Ontvoerd.

Hoofdstuk 33.

--
When i trought all was lost, it still came together.
If i trought you did not love me,
i was wrong! It does not matter how you love, love remains!!
--
Pov rosa.

Ik open mijn ogen, ik sluit ze meteen weer door de barstende koppijn, en het felle licht.
Dat gaat dus niet samen!!
Ik open dit x heel voorzichtig mijn ogen en wen vanzelf aan het licht.
Lucas zit naast me en krijgt me door.
"Rosa!" Hij rent naar het raam en schuift het gordijn ervoor.
Ik kan eindelijk normaal kijken en probeer te zwaaien, maar een stevige pijn schiet door mijn arm.
Ik kreun een keer en Lucas schiet meteen te hulp.
Hij schuift een kussen onder mijn arm en de pijn zakt meteen.
Ik lig in een bed en herinner me niks meer. Ik kijk naar mijn arm. Oei!
"Lucas wat doe ik hier? wat is er gebeurt?"

"Je hebt de test gehaald!"

"Wat?" Vraag ik, geen idee hebbend waar hij het over heeft.

"Je moest Dirk uitschakelen, hij had een pistool en schoot door je arm.
Maar je won omdat je doorzette Ook al had je nog zo'n pijn.
Je had een doel waar je voor vocht! Je leven." Ik kijk hem niet-begrijpend aan.
"Je hebt een jongen zijn leven proberen te redden maar van Dirk moest hij de test afmaken en werd geëlektrocuteerd.
Daarna kwam jouw test, en je arm bloede zo dat je flauw viel." Alles komt weer terug en ik schrik.
"H-hoe ging jouw test?!"

"Ik heb hem doorstaan!"

"Dat, dat is geweldig! Gefeliciteerd!"

"Dank je, maar je moet rusten." Hij loopt weg.

"Nee blijf!" Zeg ik smekend.

"Nee sorry, slaap gewoon nog wat."
Hij loopt al weg en ik kan niet opstaan om hem tegen te houden.
" je hebt door de test gekomen in mijn hart dus ik moet van je houden. Maar ik kan en wil het niet...." Hij vertraagt zijn pas.
" maar Ik krijg je niet uit mijn hoofd, ik heb je nodig." Hij stopt meteen. De woorden die hij tegen mij zei, ik heb ze uitgesproken en het raakte hem.

"Herken je deze woorden?" Voeg ik er nog aan toe.

"Hoe? Was je wakker?" Vraagt hij in de war.

"Ja, en geloof me als ik zeg dat je de meest belangrijke persoon in mijn leven bent. Ik krijg je niet uit míjn hoofd. Al doe ik nog zo mijn best. Ik weet dat ik een fout heb gemaakt en dat dat je pijn deed, maar
Ik heb er echt spijt van.
Laat het me op zijn minst uitleggen."

Hij loopt naar Caleb's bed en gaat zitten. Een teken dat ik het kan uitleggen.
Ik ga rechtop zitten en begin te vertellen.
"Kijk, Caleb zei tegen me dat Dirk een acteur had ingehuurd, jij, die mij pijn zou moeten doen. Ik was te sterk voor hem of zoiets en hij moest me wat temmen, ik zou verliefd op je worden en je zou mijn hart breken.
Caleb zei dat ik het moest weten.
Eerst geloofde ik hem niet maar hij heeft me ervan overtuigd dat het waar was. Dus ik heb hem niet gelijk gelooft.
Mijn emoties waren gestopt en ik kon alleen maar denken wat voor een klootzak je was. Dat was de dag dat je merkte aan mij dat ik raar deed.
Ik geloofde hem en dat was fout, dat weet ik.
Ik kwam terecht in dat huis en die jongen, Thomas, werd mijn nieuwe begeleider. Ik kon je maar niet uit mijn hoofd krijgen, terwijl ik dat wel wilde, het moest! Hij werd verliefd op me en zoende me. Op dat moment vergat ik jou, en dat is wat ik wilde.
Maar van 1 kwam twee en voor ik het wist stond jij daar. Ik kreeg door wat ik had gedaan en geloof me als ik zeg dat ik er enorm veel spijt van heb,
Ik weet ook niet waarom ik kon denken dat je me bedroog?
Dat deed jij niet, dat deed ik!"

Hij staat op en komt naast me zitten.
"Rosa, ik wil je niet kwijt!"

"Ik jou ook niet!"

Ik stap voor voorzichtig uit bed en Lucas houd me tegen. Ik val terug op bed en Lucas hangt boven me.
"Niet doen rosa, je moet echt rusten."
Fluistert hij in mijn oor.
Ik draai mijn hoofd en mijn lippen raken de zijne.
De kus word een zoen en ik heb dit zo gemist! De pijn in mijn arm kan me niks schelen, dit voelt zo goed.
Hij pakt mijn heupen vast en trekt me dichter naar zich toe.
Na een tijdje trekken we terug en ik kijk hem in zijn ogen aan en glimlach.
"Je wilt niet weten hoe erg ik dit gemist heb." Zegt Lucas grinnikend.

"ik ook." Zeg ik glimlachend.