Mercy please, save me

Chapter 47

"We already got your papers, passport and birth certificate." Sheryl informed me.

I didn't even glance at her and just silently eating. Dahil mas nababagabag ako ngayon. Last 6 days before the date that is written on the invitation. Akala ko'y nawala iyon ngunit nakatago pa rin kung saan ko inilagay sa bag. Nandoon pati rin ang bracelet at kwintas na inalis noong nasa hospital ako.

I want to give it up but there's something in me, whispering to give one more shot. Saan? Kanino? I remembered Faith. I don't think she can really help me if she saw my message but at least I told her. Sana nga't makita niya agad.

"You're not gonna meet my clients anymore." My father said all of a sudden.

Parehas kaming tahimik na naghahapunan at hindi pa muling nagusap.

"And you'll just stay here-"

"Until when?" Sabi ko at pinunasan ng table napkin ang labi.

"Until I said so." Gusto ko tapunan ang ama ng masamang tingin pero pinatili ko na lang sa plato ang tingin. Thinking I'll just stay here is better. I don't want to meet or talk any of his clients anymore.

"Done." sabi ko lamang at tumayo. Hindi pinansin ang tugon ng mga kasama sa hapag.

Imbes na umakyat ay pumunta muna ako sa cr dahil mukang naparami ang inom ko ng tubig. Dumaan ako sa kusina at naabutan nagaayos ang katulog ng panghimagas.

"Dessert, Ma'am?"

"I'm good.. Thanks." The maid excused herself and walked out to the kitchen. Samantalang ako'y nakatayo pa rin at nakatitig sa lamesa.

Isang keypad cellphone ang naroon. Hindi ako nagdalawang isip na ibulsa ito at dumiretso na ng cr.

Nadidinig ko pa ang tawanan nila Sheryl sa hapag habang binabaybay ko ang hagdanan paakayat sa sariling kwarto.

Agad kong sinarado ang pinto at nilock saka naupo sa kama.

Inilabas ko ang cellphone at tinitigan. Sino ang tatawagan ko? Pero may load ba ito?

Nangingig ang mga daliring tinype ang numero at inilagay sa tenga ang cellphone. Please.. Please!

Nanlaki ang mata ko nang madinig na nagnagring ang cellphone. Oh my! Please, answer me!

"Come on.. Answer.."

"Hello?"

"Mommy? Mom!" napatayo ako kinauupuan ko sa antipasyon.

"S-sino 'to? Hello?"

"M-mommy.. It's me, sweet.." napapikit na ako sa kaba, sakit at hirap. Mommy, ako 'to.

"S-sweet? Sweet Miracle!"

Tumango-tango ako."Opo, ako po 'to.."

"Oh my god, ang anak ko! Darling, please forgive mommy! I'm sorry!" At nadinig ko ang iyak ng ina.

Natakpan ko ang aking labi sa gulat at pangungulila.

"I'm sorry.. I'm sorry. Hindi ko dapat yun ginawa. 'Di dapat kita iniwan! Bumalik ako, anak! Binalikan kita.."

Muling nahulog ang mga luha saaking mata habang pinakikinggan ang ina.

"It's okay, Mommy.." Hinahabol ko at hininga upang hindi ipaalam na lumuluha rin ako sakanya.

"Sorry! Sorry! Where are you? Saan ka dinala ng ama mo? I called Ate Salie. What did he do to you!? I'm going to get you!"

"I don't know where exactly am I. W-where in a village.. Mommy, I-i want to get out of here. " sumbong ko sa ina at pinakawalan ang nilihim na pagiyak.