A big secret, and it's not mine

66; Heel zwaar..

Kaj's point of view.

Ik help Nour zich aan te kleden aangezien dat best lastig gaat met zo'n buik en die pijn. Ik neem haar mee naar de woonkamer. 'Ik pak iets te drinken voor je.' zeg ik en ik loop naar de keuken. Ik zet thee en giet het in een beker. Ik doop er een zakje in en haal hem er weer uit. Ik loop terug en ze de beker thee op tafel. Ik trek Nour tegen me aan. 'Gaat het een beetje?' vraag ik bezorgt en ze knikt. 'Het gaat al beter.' zegt ze zacht en ik geef haar een kus.

Vijf maanden later..

Nour is nu al acht maaden zwanger en het word steeds zwaarder. Ik help haar waar ik kan maar ik ben blij al de kinderen er zijn, het zou een opluchting zijn. Mijn telefoon gaat en ik neem op. 'Met Kaj.' zeg ik. 'Kaj, weet je die jongen nog die samen werkte met Kiara en die achter Nour aan zat?' klinkt Dioni zijn stem. 'Ja, wat is er met hem?' vraag ik niet begrijpend. 'Hij is vrij.' zegt Dioni. 'Hij is wat?!' roep ik. 'Hij loopt vrij rond, ik vertrouw het niet.' zegt hij. 'Ik laat Nour niet alleen, over ongeveer iets minder dan een maand is de bevalling, ik laat hem niet bij haar en mijn kinderen komen.' zeg ik. 'Goed, ik ga naar het bureau om wat te vragen over hem en dan kom ik naar je toe.' zegt hij. We ronden het gesprek af en hij hangt op. Nour komt de woonkamer ingelopen. 'Wat is er?' vraagt ze als ze mijn gezicht ziet. Ik loop naar haar toe en leg mijn handen op haar buik. 'Het is niet belangrijk.' glimlach ik alsof er niks is. 'Zeker weten?' vraagt ze en ik knik. Ik hurk voor haar neer en breng mijn mond naar haar buik. 'Hey jochies, nog maar een paar weekjes en dan kunnen papa en mama jullie vasthouden.' glimlach ik. Nour grinnikt. 'Dan kunnen jullie de wereld gaan ontdekken.' zeg ik en ik ga weer recht op staan. Nour kijkt me met een grijns aan. 'Wat, misschien horen ze me wel?' grinnik ik en ik geef haar een kus. Ik ga op de bank zitten en Nour gaat naast me zitten. Ik sla een arm om haar heen. 'Het is bijna zo ver.' glimlach ik en ik leg mijn hand op haar buik. 'Dan is de rust voorbij.' lacht ze. 'Maar dan zijn er wel twee wondertjes op aarde.' glimlach ik. Ze knikt en ik geef haar een kus. 'Ik ben trots op je, je houdt het zo goed vol.' zeg ik. Ik meen het, ik ben ontzettend trots op haar, twee kinderen mee dragen lijkt me heel zwaar.