Ontvoerd.

Hoofdstuk70

Pov Rosa.

"Rosa!"
Fluister-schreeuwt Caleb naast me.
Ik kijk naar de kant waar het geluid vandaan komt en kijk Caleb in zijn ogen aan.
Hij omhelst me stevig.
"Ik dacht dat ik je opnieuw kwijt zou zijn."

"Je zal me nooit kwijt zijn, ik beloof dat ik zal vechten toch we veilig zijn."

"Ja dat ken ik..." zegt hij alsof ik lieg.

"Wat bedoel je daarmee??" Vraag ik.

"Niks!!"

"Caleb.... "

"Je kan me alles vertellen, alsjeblieft, ik zie dat je lijdt."

"Het... het was mark!" Hij begint te snikken.
"Hij was neergestoken... hij was mijn beste vriend! Hij nam het altijd voor me op en wanneer ik het moeilijk had gaf hij me de afleiding die ik nodig had. Hij zorgde ervoor dat ik het gevoel kreeg, dat ik niet voor niets leefde en dat ik erbij hoorde.
Hij beloofde me dat hij zou blijven vechten tot hij en ik geholpen zouden worden door artsen en de politie, dat hij veilig zou zijn. Hij beloofde me dat toen hij neergestoken werd.
Ik stond er alleen maar bij en ik kon hem niet helpen. De ambulance was er te laat en in het ziekenhuis is hij overleden. Zijn familie gaf mij de schuld van alles, de moord is nooit opgelost en...."
Ik omhels hem stevig en ik voel mijn schouder nat worden, wat betekend dat hij huilt. Iets dat gevoelig ligt bij jongens. Hij moet zijn verdriet in een hoekje hebben gegooid, maar nu heeft hij het terug gepakt.
"Caleb.... het was niet jouw schuld, jij stak hem toch niet neer??"

"Ik had door moeten hebben dat er iemand achter hem aanzat die dag... ik had op hem moeten letten zoals hij op mij lette, altijd."

"Dat vroeg ik niet... stak jij hem neer??"

"Nee." Huilt hij nog steeds op mijn schouder, ik houd hem nog steviger vast dan eerst.

"Dan is de moord niet jouw schuld. Want jíj vermoorde hem niet. Dat deed iemand anders." Zeg ik, naar de waarheid.

"En was het jouw verantwoordelijkheid??"
Vraag ik aan hem.

"Hij voelde als een broer voor me... hij beschermde mij als zijn broer. Dat had ik ook moeten doen!!" Snikt hij.

"Caleb?" Hij laat me los en kijkt me aan, pure pijn is van zijn ogen af te lezen. Hij voelt zich zo schuldig.

"Ik snap dat je je schuldig voelt, maar je wist niet dat iemand achter mark aan zat. Je kon het niet voorkomen..."

"Hij zei... hij zei dat ik moest vluchten, maar ik wist niet wat hij bedoelde! Na 3 jaar werd ik bedrogen door dirk en moest ik daar gaan ontvoeren. Toen pas snapte ik wat hij bedoelde! Toen het al te laat was. Hij kende dirk dus al." Vertelt Caleb. Hij kijkt emotieloos voor zich uit.

"Caleb alsjeblieft! Laat de gevoelens binnen en sluit het niet meer buiten, het is gebeurt en je voelt je er slecht over. Dat is begrijpelijk en dat mág ook. Dus sluit het niet meer buiten dan zal het gevoel verzachten."
Alweer beginnen er tranen over zijn wangen te rollen.
"Rosa het doet zo'n pijn!!"

"Ik weet het." Het doet me pijn om hem zo te zien.

"Alsjeblieft!! Laat het ophouden!!" Huilt hij.
een traan valt over mijn wang op mijn schoot.
Hij is zo zielig. Waarschijnlijk wil hij helemaal niet zielig gevonden worden, maar hij is het.
" ik ben bang dat dirk ons pakt... hij kan de zenders nog steeds aflezen. Ik ben bang dat hij hetzelfde doet met ons dan dat hij mark aandeed..." geeft Caleb toe.
Ik pak een mes uit de tas en kijk nog een keer uit het raampje van de deur of er niemand staat. Veilig...
"Elke keer als je bang bent dan pak je dit mes stevig vast, bij het handvat dan he, en dan zeg je tegen jezelf. 'Ik ben niet bang!!'"
Hij pakt het mes vast en zegt het twijfelachtig.
Ik kijk hem afkeurend aan.
"Ik ben niet bang!!" Roept hij nu overtuigend.
"Precies." Glimlach ik naar hem.
Ik had dit gezien van mijn oom. Hij vertelde aan max dat als hij bang was, hij een kussen moest vastpakken en moest zeggen dat hij niet bang was. Overtuigend, anders had het geen zin.
Dat was de enige manier, vertelde hij. Ik zat daarbij en keek trots naar mijn oom. Ik hield zoveel van hem. Ik haat het dat hij er niet meer is, dat hij zo vroeg al moest gaan.
"Dankje." Fluistert Caleb.

"Ik zal je altijd helpen!" Hij kijkt me dankbaar aan.
"Let's sleep.." zegt hij.
Ik knik en Caleb vraagt of hij bij mij mag slapen.
"Tuurlijk."
Ik ga op mijn zij liggen en Caleb gaat tegen me aan liggen en slaat een arm om mijn middel.
Mijn ogen worden zwaar en de slaap neemt het over.