Home (1D Fanfiction)

Hoofdstuk 59: Weg

Pov Liam

Drie uur nadat we in het ziekenhuis aangekomen zijn, mogen we dan nu eindelijk naar Xandra toe. We hebben de afgelopen drie uur met Niall gepraat over waarom hij weggegaan is en we snappen het nu wel allemaal. Onze vermoedens waren ook correct, Niall voelde zich enorm schuldig.

Als we in de kamer van Xandra aankomen, is ze nog niet wakker, dus we gaan allemaal om haar heen zitten. Niall pakt voorzichtig haar hand vast. Ze begint meteen te knipperen met haar ogen. Als ze haar ogen opent, kijkt ze meteen om zich heen. Nog voor wij iets kunnen zeggen schreeuwt ze: "LAAT ME LOS. BLIJF MET JE F*CKING POTEN VAN MIJ AF." Niall laat haar hand meteen los en we kijken haar allemaal verbaast aan. Vorige maand kon ze alleen maar een paar woorden zeggen en nu... "Rustig maar, je bent nu veilig." Probeer ik haar te kalmeren. Maar ze schreeuwt meteen: "GA GODVERDOMME WEG. LAAT ME MET RUST. IK WIL NIEMAND ZIEN. F*CKING HELL, F*CKING KLOTEZOOI."

"Oké, rustig maar. We gaan al weg." Zegt Zayn kalm. Ik wil helemaal niet weg, want ik wil haar niet alleen laten. Maar Zayn trekt mij de kamer uit en Louis trekt Niall de kamer uit. We gaan weer in het kamertje waar we net ook zaten. "We moeten haar de tijd geven die ze nodig heeft. We weten niet wat ze daar allemaal meegemaakt heeft en waarschijnlijk willen we dat ook helemaal niet weten." Zegt Louis. We knikken nu allemaal.

Niet veel later komt er een verpleegster naar ons toegelopen. Hoopvol kijken we haar aan. Maar ze schudt langzaam haar hoofd en zegt: "Ze wil jullie nog niet zien. Ze heeft meer tijd nodig." We knikken begrijpend. "Misschien kunnen jullie beter naar huis gaan. Zodra er iets veranderd bellen we jullie." We knikken alweer. Alleen Niall zegt: "Ik blijf hier." Louis glimlacht naar hem en zegt: "Dan blijf ik ook wel hier." "Laten wij maar naar huis gaan dan." Zeg ik. We pakken onze jassen van de stoelen, nemen afscheid van Louis en Niall en gaan dan weg.

Als we thuis aankomen vraagt Harry voorzichtig: "Wij gaan morgenochtend toch ook weer terug naar het ziekenhuis?" Dus ik knik meteen. Het heeft geen nut om nu de hele nacht in het ziekenhuis te blijven zitten met z'n alle, maar morgenochtend wil ik meteen weer terug. Harry zucht opgelucht. Ik loop naar de keuken en open de koelkast. Het is ondertussen al tijd om te avondeten. Niet dat ik honger heb, maar we moeten we iets eten. "Haz, ik heb geen idee wat we te eten kunnen maken." Roep ik. Harry grinnikt en zegt: "Ik kook wel iets." Ik bedankt hem en laat mezelf op de bank vallen. Ik ben moe, maar tegelijkertijd weet ik ook dat ik waarschijnlijk vannacht toch niet kan slapen. Ik hoop echt dat we morgen naar Xandra toe mogen.