Mercy please, save me

Johann POV

"Condolence, bro.."sabi ng isang nakiramay bago umalis sa tabi ko. Wala akong lakas para kausapin ang kung sino man.

Nihindi ako gumalaw sa kinauupuan at nakatulala lang sa puntod na nasa harap ko. Ang kabuoan ay nabuo sa marmol, pinuno rin ng bulaklak ang paligid at ang nagiisang malaking picture niya sa gitna na nakangiti.

"Johann, we will go home now. Let the men take you home. Your mother needs to rest now." I heard my father said but I remained silent in my sit.

I've been wishing to have someone that will wake me up to this nightmare but no one did. It's real, everything is real.

"It's not your fault, young man. I hope you stop blaming yourself." sabi ng katabi kong si Tito Greg bago ako tinapik at tuluyan ng umalis.

Wala na akong narinig na kung anong mga usapan. Ako na lamang ata ang natira rito sa harap ng puntod.

Regret is now my greatest enemy. It will be forever with me like it was planted in my skin and will grow through the years.

I know myself as a risktaker more than my twin. I always laid all my cards without assurance that I'm gonna win but still I bet it all. And this, honestly I didn't saw this coming.

Napayuko ako at napagmasdan ang bracelet na binigay saakin ni Jared. Putol na ito ng nakuha ko sa kakambal, nalinisan ko na rin pero alalang alala ko pa kung paano nabalot ito ng dugo. Dugo niya.

"Johann.."

Doon lamang akong napataas ng tingin dahil akala ko wala ng ibang tao maliban saakin.

"Faith.." paos kong tawag din sakanya. Lumapit siya saakin habang ang mata ay nasa hawak ko. Pagkaupo ay inabot ang bracelet.

"This is your gift to Sweet so how.." takang tanong nito saakin.

Ang magandang muka ng kababata na nilagyan ng matingkad na make up ay 'di kinayang takpan ang lungkot at pamamaga ng mga mata. Parehas kaming nawalan.

"It was in Jared's hand. Napigtas siguro habang hawak niya siya." sabi ko habang tinanggap ang bracelet nito saakin.

Nakita ko itong natigilan ng binanggit ko ang kapatid at tinitigan lang ako.

"You know I like you better than your brother." malungkot na sabi nito saka tumingin sa puntod na nasa harapan."He's so talkative, nosy and likes to meddle with things that he have nothing to do about."

"Faith, I'm sorry.."

"Kita mo. Sa sobrang pakilamero, saan siya ngayon? Ayan nakahiga na agad sa ataol." sabi nito ng nababasag na tinig.

Napapikit ako sa sakit na nararamadaman. Hindi sana ako pumayag ng magpumilit siyang sumama saaming team! Edi nandito pa sana siya!

"I hate him.. He break up with me by dying!" sigaw nito at nagsimulang humikbi.

Hinila ko ito palapit saakin at niyakap."Kasalanan ko. Kasalanan ko, pasensya na."

Lumayo ito at mabilis na umiling."All we want to do is save her.. And.. I miss her too.. I really really miss her.." saka tuluyan ng umiyak si Faith at tinakpan ng kamay ang muka.

"I miss her too.. so much, Faith." at hindi ko na napigilang lumabas ang luha saaking mga mata. May hangganan rin pala talaga ang lahat katulad kung paano ko pinigilan ang lahat ng emosyon na ngayon ay bumuhos.

Ilang minuto rin kaming tahimik na lumuha ni Faith nang umayos ito at binuksan ang maliit na bag.

"I received a letters from unknown girl. She said she once work to her family but I'm not familiar with her. She said, Sweet asked her to gave these to me.." nakita ko ang ilang dilaw na papel na nakatupi ng maayos.