Ontvoerd.

Hoofdstuk 44

Pov Rosa

Lucas zit naast me en de dokter is in middels weg.
Hij zei dat ik gezond was. De hoofdpijn komt doordat ik een enorme klap op heb geleverd toen ik viel van het touw.
De misselijkheid komt doordat ik een hele week in coma heb gelegen en ik te snel mijn ogen opende. Na al die tijd niks te hebben gedaan en stil te hebben gelegen, was mijn lichaam het niet gewend om te zien en te bewegen.

"Lucas je ziet er echt slecht uit."
Ook hij heeft enorme wallen onder zijn ogen en hij is veel dunner geworden.
"ha, heb je jezelf wel eens gezien?"
Ja!
"Eeehh nee." Lieg ik. Ik heb geen zin om alles aan hem uit te leggen. Hij zou me toch niet geloven.
Hij staat op en pakt een spiegel en houdt die boven mijn hoofd.
Ik zie er nog slechter uit dan in mijn verbeelding.
"Wauw, nu zien we er allebei super sexy uit."

"Haha, zie jij nou eerst maar zelf uit bed te komen."

Ik sta op en ga staan. Wat geen goed idee was. Mijn benen zijn geen beweging meer gewend en ik zak in.
Lucas staat op en rent op me af.
Hij vangt me op en tilt me weer op de grond.
"Wees nou toch eens voorzichtig!"

"Ik wilde gewoon staan en je tegendeel bewijzen." Zeg ik zacht.

"En wat heeft het je opgeleverd?" Vraagt hij alsof hij zijn gelijkenis heeft gevonden.
"Dat ik inzakte en dat ik nu weet dat mijn benen niet willen doen wat ík wil."

"Precies."

Pov Lucas

Ik dacht dat ik haar had verloren.
Ze werd maar niet wakker.
Ze zag er steeds slechter uit.
Ik heb die week nog net 5 uur geslapen. De gedachte dat ik haar kwijt zou raken kwam steeds meer in mijn hoofd, ik zou haar niet kunnen missen.

Toen kwam de dokter en zei dat ze was ontwaakt uit haar coma. Ik was nog nooit zo blij geweest. Die woorden danste in mijn oren. Ik kon niet snel genoeg ik haar kamer zijn en haar omhelzen.
Haar stembanden waren eerst beschadigd, maar op een gegeven moment kon ze weer normaal praten.

Ben heeft haar godverdomme geduwd!
Maar er is één ding dat ik niet begrijp.
Als hij haar dood had willen hebben, waarom heeft hij haar dan opgevangen en zichzelf in levensgevaar gebracht??
Wilde hij de held zijn of zoiets??

Rosa gaat teug in bed liggen en zucht diep. De deur vliegt met een enorme vaart open en Ben staat in de deur opening.
"Rosa!! Hoe gaat het? Heb je niks?" Vraagt hij in 1 ademscheut.
"Ik heb niks!" Zegt ze lachend om zijn reactie.
*kuch kuch* probeer ik zo subtiel mogelijk te brengen.
"Oké ik heb een beetje hoofdpijn en ben misselijk. Ik moet nog gewoon ff wennen om uit mijn coma te zijn." Zegt ze uiteindelijk omdat ze weet weet dat anders ik het had verteld en dan was het een stuk minder simpel gezegd.
"Eeeeeh Lucas mag ik even alleen met rosa zijn?"

"Ja, tuurlijk." Zeg ik twijfelend. Je weet maar nooit wat hij nu met haar doet.
Ik loop de kamer uit en sluit de deur.
Ik besluit naar Caleb te gaan in de train zaal.

Pov rosa.

"Ben ik weet dat ik viel en ik weet dat je me hebt opgevangen, wat is er verder gebeurt?"
Hij slikt.
"Nou, ik pakte je aan je voet vast zodat je niet naar beneden viel, maar ik verloor mijn evenwicht en kon nog net het touw vastpakken, anders was ik naar beneden gevallen samen met jou en waren we laatste geëindigd.
Ik moest aan de overkant zien te komen en heb je over mijn schouders gegooid. toen ben ik verder geklommen. Je was slap en bewoog niet, dus ik gooide je op de kant toen ik er was en klom er zelf ook op.
Ik tilde je op en toen ben ik met je gerent naar de finish waar we tweede eindigde."

"Wie zijn er als laatst geëindigd?" Vraag ik in paniek, straks was dat Sasha!!
"Kevin en Tasha."
Oh. Ik kijk maar beneden.
"Echt heel erg bedankt dat je me hebt gered! Ik was dood geweest zonder jou."

