Home (1D Fanfiction)

Hoofdstuk 3: Verdoemd

Pov Liam

Over twee uur hebben we een interview, maar ik ben de enige die al wakker is. Ik besluit even snel te douchen en dan iedereen wakker te maken. Als eerste Zayn en Harry, want die zijn hun bed niet uit te krijgen. Zayn is het ergste, maar Harry staat op een goede tweede plaats. Niall en Louis zijn makkelijk wakker te krijgen.

Ik gooi Niall's deur open, maar zie dat zijn bed leeg is. Ik kijk verbaast zijn kamer rond, maar zie hem nergens. Misschien is hij toch al naar beneden. Ik loop door naar Louis' kamer en gooi zijn deur open. "Lou, wakker worden. We hebben zo een interview." Roep ik, terwijl ik de deur open gooi. Als ik zijn kamer in kijk, zie ik Louis en Niall in Louis' bed liggen. "Oh... Uhm... Sorry!" Stamel ik en snel doe ik de deur weer dicht. Ik moet mezelf echt aanleren om te kloppen.

Een paar minuten later komt Louis naar beneden. "Niall staat te douchen, dus hij komt ook zo." Zegt Louis. Ik ga op de bank zitten en gebaar Louis om ook naar de bank te komen. Hij kijkt mij verbaast aan, maar komt dan toch naar de bank toe. "Lou, sorry dat ik zomaar binnen kwam vallen. Maar wat is er de laatste tijd tussen jou en Niall? Ik bedoel, als er iets tussen jullie is, kunnen jullie het best vertellen. Ik zou jullie er nooit om veroordelen." Begin ik. Louis kijkt mij nog verbaasder aan, maar begint dan ineens te lachen. Lachend vraagt hij: "Jij denkt... Niall en ik... Samen?" Meer kan hij er niet van maken, want hij kan niet stoppen met lachen. Beschaamd zeg ik: "Ja, jullie zijn zo close de laatste tijd en nu lagen jullie samen in bed. Jullie zijn altijd samen. Ik dacht... Nou ja... Het had toch best gekund..." Louis reageert niet eens meer, hij kan alleen nog maar lachen. De tranen stromen over zijn wangen van het lachen en zijn gezicht is helemaal rood.

"Wat is er zo grappig?" Vraagt Niall, als hij de woonkamer in komt lopen. Louis begint: "Liam dacht... Jij en ik... Liam dacht..." Maar hij komt niet verder, want hij schiet telkens in de lach. Niall kijkt mij verbaast aan en vraagt: "Wat dacht jij?" Ik schud mijn hoofd. "Niets, laat maar." Mompel ik. Louis haalt diep adem en zegt: "Liam dacht dat jij en ik een relatie hadden." Daarna proest Louis het weer uit van het lachen en ook Niall lacht hard mee. "Ja, wat nou. Het had toch gekund. Ik wilde alleen maar laten weten, dat ik jullie er niet om zou veroordelen. Ugh... Laat maar... Ik maak het er niet beter op." Zeg ik, als ze blijven lachen.

Louis en Niall zijn helemaal rood en elke keer stoppen ze bijna met lachen, maar dan kijken ze elkaar aan en beginnen ze weer opnieuw. "Maar waarom lagen jullie dan samen in bed?" Vraag ik. Meteen stoppen ze met lachen en Niall kijkt bezorgt naar Louis. Louis kijkt eerst ook even bezorgt, maar antwoord dan: "Niall had een nachtmerrie gehad, dus ik zei dat hij wel bij mij mocht slapen." Dat verklaard een hoop. Ik schaam me echt dood, dus ik zeg: "Sorry jongens. Ik trok te snel conclusies. Maar jullie zijn de laatste tijd zo close en nu dit. Nou ja, laten we het er maar niet meer over hebben. Sorry." Niall schud lachend zijn hoofd en zegt: "Het is in ieder geval fijn om te weten dat jij ons er nooit om zou veroordelen." Niall en Louis beginnen weer te lachen en ik voel dat ik rood wordt. "Awh sorry, Li. We zullen stoppen. Het geeft niet." Zegt Louis. Dit gaan ze echt nooit meer vergeten. De rest van mijn leven, ga ik dit blijven horen. Ik ben verdoemd.