WITCH: IN LOVE

Chapter 3: Stalker-like

* * *

"Ahem."

"Ugghhh! Nay naman! Istorbo naman kayo eh! Malapit na sana yun!" nagdadabog na sabi ng lalaking nasa harapan ko. It was a bit cute, I admit. Mukhang may sapi ata tong kaharap ko. Kanina ang creepy ngayon ang childish. Psh. Men.

"How rude of you to kiss her samantalang hindi mo pa siya naipapakilala sa akin. At dito pa talaga sa room ko ah!" Oopss. Dapat na ba akong kabahan nito? Mukha atang galit si lola.

"Nay, kahit magalit ka pa I won't feel sorry. Given na yun sa mag asawa." Ano raw??? Hibang ata talaga to.

"Asawa ka diyan. Mahiya ka nga sa mukha mo. Pasensya ka na iha ha, I know pinilit ka lang ng apo ko. Obvious naman kasi sa kanya."

"Ang harsh mo naman, Nay! Nakakasakit ka ng feelings alam mo ba yon? Teka, okay na ba ang pakiramdam mo?"

"Oo apo. Surprisingly, I felt comfortable na. Nawala na yung paninikip ng dibdib ko. Ewan ko ba, basta ang gaan ng pakiramdam ko. Para akong lumulutang."

Napansin kong binalingan ako ng tingin ng lalaking kaharap ko. Hindi ko mabasa kung anong nasa isip niya. Isusumbong pa rin kaya niya ako? Sana naman hindi. Patay na patay to sa akin eh wahahaha

Hindi ko matagalan ang pakikipagtitigan sa kanya kaya napili kong ibaling ang pansin kay lola na ngayon ay sinenyasan akong lumapit sa kanya. Kahit nahihiya ay lumapit pa rin ako.

"Finally, nakita na rin kita. I know my apo is too stuborn but please try to understand him. I can also see that he has deep feelings for you. If wala, hindi ka niya ha-harassin."

Hindi ko alam kung paano ko iha-handle ang sitwasyong to. I can't lie to her. Not to someone kind as she is. I was about to tell the truth na hindi kami mag-on ng apo niya kaya lang may tumawag. My mom is already calling. Sure akong kanina pa ako nun hinahanap. Maybe this is a good reason to escape the situation. I'll remind myself later to thank mom for this.

"Uhm.. lola kasi uhm.. tumawag yung mom ko. I guess she's looking for me already. Uhm.. pagaling po kayo 'la. Sige po mauna na po ako."

"I'll go with her, Nay. Babalik rin po ako agad." singit ng asungot.

Hindi ko na siya hinintay na makasunod sa akin. Pagkalabas ko ng kwarto ay agad akong tumakbo. Thanks to me and my athletic prowess, madali akong nakatakbo at naiwala ang mokong. Ayoko namang mag aksaya ng powers dahil sa kanya.

Now that he already knows my secret, wala talaga akong kawala. Sa susunod ko na siguro iisipin kung paano ko ibubura sa isip niya ang mga nangyari ngayon. What's more important is to explain to my mom why I was late. I can't tell her na someone caught me. I have to solve this on my own. My mom can be a handful at times.

I carefully opened the door after two knocks. "Hi mom! I missed you" sabi ko sa kanya habang nakaduko siya at may sinusulat. "I miss you too, kitten."

"Mom, i'm too old for that name. By the way, can you treat me for a snack? I'm famished." It's true. Sino ba naman ang hindi manghihina sa nangyari kani-kanina lang?

"Bakit ngayon ka lang? I thought you were on your way."

"Uhm.. May nakasalubong akong kakilala nung papunta ako dito. We had a little chat then hindi ko na po namalayan ang oras." Inangat niya ang kanyang tingin at parang sinusuri kung nagsasabi ba ako ng totoo.

"Mom! It's the truth okay? Come on, libre mo na ako!"

"Wala naman akong sinasabi ah. Ba't ba ang defensive mo? May ginawa ka sigurong kalokohan ano? Sheena.."

"I told you mom, wala po. Gutom lang po ako."

Pansin ko atang napapadalas ang pagsisinungaling ko. This is not good. Simula nang magkrus ang landas namin ng lalaking yon, nagulo na ang lahat. Teka? Ano nga ulit pangalan nun? Hay hayaan na nga.

"Alright if you say so. Let's go." Niligpit na ni Mom ang mga gamit sa mesa niya at nagsimulang maglakad palabas.

"Uhm.. mom, i have this place in mind na pwede nating puntahan. So.. pwede wag nalang tayo kumain dito sa cafeteria?"

"You know kitten, something's off with you today. Are you hiding something from me?"

"N-no mom! Everything is fine."

"Fine. Pero sandali lang tayo." sabi ni Mom after a long sigh.

Pumunta kami sa isang coffee shop 10 min away lang dahil kailangan agad bumalik ni Mom sa ospital.

For now, natakasan ko yung lalaki but who knows when we'll bump into each other again. Mas lalong delikado ang sitwasyon dahil nasa iisang campus pala kami.

* * *

It's already Tuesday. Thankful naman ako at hindi nagkrus ang landas namin ng lalaking yon kahapon. Kahit niyaya ako ng barkada na magmall after class ay hindi ako sumama. Para na nga akong paranoid sa mga kinikilos ko. Well, nangyari na eh. Kahit ilang beses ko pang pagalitan ang sarili ko, hindi pa rin mawawala yung problema. I decided to face the man and confront him or even make a deal, I guess. Kaso, hindi ko pala alam yung pangalan. Urgh!!!

Pero ang pinaka problema ko ngayon ay kung paano aayusin tong sasakyan ko. Paandarin ko na sana to nang biglang tumirik. Ipapakuha ko na lang siguro to kina Mang Jun at mag co-commute na lang. Papaalis na ako sa parking area nang biglang may humablot sa kamay ko.

"Ano ba? Bitiwan mo nga ako!" sigaw ko sa lalaki na ngayon ay nakatalikod sa akin.

"Nope. Not happening." sabi ng lalaki na humarap din sa wakas.

"Y-you? Teka? Stalker ba kita?" natatarantang tanong ko.

"Hon, your question sounds lame. Are you seriously asking a handsome specimen like me as your stalker?" mayabang na sagot niya.

"You know what? This is pointless. I'm going home kaya bitawan mo na ako kung ayaw mong magsisigaw ako dito!"

"Go on. Shout. But i'd rather have you shout my name in a  passionate way." He then smirked. "Come on, i'll take you home. I know your car is not in a good shape so i've come to save the day."

"Wait! Tell me your name first!"

"Hon, I'm Lucas. Lucas Villafuerte. Can we now go to my car? I'm so close to kissing you right now."

That shut me up.