Ontvoerd.

Hoofdstuk 72

Jongens voordat ik begin: ik wil ff zeggen dat ik het heel fijn vind dat jullie mijn boek nog lezen.
En het einde is al in zicht!! Bijna!!!
_________________________________________
Pov Caleb

Rosa maakt hetzelfde mee als ik had, het is vreselijk van je familie en vrienden te denken dat ze dood zijn en er niks van begrijpt van wat ze zeggen...
Maar wat als het ook een reden heeft? Het had bij mij een reden.. minuten verstrijken en opeens schiet het me te binnen:
Misschien is het wel zo dat dirk weet waar we zijn. De zender zit immers nog steeds in ons, Dat mogen we niet vergeten.

"Roos?"  Ze kijkt op.
"Ik denk dat dirk weet waar we zijn, dat je dromen je dat willen wijsmaken."
Zij lijkt even na te denken en kijk me daarna serieus aan.
"Als dat zo is dan moeten we hier weg, voordat ze ons en alle andere hier vermoorden!" Zegt ze.

"En je rug dan?? En mijn been?"

"We zijn pijn gewend. Vermoord worden niet..
Snap je wat ik bedoel?"

"Ja."

Ze staat op en zegt tegen me dat we moeten proberen te lopen in het ziekenhuis, puur ter voorbereiding.
Ik doe wat ze zegt en zak rustig van het bed af
Waarna ik moeizaam naar haar toeloop en het laatste stukje hinkel door de pijn.

Pov Lucas.

Bijna, bijna zijn we bij Rosa en Caleb. Het ziekenhuis bestormen en iedereen doden op je pad is slecht. En iets in me zegt dat Kevin dat ook weet, maar het feit dat hij bang is voor dirk maakt hem te zwak om tegen hem in te gaan...
"Dirk gaan we dit echt doen?" Vraagt Kevin twijfelend. Dat gevoel wordt steeds groter doordat de twijfel in zijn stem mij een beetje gelijk geeft.
"Ja, wat wil je dan?"

"Wat kunnen Caleb en Rosa ons maken? In knal van een pistool en Lucas is dood.."

"Wat wil je daarmee zeggen?"

"Ik bedoel dat ze te veel om Lucas geven om hem te laten sterven, dat kunnen we tegen ze gebruiken!"

"En dan? Dan vinden ze een manier met de politie om Lucas te bevrijden en dan zijn we nog steeds de klos."
Hier weet Kevin geen weerwoord op en daarom zwijgt hij.
Ik kijk door het raampje van de auto. De mensen zien ons niet door de gecamoufleerde ramen, maar ik hun wel.
Ik zie een klein meisje in de verte die leert om zonder zijwieltjes te fietsen. Ze blijft steeds doorgaan en na 2x vallen kan ze blijven fietsen. Haar ouders kijken gelukkig naar hun dochter en klappen in hun handen.
Zo'n onschuldig gezin. Had ik hun leven maar.

Pov Rosa.

