Home (1D Fanfiction)

Hoofdstuk 60: Wakker

Pov Zayn

Het is al ver na middernacht als ik beneden geluiden hoor. Ik zucht en sta op uit bed. Ik gok dat Liam beneden zit. Of Harry, maar waarschijnlijk Liam. Ik trek snel een joggingsbroek en shirt aan, aangezien het best wel koud is. Daarna loop ik naar beneden.

Als ik beneden ben, zie ik meteen dat ik gelijk heb. Liam zit beneden tv te kijken. "Li." Zeg ik zachtjes. Hij draait zich meteen naar mij om en mompelt: "Oh sorry, Z. Heb ik je wakker gemaakt." Ik knik en antwoord: "Waarom lig je niet in je bed?" Liam haalt alleen zijn schouders op, ook al weet ik waarom hij niet in zijn bed ligt en weet ik dat hij dat ook weet. "Ik kan toch niet slapen." Mompelt hij. Ik knik begrijpend. Het heeft toch geen nut om nu met hem te discussiëren. Ik snap waarom hij niet kan slapen. Ik ga naast hem zitten, leg mijn arm om hem heen en zeg: "Het komt wel goed." Liam haalt weer alleen zijn schouders op. Verder zeg ik niets meer, want ik weet dat het nu toch niet werkt.

Een half uur later zitten we nog steeds allebei beneden op de bank. We kijken naar een film, maar ik weet eigenlijk niet welke film we kijken. "Li." Zeg ik voorzichtig. Liam kijkt mij meteen weer aan. "Wat is er?" Vraagt hij. "Morgen zitten we waarschijnlijk weer de hele dag in het ziekenhuis, je moet echt gaan proberen te slapen nu." Zeg ik. Liam zucht en zegt: "Ik kan toch niet slapen." Zonder er tegenin te gaan zet ik de tv uit. Liam kijkt mij verbaast aan. "We gaan slapen." Zeg ik streng. Blijkbaar moet ik nu even de rol van Daddy Direction overnemen. Liam zucht weer, maar staat dan toch op.

Ik moet toegeven dat ik niet echt verbaast ben als Liam als we boven zijn vraagt: "Mag ik misschien bij jou slapen." Maar nog voor ik antwoord kan geven zegt hij: "Laat maar. Sorry." Ik pak hem aan zijn arm en zeg: "Natuurlijk mag je bij mij slapen." Liam glimlacht en loopt dan mee mijn kamer in. Ik ga weer in mijn bed liggen, maar Liam blijft ongemakkelijk naast mijn bed staan. Ik grinnik en vraag: "Kom je nou nog liggen, of blijf je de hele nacht staan." Liam begint te blozen en komt dan toch naast mij liggen. Ik zet mijn tv maar aan, aangezien Liam net zei dat hij toch niet kan slapen.

Een uur later hoor ik Liam geïrriteerd zuchten. Hij overdreef dus niet toen hij zei dat hij niet kon slapen. "Wil je erover praten?" Vraag ik voorzichtig. Liam draait zich naar mij om en zegt: "Er gaat zoveel door mijn hoofd dat ik zelf niet eens weet waarover ik zou moeten praten." Ik zucht, want ik weet ook niet wat ik dan nog kan doen. Maar dan mompelt Liam zachtjes: "Ik voel me gewoon schuldig." Dus ik kijk hem vragend aan. "Ik had met Niall mee moeten gaan, dan had dit nooit gebeurd, want dan waren we met z'n tweeën geweest." Zegt Liam. Ik schud meteen mijn hoofd en zeg: "Het is niet jouw schuld. Het is niemands schuld, behalve van diegene die haar ontvoerd heeft." Liam zucht en vraagt: "Ze haat ons vast, omdat we haar niet goed beschermt hebben. Daarom wil ze ons vast niet meer zien." Ik heb geen idee wat ik hierop moet antwoorden. "We weten niet wat die man allemaal met haar gedaan heeft en dat willen we vast ook niet weten. Daarom is het wel logisch dat ze tijd nodig heeft." Zeg ik uiteindelijk. Liam knikt.

Uiteindelijk sla ik mijn arm om hem heen. Liam legt zijn hoofd tegen mijn schouder en zegt: "Hopelijk kunnen we morgen wel bij haar." Ik knik en antwoord: "Ik hoop het." Liam sluit nu dan toch zijn ogen. Ik blijf over zijn arm strelen en al snel hoor ik aan zijn ademhaling dat hij toch in slaap gevallen ben. Ik zucht opgelucht. Gelukkig is hij nu eindelijk in slaap gevallen.