"Dat was niks, maar ik moet je iets..."

"Nee echt bedankt. Wat je gedaan hebt betekend dat mijn vertrouwen in jou goed was." Onderbreek ik hem.
Hij kijkt naar beneden en slikt.
"Is er iets?" Vraag ik bezorgd.

"Nee, alles oké. ik hoop dat we vrienden kunnen zijn?"

"Ja, na wat jij voor me hebt gedaan zou ik niets liever willen. Ik sta bij je in het krijt." Lach ik.
Hij glimlacht. Een glimlach dat vast ieder meisje doet smelten, het is een vertrouwelijke, maar ook een mooie en mannelijke glimlach. Het smelt mij niet, ik krijg er juist een vertrouwelijk
gevoel bij!
"Moet je nog in bed blijven?" Vraagt hij om de stilte te verbreken.
"Nou ik moet langzamerhand
weer gaan lopen maar nog geen 10 min. Geleden zakte ik al in." Vertel ik.

"Oh. Nou, wij gaan vandaag samen lopen!!" Zegt hij met diezelfde lach.

"Nou vooruit dan." Zeg ook ik opnieuw lachend.
Ik stap heel voorzichtig uit bed en dreig opnieuw te vallen, maar Ben slaat een arm om me heen als steun.
We lopen de deur uit en hij geeft me een kruk voor enkele ondersteuning.
Ik loop heel voorzichtig verder tot we in de tuin komen. Onderweg zeiden we geen woord tegen elkaar, ik denk te bang om het verkeerde te zeggen of te vragen.
"Hhmm, hoe ben je hier gekomen, waarom ontvoerde Dirk je?" Vraagt Ben uiteindelijk.
"Hoe bedoel je?"

"Nou, je weet wel, iedereen hier heeft een verleden met Dirk, daarom ontvoerd hij deze mensen. Hij haat ze en wilt wraak. Dus ook bij jou. Wat is jouw verleden met Dirk?"
Ik knik.

"Nou h-hij," ik slik. "Hij was een klant van mijn oom, mijn oom was advocaat, hij had ruzie met hem want volgens Dirk had mijn oom niks voor hem gedaan. Dat was wel zo maar Dirk is de gevangenis in gegaan door zijn eigen daden.
Daar was hij woedend op en heeft mijn oom vermoord waar ik bij was. Hij heeft mijn oom aanvallen met een mes. Ik stond achter de deur die op een kiertje stond toen hij ruzie met hem had en hem aanviel. Toen hij dat mes tevoorschijn haalde en op mijn oom afrende ben ik naar binnen gerend en ik pakte het mes uit zijn handen. Ik sneed mezelf maar ik moest mijn oom redden. Hij lag al op de grond maar ik kon geen kant op. Dirk had een pistool op me gericht, maar hij haalde de trekker nog niet over. Ik denk dat hij twijfelde. Hetzelfde mes waarmee hij mijn oom had gestoken lag naast me en ik gooide het in zijn been zonder twijfel. H-hij liet het pistool vallen en zakte in. Ik rende naar mijn oom die op de grond l-lag. Dirk had hem in zijn keel gestoken en hij ademde niet.
Ik schreeuwde om hulp en ben begonnen met reanimeren. Dirk was spoorloos verdwenen toen ik me omdraaide.
De ambulance kwam na ongeveer 10 min. I-ik was te laat, als ik eerder had ingegrepen was dit nooit gebeurt!" Snik ik.
"Toen hij was opgehaald door de ambulance, viel mijn oog op een briefje op de tafel.
Er stond in dat dit nog niet voorbij was. Hij heeft zich dus aan zijn woord gehouden. *snik snik*
Mijn oom is een dag later overleden
i-in het ziekenhuis.."

"Oh, het spijt me roos. Maar je moet weten dat dit niet jouw fout was."

"Jawel als ik er eerder was geweest dan.."
"Nee dan had je dit nog steeds niet kunnen voorkomen." Onderbreekt hij mijn zin.

"Hoe oud was je toen?" Vraagt hij erachteraan.

"12 bijna 13."

"Kijk een klein meisje als jij toen, had nooit op gekund tegen een volwassen man die een andere volwassene tegen het lijf ging. Je had hem nooit tegen kunnen houden. Hij was toch te sterk geweest. Geloof me."

"Bedankt!" Zeg ik uiteindelijk.

"Voor wat??"

"Dat je naar me luisterde."

"Graag gedaan."

We lopen nog een tijdje in de tuin en praten nog wat. Dan besluiten we te gaan eten in de eetzaal