Book I: Desperately

Twenty Eight

“Oh, natahimik ka no? Hahaha, yaan mo wifey. Di ko iniisip na kinilig ka sa banat ko.”

Tinaasan ko naman siya ng kilay.”Ba’t mo naman iisipin na kinilig ako sa banat mo aber?” at sabay napatingin sa labas ng bintana

“…Hindi ko naman iniisip na kinilig ka eh.”

Nagtataka ko naman siyang tiningnan. “Eh ba’t sinabi mo kanina na iniisip mo na kinilig ako?”

“ Hindi ko naman talaga iniisip na kinilig ka, fine-feel ko lang.”

Umiling naman ako.”Ang baduy mo.”

“Wala akong pakealam kahit baduy man akong pakinggan basta’t na papangiti kita.” Wala sa sarili napatingin ako sa side mirror.

Ba’t nga ba ako nakangiti?

“Bilisan mo ngang maglakad ang kupad kupad mo talaga! Patay ka sakin kapag na-late tayo!” Naiinis na sabi ko habang binigyan siya ng nakakasamang tingin. Eh paano ba, nahuli kami sa traffic kaya dapat na hindi pa tanghali ay nandito na kami sa school ay malipit ng mag-ala una na kami naka abot at ang malas lang dahil Filipino Time namin na yung teacher na ‘yun ayaw may late sa kanyang klase. WORST, may detention slip ka na, maglilinis ka sa buong faculty room.

Siningkitan ko siya ng mata ng Makita kong dahan dahan niyang inaayos yung tirintas ng sapatos niya. Tumingala naman siya at ngumisi.” Si Wifey naman oh, ayaw mo bang magkasama pa tayo ng matagal?”

Huminga naman ako ng malalim at ginulo ang buhok ko sa inis. “Bahala ka nga sa buhay mo!” At mabilis ko siyang tinalikuran at naglakad na papalayo sa kanya.

"Wifey! Sandali lang!" Hindi ko na pinansin ang papalapit niyang labag at mas binalisan pa ang paglalakad.

"Ang bilis mo namang maglakad wifey! Gusto mo ba ng habulan?"Napa ismid na lang ako ng makita kong may limang minuto pa ako bago maka akyat sa Third floor.

Ayaw kong magka detention slip at maka-linis ng boung faculty room.

"Wifey!"

"Wifey! Gusto mo talagang maghabulan wifey no? Bibilangan talaga kita ng hanggang tatlo!"

Wala na akong panahon para marinig ang sasabihin niya, kaya mabilis kong inakyat ang hagdan papuntang third floor.