogleden gaan waardoor ze sluiten.
~~

Ik schrik wakker en ga overeind zitten.
Mijn adem is onregelmatig en de pijn die ik had aan mijn rug is terug.
Het was maar een nachtmerrie.