Ontvoerd.

Hoofdstuk 64

Pov rosa.

Ik ben hem kwijt. Hij probeerde me te redden en heeft zichzelf opgeofferd, alleen voor mij.
Toch blijft er steeds die zelfde vraag in mijn hoofd steken:
Waarom heeft hij Caleb en mij laten gaan?? Hij kon ons meenemen... Hij kon een einde maken aan mijn leven en hij kon zijn wraak nemen! Maar hij deed het niet? Waarom??

Ik weet het niet! Ik weet dat hij iets van plan is, anders zou hij ons nooit laten gaan!! Maar ik weet niet wat..
Weet je wel, dat gevoel dat je iets wilt weten (heel graag) maar je weet het niet?.. Dat het je constant gek maakt? Precies dat gevoel heb ik nu!
Het maakt me gek om te weten dat hij iets van plan is en ik niet weet wat. Ik kan me er niet op voorbereiden of het tegen gaan, ik moet het maar laten gebeuren......

Pov Lucas.

Langzaam gaan mijn ogen open en ontwaak ik uit mijn slaap.
Waar ben ik??
Ik rijd in iets. Ik voel het bewegen.
Iemand brengt mij ergens heen.
Waarheen?? Ik heb geen idee.
Ik kijk naast me. Een pistool. Ik open wapen en zie 7 kogels er nog inzitten. Ik stop het voor een groot deel in mijn broek en doe mijn shirt eroverheen.

Ik kijk rond in het voertuig waar ik in lig
Waar is rosa?? Waar is Caleb??
Er word een scherpe bocht gemaakt en ik knal met mijn hoofd tegen de wand van het busje aan. (Ik weet dat het een busje is aangezien de ruimte best groot is.)
"Auw!" Laat ik los.

"Hij is wakker!" Hoor ik in de verte.
Ik voel achterop mijn hoofd een beetje bloed.
"We gaan naar hem toe."
Het busje stopt en niet veel later vliegt een deur open. Mijn ogen worden verblind door het felle licht en ik knijp ze stevig dicht.
"Open je ogen!" Zegt een maar al te bekende stem. Ik doe wat hij zegt en open opnieuw langzaam mijn ogen.
Ik kijk hen angstig aan. Dirk en Kevin..
Hoe hebben ze me gevonden? Waar zijn roos en caleb??? Wat heb ik gedaan. Hebben ze me achter gelaten?
"W-waar zijn ze?!"

"Wie?" Vraagt Kevin met een grijns. Zo een van:
ik-weet-het-wel-maar-ik-wil-het-je-horen-zeggen. Ik haat zo'n grijns!
"Rosa en Caleb! Wat heb je met ze gedaan?"

"Oh hij weet het niet meer." Lacht dirk.

"Weet wat?"

"Dat.." begint dirk.

"Dat ze je hebben achtergelaten." Onderbreekt hij dirk waardoor Dirks grijns nog groter wordt.

"Wat?"

"Dat ze je hebben..."

"Ja ik hoorden je!"

"Oké rustig."
Ik zucht.
Zouden ze dat echt doen? Zouden ze me echt achterlaten? Zou rosa dat doen?

"Geef me één goede reden waarom mijn vrienden me achter zouden laten?"
Heel even lijkt dirk na te denken, terwijl Kevin eigenlijk direct antwoord.
"Je werd in je been geschoten en kon niet verder lopen, het was jij of zij. Ze kozen voor zichzelf." Ik kijk in mijn been. Een schotwond.
Heeft hij dan echt gelijk. Wilden ze liever hun vrijheid dan hun vriend?
"Toch niet zulke goede vrienden?"
Grijnst Kevin.

"Houd je bek Kevin!" Zijn naam spreek ik uit alsof het een vies woord is.
"Kom uit de bus!" Schreeuwt dirk.
Ik probeer mijn been op te tillen. Ondraagbare Pijn vult zich mijn been en mijn gezicht trekt wit weg van de pijn. Opnieuw probeer ik mijn been op te tillen en opnieuw vult dezelfde pijn mijn gehele been.
"Trek niet zo'n moeilijk gezicht en sta op!"

"Kan niet! Het lukt me niet!"

"Stel je niet zo aan man en stap uit de bus.." roept Kevin in mijn oor.

"Je bent zo'n stukje verwijdert van een klap in je gezicht!" Schreeuw ik naar Kevin. Terwijl ik met mijn vingers de afstand ervan aangeef.
Hij lacht.
"Dan zul je eerst uit de bus moeten komen..."
Ik laat een geërgerd geluidje horen.
Ik leun op mijn andere been en duw mezelf moeizaam omhoog.
"Wat willen jullie met me gaan doen?!"
Vraag ik zodra ik besef dat mijn ontsnappingspoging is mislukt en mijn vrienden me echt hebben laten stikken.
Me hebben achtergelaten.
"We gaan je.."
--

Hey!

Sorry guys! Lang niet meer geschreven. Read😝❤️ (sterretje💕)👇🏽
Volgende hoofdstuk komt snel weer belooft! 😻