Ravza Korkmaz, 19 yaşında tesettürlü bir genç kızdır. Hayatını islama göre yaşamaya çalışıyordur. Çevreden sessiz ve sakin görünsede çok hareketli ve eğlencelidir. Sinirli bir yapısı olsada genelde etrafına yansıtmaz...
Kerim Karayel, 24 yaşında müs...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
💜 Selamun aleyküm,💜
💝Bölüm geç geldiği için çoooooook özür dilerim cancağızlarım,💝
💦Çok yoğundum ve bölüm yazamadım.💦
💐Umarım beğenirsiniz💐
🎈Keyifli Okumalar...🎈 ~'~'~'~'~'~'~'~'~'~'~
Kısa Ankara tatili...
Önümde ki salata tahtasında soğanları doğrarken yanana gözlerimden yaşlar birer birer dökülüyordu. Soğanın acısı bahaneydi aslında, gözlerim değil kalbim acıyordu. Hıçkıra hıçkıra ağlarken, kendimi tebessüm etmeye zorluyordum. Dışarıdan bakan biri için, deli gibi gözüktüğüme emindim. Çok şükür ki kimse bu halimi görmüyordu. Tam bir hafta önce abimden gelen telefonu Nisaya anlatmıştım ve Nisa o günden beri tuhaftı. Bazı anlarda abimi daha çok göreceğini düşünüp saçma danslar ediyor, bazı anlarda ise harama bulaşacağını düşünerek 'Ben ne yapacağım?' Diye ağlıyordu. Bir haftanın sonunda yani bu gün dayanamamış ve ona parlamıştım. Evden çıkıp biraz dolaşmasını ve kafasını toplayana kadar da eve gelmemesini tembihlemiştim. Az sonra geleceği düşüncesiyle yemek yapıyordum. Daha doğrusu soğanı bahane ederek yaklaşık iki haftanın stresini, ağlayarak atmaya çalışıyordum. Ağlamamın başlıca nedeni ise Canan hanımın yüreğimi burkan sözleri ve davranışlarıydı. Her ne kadar Canan hanımın dediklerine o anda bir tepki vermemiş olsam da, kırılmıştım. Gönül isterdi ki, sevdiğim adamın annesi de beni sevsin ve sahiplensin. Hastane de olanlara kadar hep kendi ailemin sorun olduğunu düşünmüştüm. Kerimin ailesini hiç bir zaman göz önünde bulundurmamıştı. Geç olsada hayatın en büyük klasiğini Canan hanım bizzat vurmuştu yüzüme. Hayaller ve Hayatlar. Yine de, o sözleri haketmediğimi düşünüyordum.
"Sen misin oğlumun aklını çelen yobaz? Hah! Sen misin! Oğlum senin yüzünden bu halde. Onu bizden sen uzaklaştırdın."
Ben hiç bir zaman onun ailesiyle arasının bozulacağını düşünmemiştim. Nereden bilebilirdim böyle olacağını.
"Ummrumda değil! Oğlumdan uzak duracaksın! Onu seviyorsan, ondan uzak duracaksın!"
Başlarda ondan çok uzak durmaya çalışmıştım ama, olmamıştı. Kalbime karşı koyamamıştım. Zira seveceğimiz kişiyi biz değil, yüreğimiz seçiyordu.
"Yapacaksın! O senin yüzünden aylardır mutsuz! Oğlumu, Kerimi bırak. O SEN YOKKEN DAHA MUTLUYDU!"
Onu mutsuz etmek istememiştim ki. Aksine o her zaman mutlu olsun diye hiç yapmam dediğim şeyi yapmıştım. Benden beklenilmeyecek şekilde bir erkeğe "Seni Seviyorum" demiştim. Helalim olmayan bir erkeğe. Beynimde dönen cümlelerin hıçkırıklarımı daha da hızlandırdığını fark ettiğimde elimde ki bıçağı bırakarak ellerimi yıkadım. Mutfakta ki sandalyeye kendimi zor bela attığımda iç çekişlerim, evin duvarlarına çarpıyor ve iki katı yükseklikte kulağıma geliyordu. Bu tarifi imkansız bir histi. Çok eskiden yaptığım şeyi yapmaya karar vererek gözlerimi kapattım ve çok sevdiğim o türküyü mırıldanmaya başladım. Bu biraz kafamı dağıtır ve ben sakinleştirirdi, belki.
