Book I: Desperately

Two

Cassie's POV

I want you to be mine.

Parang sirang plaka na pa ulit-ulit ang mga katagang yun sa isip ng dalaga. He wants me? It's that a joke? She wants to laugh hysterically, gusto niyang pigilan si Louie at ipamukha na hindi siya bagay para aakuhin na lang basta-basta. She knows Louie too much, alam niyang 'What Louie wants, what Louie gets'. Even hurting his childhood friend, for the sake of winning that damn condition gagawin niya talaga.

Muntik na niyang malapasan ang silid nila kung di nagsalita ang guro niya sa likuran

"And where do you think you were going Ms. Santos?" Ma-awtoridad na tanong ni Ms. Sanchez, labis niyang pinagtataka kung bakit nandito ang terror teacher nila si English na dapat ay sa susunod pa na subject ito. She looked down to her watch, nanlaki naman ang mata niya na higit isang oras napala siyang naglalakad papunta sa room nila at ang kasunod nito ang English subject. Bigla naman siyang napalunok ng wala sa oras, ayaw pa naman ng guro nito ang may late sa klase niya or nagcu cutting. Damn it! This is Louie's fault!

"Ah-eh, Ms. Sanchez...." Hindi niya alam kung matutuwa ba siya o magagalit. Louie's face shows up in the scene, she wants to speak pero pinandilatan siya ni Louie ng mata parang sumakay na lang siya.

Aba't! May gana kapang pandilatan ako ng mata! Bwiset!  She have no choice but to cooperate, ayaw niyang madetention kahit kalian.

"Mr. Lopez? Why are you here? You're supposed to be in your room, right?"Bigla naman naging maamo ang tono ng boses ng terror teacher nila. Tahimik siyang napa-ismid. Langya, pati matandang dalaga, nastar struck kay Louie? Lihim siyang napa-iling, kung sabagay halos ¾ ng tao dito sa school ay napapa-amo niya, well except sa mga boys and especially sakin.

"Pagpasensyahan niyo na po si Cassie kung bakit po late siyang pumasok, she was helping some stuff sa Student Council Office kaya natagalan po siya" magalang na sagot nito, she wants to tell Louie, to take it back. Mas gustuhin niya pang madetention kung magsinungaling. Bigla naman siyang akbayan nito, na dahilan upang kilabutan siya. Walang hiyang lalaking 'to, nagtake advantage ba naman sa sitwasyon. Ayaw naman niyang tagiliran si Louie at baka ma-detention at mapatawag yung parents niya kaya nag isip siya ng paraan para matanggal yung pagkaka akbay ni Louie sa kanya

"Hala! My piso."Agad siyang yumuko at kuhanin yung invisible piso. She silently smiled triumphantly, Yes! Ano ka ngayon?

"Okay, I understand pero next time Ms. Santos kung malalate ka na naman ng walang rason ay agad sa detention ang bagsak mo, are we clear? By the way Louie, wag mo na akong i-po parang ang tanda ko na 'yan. Sige pumasok na kayo agad sa mga classroom niyo." Pagkatalikod naman nito ay napangiwi ang dalaga. Walanyang teacher, parang matanda? Eh matanda ka nga eh. Bigla naman siyang napatigil ng kalibitin siya ni Louie, She looked at him with confusion. Ano na naman ba gusto nito?

"Bayad ko?" Tanong ng binata na labis na pinagtataka ng Dalaga. Bayad? Anong Bayad ba ang sinasabi ng isang 'to?

"What?" Hindi siya sinagot ng binata bagkus ay hinalikan na lang siya sa labi nito na walang paalam at pumasok na sa silid. Dun na niyang napagtanto na ninakawan na naman siya ulit ng halik ng lalaking 'yun. WHATDAPAK?! Pati second kiss ko, kinuha niya din?! Mixed emotions filled her system, but happiness was never in the option. To think even it involve intimacy with her, ginawa niya para mapa-ibig lang. This is disappointing.

"Are you okay Ms. Santos?" Tanong ni Ms. Sanchez sa kanya, she just nodded in reply

"Ba't ka ba namumula Ms. Santos? Gusto mo bang pumunta sa clinic?" Nag alalang tanong nito, eh parang kanina parang sasakmalin siya, ngayon mukha nangtao dahil sa concern. Ganito ba talaga epekto ng Louieng 'yun? Hindi siya namumula sa kilig, but sa galit for Louie, kissing her for his desperate reasons!

"Ayos lang po ako Ms. Sanchez, may nakita kasi akong ipis na feeling butterfly na lumilipad ang sarap nga patayin eh" at binigyan niya ng tipid na ngiti, confusion written all over Ms. Sanchez face pati na din sa mga classmate niya. She saw, Louie grinning from ear to ear.

"Baka naman ay naka puntos ulit 'yun." She gave him a death glare pero parang wala lang sakanya ito. Mas lalo namang nagtaka ang mga tao sa silid sa kinikilos ng dalawa pero parang wala lang ito sa kanila dahil sanay na lang silang magbangayan.

"Shut up!" Padabog itong umupo sa tabi nito. UNFORTUNATELY, they're seatmates for Pete's sakes kaya naman ay walang siyang choice kundi umupo at di pansinin ang tabi nito. Cliche right?

Well, natapos naman ang subject na yun ng mapayapa. She stretch her arms like bagong gising para ngang ilang taon siyang hindi kumilos para hindi niya Makita ang demonyong mukha ni Louie. She was about to exit the room ni biglang may sumigaw ng pangalan niya

"CASSIE!" muntik na siyang matumba ng yumakap ito ng di niya alam

"Baba."Sambit nito habang pilit na inaalis ang pagkayap ni Patricia sa kanya. Patricia Alonzo, Patty for short. Her bestfriend since First year. Patty is a little childish—no scratch the little, super childish. Hindi mo aakalain na siya yung pinakamatanda sa klase nila dahil sa ugali niya. She tried to act normal, she really tried to. But remembering the past scenario made her mood gone dark.

"Kalurkey ka Patty, baba ka na kay mudra Cassie at baka atakihin siya ng arthritis" Sambit ni Dexie. Dexter Mark Cruz, Dexie for short. 

"Oooops. Sorry Manang Cassie" at humagikhik ito, napa-iling naman siya sa pagka childish nito. Bago man siya makalabas ng room ay pinigilan na siya nina Dexie at Patte. 

"San lakad mo, mudra cassie?" And again tinitigan niya in an obvious manner.Napa- 'Ah', naman sila kahit hindi nila gets. They have no choice kaya sumama na lang sa kanya. Miss na miss nila ang dalaga, sino bang hindi mamiss kung isang lingo silang di sila pinapansin. They knew the kung bakit ganyan siya ng ilang araw, ano bang silbi ng friendship nila kung hindi sinabi ng dalaga ang kalagayan nito ?

I guess, the act is already begun. She smiled bitterly to herself, this is not me pero I need this facade for no to lose yet. Even if, I starting to feel how it really hurts to be betrayed by the one you love and those friends you always think as treasured friends.