Home (1D Fanfiction)

Hoofdstuk 53: Bewustzijn

Pov Zayn

Overal om mij heen hoor ik geluiden. Ik voel dat ik beweeg, maar weet niet hoe. Volgens mij zit ik in een auto ofzo. Ik hoor weer stemmen. Ik probeer mijn ogen te openen, maar mijn oogleden zijn te zwaar. Het lukt me echt niet om mijn ogen te openen. Dus ik geef het maar op. Ik ben echt te moe en zwak om nog langer te proberen mijn ogen te open.

Volgens mij is er nu iemand tegen mij aan het praten, maar ik weet het niet zeker. Ik weet ook niet wie het is. Eigenlijk weet ik gewoon helemaal niets. Het enige wat ik weet is dat ik me echt heel slecht voel. "Zayn." Hoor ik iemand zeggen. Ze waren dus wel tegen mij aan het praten. "Z, open je ogen." Zegt iemand. Ik weet nog steeds niet wie het is, maar ik heb ook te weinig energie om me daar druk om te maken. En ik ga ook echt niet nog een keer proberen mijn ogen te open, daar voel ik me echt te klote voor. Ineens voel ik weer pijn door mijn buik gaan en meteen kerm ik van de pijn. Ik hoor weer mensen praten, maar het dringt niet tot mij door wat ze zeggen en wie het is. Ik voel alleen maar die verschrikkelijke pijn en al snel voel ik mezelf weer wegzakken.

Als ik weer bij bewustzijn kom zitten we volgens mij niet meer in die auto, of waar we dan ook net in zaten. Ik beweeg namelijk niet meer. Ik hoor nog steeds veel geluiden om mij heen. Volgens mij hoor ik ook weer stemmen. Maar dat weet ik niet zeker. Eigenlijk weet ik nog steeds helemaal niets zeker.

Ken je dat gevoel... Dat wanneer je eigenlijk slaapt, maar wel geluiden om je heen hoort. Dat je net tussen slaap en wakker zijn in zit. Zo voel ik me de hele tijd en het is echt heel vervelend. Ik ben wel bij bewustzijn, maar tegelijkertijd ook niet. Ik wil weten wat er om mij heen gebeurd. Ik wil weten wat er allemaal aan de hand is. Ik wil weten waar ik ben. Wie er tegen mij praat. En wat er aan de hand is. Ik weet dat ik die enorme wond op mijn buik heb door die vliegtuigcrash, maar verder weet ik niet meer wat er gebeurd is.

Nu weet ik zeker dat ik stemmen hoor. "Zayn?" Hoor ik iemand zeggen. Ik probeer nog een keer mijn ogen open te doen, maar het lukt echt niet. Het lukt me ook al niet om te antwoorden op die persoon. Dit is echt zo klote. "Rustig maar Zayn." Hoor ik een bekende stem zeggen. Maar nog steeds weet ik niet wie het is. "Zayn, het is al goed. Je gaat zo lekker slapen." Hoor ik weer iemand zeggen. Slapen? Waarom zou ik gaan slapen? Maar ik voel mezelf inderdaad al snel weer wegzakken.

"Zayn, kun je proberen je ogen te openen?" Hoor ik iemand zeggen. Het enige antwoord wat diegene krijgt is dat ik kerm van de pijn. De pijn is niet zo erg als dat het was, maar het doet nog steeds pijn. Voor de honderdste keer vandaag probeer ik mijn ogen te openen. Ik ben heel verbaast als het me na wat moeite ook echt lukt. "He Z." Zegt Niall nu met een glimlach. Ik glimlacht zwakjes terug. Een beetje verward kijk ik om me heen. Ik was toch in een bos? En Niall was er toch helemaal niet bij? "Waar ben ik?" Mompel ik. Nu zie ik Harry ook en hij antwoord: "In het ziekenhuis." Ik knik alleen. We zijn dus gered uit dat bos.

Ik heb nog zoveel vragen, maar ik kan niet helder nadenken over wat ik moet vragen. Ik kan sowieso niet zo helder nadenken nu. Liam legt nu zijn hand op mijn schouder en zegt: "Ga maar slapen, je hebt je rust hard nodig." Eigenlijk wil ik helemaal niet slapen, want ik heb nog zoveel vragen. Alles is nog zo verwarrend. Maar ik weet dat ik waarschijnlijk toch elk moment in slaap kan vallen. Elke seconde voelen mijn ogenleden zwaarder aan. "Maar..." Mompel ik. Louis grinnikt en zegt: "Ga nou maar slapen. Zodra je wakker wordt zal je je beter voelen en dan zullen we al je vragen beantwoorden." Ik knik en sluit dan mijn ogen.