De nacht is verstreken en vandaag moeten we weg. Beiden hebben we een pijnstiller ingeslikt voor deze lange dag die er gaat komen.
Ik sta bij de uitgang van onze kamer en wacht op Caleb totdat hij onze tas heeft klaar gemaakt en hem op zijn rug gooit.
Wanneer we de deur uit willen lopen worden we direct tegen gehouden door een verpleegster.
"You guys need to rust, go back to bed!" Corrigeert ze ons.
"U don't understand, there are people who knows were we are. We need to go before people Get hurt here by our fault!"
En ik duw haar zachtjes aan de kant.
"I need no axplanation. You're safe here." Probeert ze ons gerust te stellen, maar wij weten waar het allemaal om draait.
"Like i said, you don't understand! Let us go now." Ze kijkt ons raar aan, maar gaat toch aan de kant als ze begrijp dat ze niet tegen ons op kan.
Ze rennen/lopen uit het ziekenhuis en gaan onze weg naar de politie terug. Caleb wist de weg zei hij. Maar voordat we 20 meter van het ziekenhuis zijn horen we schoten en zien we mannen in zwarte pakken het ziekenhuis binnenrennen.
"DIRK!" Zeggen we allebei.
We rennen terug naar het ziekenhuis en zien dat er overal bloed op de muren zitten en mensen gillend door het bebouw heen rennen.
Ik ren zo snel als ik kan naar de kinderafdeling en zie dat er kinderen krijsend over vloer heen rennen. Sommige zijn al neergeschoten. Ze zijn hier blijkbaar al geweest.
Hoe konden ze?
"CHILDREN PLEASE COME WITH ME. YOU CAN BE SAFE IF YOU DO!" Schreeuw ik.
Huilende kinderen rennen naar me toe en ik neem de hand van 2 meisjes.
Ik ren naar de uitgang met een hele rij kinderen achter me aan.
Ik loop naar een hoek ver van het ziekenhuis en probeer iedereen stil te krijgen.
"My brother died in there!" Snikt een meisje. Ik knik met traanogen en omhels haar.
"I'm sorry." Deel ik met haar mee.
Kinderen knuffelen elkaar en het meisje huilt door op mijn schouder.
"Sweeties?" De kinderen kijken naar mij.
"Stay here! I'll go back inside and hope i can help more people.." deel ik mee.
Ze knikken en gaan zitten in een kringetje.
Ik glimlach naar ze en ren naar binnen.
Verpleegsters proberen wanhopig mensen naar buiten te helpen terwijl er overal wordt geschoten.
Mensen vallen neer op de grond en bloeden dood. Op de muren is alleen maar bloed te zien en mensen schreeuwen. Iemand belt de politie en roept om help.
Ik loop door het gebouw en volg de gangen naar mensen.
Ik roep naar een paar mensen dat ze naar buiten moeten rennen en help nog een paar moeilijke lopers.
Dan voel ik een pistool tegen mijn hoofd aan.
Ik draai heel langzaam om en kijk in de ogen van Kevin.
"Kev??" Hij kijkt me bang aan, bang om dit te doen.
"W-waarom doe je hier aan mee? Jij weet beter!"

"Ik heb geen andere keus! Dirk vermoord mij als ik jou niet vermoord.."
"Dan vlucht je mee met ons! Je kan hier weg. Weg uit deze hel!" Roep ik naar hem. Hij schud zijn hoofd.
"Ik moet wel!!" Roept hij wanhopig.
Ik begin mijn moed te verliezen en vecht voor mijn leven, letterlijk.
Ik sla tegen de zijkant van het pistool en hij schiet. Net naast mijn oor, fjiew!
Ik duw zijn hand naar beneden en trap het pistool uit zijn handen.
Zijn schenen trap ik blauw en een pijnlijke kreun verlaag zijn mond.
Een mes komt tevoorschijn uit zijn zak en hij gooit het in mijn been.
Ik grijp naar mijn been en trek het mes eruit.
"AUWW!!" Ik gooi het mes in zijn arm en ren weg.
Ik hoor hem nog kwade geluiden maken, maar dat laat ik achter me. Ik moet hier zo snel mogelijk weg!" Een klein meisje staat schreeuwend bij de balie te roepen voor haar mama en haar buik bloed enorm.
Ik grijp haar in mijn armen en ren in bruid-style naar de uitgang.
"Auw, Auw ,Auw !" Huilt ze.
Ik leg haar neer in het gras en druk mijn handen op de wond.
"Ik mag n-nog niet dood.." huilt ze. Ze is dus Nederlands..

"Je gaat ook niet dood! Daar zorg ik wel voor."
Ik roep een random verpleegster die mensen probeert te helpen en ga bij haar zitten.
Ik geef haar spullen aan en bind touw om haar been waar ze in gestoken is.
De verpleegster loopt weg.
"He!! Stay here and help this kid!" Roep ik naar haar.
"She is gonna die! I can't help her.." zegt ze schouderophalend en loopt dan weg.
Ik zal het dus zelf moeten doen...