Mercy please, save me

Chapter 5

"Milagrosa! Agh! Sleepyhead! Wake up!" rinig kong boses ng babae.

"Ate, let me wake her up." rinig kong isa pang boses.

"Anong gagawin mo?"

"You'll see."

"What the! Are you fucking kidding me?!"

"This is vengeance for what she did to me yesterday!"

"Go away!"

"No! Ikaw ang umalis!"

"Shut up! Dont you dare, Ru!"

"I said no too! Dont block the drive way!"

"What the hell? Give me that, then go to the kitchen and prepare something for our breakfast."

"I dont wanna. Mamaya na pagkatapos ko sakanya-"

"I said give it to me!"

"Stop! This is mine!"

"Isa!"

Pinilit kong buksan ang mata ko kahit sobrang antok ko pa dahil sa sobrang ingay at likot ng mga taong nasa kama ko ngayon.

Halos mawala ang antok ko ng makita ang magkapatid na nakaluhod sa magkabilang gilid ko habang nagaagawan sa isang baso ng tubig.

"Hands off, ate!"

"Wag mo kong utusan bunso ka lang!"

Pipigilan ko na ang dalawa ng madulas sa kamay nila ang baso ng tubig at dirediretsong natapon sa katawan ko na nagpatili saakin.

"Shit."

"Hala."

Agad akong napabangon sa kama. For petes sake! It's a cold glass of water! Pasalamat pa ako at hindi mababasagin ang baso kundi plastic lang.

"This is your fault!" sigaw ni Faith at pinagpapalo ang kapatid nitong si Ruru.

"Stop! This is our fault!" sigaw naman ng kapatid nito.

"Why are you shouting!"

"It because you're shouting!" sigawan ng dalawa.

"Pwede bang mangshower na ako?" tanong ko sa kanila.

"Sure." sabay sagot nilang dalawa at agad nila akong hinawakan sa magkabilang braso at dinala sa cr dito sa kwarto.

Napailing na lang ako sa ginawa ng dalawa kaya pinagsya ko ng gumalaw dahil nilalamig na din ako.

Nang matapos ako ay agad na bumaba at dumiretso sa kusina. Pagkaupo ko ay tahimik pa din ang magkapatid. Inabot ko ang lalagyan ng sinangag ngunit naunahan
ako ni Ruru at siya na ang nagsandok saakin habang si Faith naman ay tumusok ng dalawang hotdog at inilagay sa plato ko.

"You know guys 'sorry' is enough." sabi ko sa magkapatid at agad umiwas ng tingin at nagsimula na ding kumain.

Patuloy pa din ang pagtitig ko sa dalawa hinihintay ang sasabihin nila. Parehas itong magkapatid na sobrang mapride kaya ipaparamdam na lang nila sayo how they feel sorry on what they've done but hindi nila masabi ang salitang sorry kung magsabi man ay bihira naman.

Siguro sa ibang tao ay magagalit at magiinit ng sobra ang ulo kung sakanila mangyare ang ngayari saakin kaninang umaga. Sino ba naman di maggalit o maiinis kung tubig na malamig gigising sayo hindi ba? Pero sa kadahilanang hindi ko alam ay hindi ko magawang magalit o mainis, nabigla siguro pwede. Ngunit napapagod akong magreact sa mga bagay-bagay, pakiramdam ko'y drained na ako sa pagod kahit kagigising ko lang o nagsisimula pa lang ang araw.

Its so strange that you have a lonely soul trapped on a jolly body. I don't know. I'm starting to have a weird thoughts again.

Tumigil ang dalawa sa pagkain ng makitang hindi ko ginagalaw ang pagkain ko at nakatitig lang ako sakanila.