Ontvoerd.

Hoofdstuk 73

Pov Rosa.

Ik gooi alcohol over het meisje haar buik en hou haar stil zodat ze niet gaat bewegen door het prikken van de alcohol.
Ik pak een grote rol verband en wikkel het strak om haar buik.
"Het is oké." Zegt ze snikkend. Het verband wordt langzaam rood, maar het helpt.
"Meisje, ik ga je niet laten sterven. Je hebt even pijn maar jouw leven gaat vandaag niet eindigen."
"En wat als ik wel dood ga?"
"Dan heb je gevochten.. beloof me dat je zult vechten!"
"Ik weet niet beter!" Zegt ze met overtuiging.
Ik kijk haar verbaasd aan.
"Er zit kanker overal in mijn lichaam. Ik was te zwak voor het Nederlandse ziekenhuis, dus ik werd overgeplaatst naar hier. Ze zouden me verzorgen. Ik zou blijven vechten."
Ik kijk haar trots aan.
"Krijg je nog adem?" Vraag ik door het strakke verband.
"Ja..."
"Wat net zei vind ik heel dapper van je." Ze is zo jong en draagt al zo'n zwaar leven met zich mee.
"Ik heb belooft aan mijn zusje en ouders dat ik hun nooit zal verlaten en die belofte moet ik nakomen. Zij zijn de enige reden waarom ik nog steeds leef. Voor hun zal ik nooit opgeven." Zegt ze naar de lucht kijkend.
"Voor zo'n jong meisje ben je wel heel erg moedig." Zeg ik.
"Ik ken niemand die zo wijs is als jij!" Zeg ik tegen haar.
"Ik wel.." zegt ze zacht.
"Wie?"
"Jij." Ik kijk haar raar aan.
"Ik zie het in je ogen en in je manier van doen. Je weet waar je mee bezig bent en je gaat er ook voor."
"Dat heb je snel gezien in die paar minuten." Lach ik.
"Ik zie wel meer dingen." Glimlacht ze voordat ze in slaap valt op het gras.
Sirenes komen dichterbij en mannen in het zwart rennen uit het gebouw, In de hoop dat ze de politie voor zijn.
Maar dat is een verloren zaak...
De politie rennen met zware geweren achter de groep aan en pakken precies de juiste persoon: Dirk!!
Met tegenstribbeling weten ze hem toch in handboeien te gooien en hem mee te nemen in een busje.
Ik zucht opgelucht.
Een aantal mensen weten te ontsnappen van de groep maar het grote aantal andere wordt gepakt en achter handboeien gezet.
Verslagen gezichten beginnen door te krijgen dat ze niks meer kunnen en werken uiteindelijk mee met de politie.

Het zwarte busje wordt onderzocht en wapens en overige spullen worden eruit geladen.
De laatste politie agent komt eruit gelopen. Of nou ja ik dacht dat het politie was. Een bekend gezicht kijkt mijn kant op. Ogen die opvallend blauw zijn. Ogen waar ik verliefd op ben..
Lucas.
Ik ren naar hem toe en laat het meisje achter.
Lucas krijgt mij in het oog en rent even hard als ik naar hem op mij af. Ik vlieg hem om de hals en houd hem zo stevig vast als ik kan.
Hij is weer terug bij mij, voor goed!!

"Ik heb je zo gemist!!" Snik ik, hem nog steeds knuffelend. Tranen vallen uit mijn ogen van blijdschap.
"Ik dacht dat ik je voor altijd zou kwijt zijn!" Snik ik. Hij huilt ook. Ik hoor het...
Zijn lichaam schokt tegen de mijne en iedereen om ons heen klapt.
Hij kijkt me aan en pakt mijn hoofd vast.
"Ik dacht hetzelfde.." zegt hij voordat hij zijn lippen op de mijne drukt. Vlinders ontploffen in mijn buik op dat moment. Zonder twijfel kus ik hem terug en zijn hand ligt inmiddels op mijn onderrug en drukt mijn lichaam nog dichter tegen het zijne. Het past precies, alsof het ervoor gemaakt is. Ik ga met mijn handen door zijn haar en wanneer hij om toestemming vraagt geef ik hem die ook meteen. De zoen is niet alleen een tere en lieve. Het is een ruwe en verlangende zoen. We misten elkaar. Ook al waren de dagen niet zo lang als het voelde. Hij drukt met tegen een boom aan en om mijn overwicht te bewaren sla ik mijn benen om hem heen. Beide trekken we terug uit de zoen. Onze voorhoofden rusten tegen elkaar.
"Ik houd zoveel van jou." Fluistert hij in mijn oor. Hij plaatst een kus op mijn wang en binnen in mijn wang vormen zich prettige tintels. Ik knuffel hem stevig. Voor de eerste keer in weken voel ik me gelukkig.

Zware last valt van mijn schouders..
Zoveel slechte dingen die er gebeurt zijn, zijn voor goed voorbij!
-dirk wordt achter slot en grendel gezet.
-Lucas en Caleb én ik zijn veilig.
-de ontvoering is over, we zijn vrij.

Ik trek Caleb in onze knuffel en kus hem op zijn wang.
"Het is ons gelukt." Lach ik.
"Ja!" Glimlacht hij.
Zijn ogen glimmen van geluk en ik knuffel hem stevig.
"We hebben het gered!" Roepen we luid, iedereen vergetend ons heen.
Het is voorbij!