Home (1D Fanfiction)

Hoofdstuk 12: Jay bellen

Pov Niall

We lopen allemaal richting onze slaapkamers. Het is net 20.30 geweest, maar vandaag was een lange, emotionele dag, dus we willen gaan slapen. Zayn ondersteund Louis en als ze bij Louis' slaapkamerdeur zijn, vraagt Zayn: "Red je het vanaf hier?" Louis knikt, dus Zayn loopt naar zijn eigen deur. We wensen elkaar allemaal welterusten en iedereen gaat zijn slaapkamer in. Alleen Louis blijft bij de deur staan. "Lou?" Vraag ik. "Wil je vannacht liever bij mij slapen?" Louis knikt voorzichtig, dus ik loop naar hem toe en ondersteun hem, terwijl we naar mijn kamer lopen. Ik had al verwacht dat Louis nu liever niet alleen wilde slapen.

Als we in mijn slaapkamer zijn, gaat Louis op de rand van mijn bed zitten. Ik kleed me uit tot ik alleen mijn boxer nog aan heb en ga in mijn bed liggen. Louis blijft doodstil op de rand van mijn bed zitten. Ik kruip naar hem toe en leg mijn hand zachtjes op zijn schouder. "Wat is er mis?" Vraag ik. Hij mompelt iets onverstaanbaar en haalt zijn handen door zijn haar. Ik denk dat ik weet wat er aan de hand is, dus ik zeg: "Hey, ik heb je al zo vaak in je boxer gezien. Je hoeft je nergens voor te schamen. We lopen hier altijd allemaal in onze boxer rond, zonder ons er iets van aan te trekken. Don't worry." Langzaam trek Louis ook zijn kleren uit, tot hij alleen zijn boxer nog aan heeft. Snel kruipt hij daarna onder de deken en ik ga naast hem liggen. "Het is oké, Lou. Alles komt goed." Zeg ik zachtjes. Voorzichtig kruipt hij tegen mij aan en ik sla mijn arm om hem heen.

Na een paar minuten, voel ik dat Louis' ademhaling onregelmatig is. Ik laat hem los en schuif een stukje naar achter, zodat ik hem aan kan kijken. Meteen zie ik dat hij huilt. "Lou, wat is er?" Vraag ik bezorgt. Hij begint te snikken en zegt: "Ik wil naar huis, Ni. Ik kan het niet meer, ik wil naar huis. Ik wil gewoon naar huis." Ik trek hem weer in een knuffel en fluister: "Dat snap ik, Lou, maar je moet hier even doorheen. Ik help je er doorheen." Ik ga weer rechtop zitten en trek Louis ook overeind. "Wil je je moeder anders even bellen? Ze weet al wat er gebeurd is, dat heeft Liam haar verteld." Stel ik voor. Louis knikt meteen hevig, dus ik pak mijn telefoon en bel Louis' moeder. Zodra ze opneemt, zeg ik: "Sorry, dat ik zo laat bel, maar Louis zit er een beetje doorheen en wilde jou even spreken." Meteen zegt ze dat het oké is en dat ze Louis ook graag wilt spreken. Ik geef de telefoon aan Louis en meteen snikt hij luid: "Mama?!" Hij begint steeds harder te snikken, ik streel hem over zijn rug en vraag: "Wil je even alleen zijn?" Hij knikt, dus ik stap uit mijn bed en loop naar de deur. Als ik in de deuropening sta, draai ik me nog om en zeg: "Ik wacht bij de deur, dus als er iets is, moet je maar roepen." Hij knikt weer, dus ik loop de deur uit en sluit hem achter mij.

Als ik op de gang kom, zie ik iedereen bezorgt naar mij kijken. "Waarom huilt Louis?" Vraagt iedereen tegelijk. "Louis heeft het moeilijk en wilde met zijn moeder bellen, dus ik laat ze even alleen." Leg ik uit. Ik ga tegen de muur naast de deur zitten, iedereen volgt mijn voorbeeld en gaat naast of tegen zijn eigen deur zitten. Ik kan Louis door de deur heen horen huilen. "Mama, ik wil naar huis. Ik mis jullie. Ik wil echt naar huis." Hoor ik hem huilen. En ik zie dat de anderen het ook gehoord hebben. Ik zucht en zeg: "Dit hebben jullie niet gehoord en hier gaan we het ook nooit meer over hebben. Louis heeft het echt heel zwaar en het is niet de bedoeling dat wij dit horen. Dus we hebben dit ook niet gehoord." Iedereen knikt en Liam zegt met een vriendelijke glimlach: "Wat hebben we gehoord?" Ik geef hem een glimlach terug. Ik ben blij dat iedereen het zo aanpakt. Ik leg mijn hoofd tegen de muur en luister of Louis al wat rustiger is, maar ik hoor hem nog steeds hard huilen. Hopelijk, kan Jay hem rustig krijgen.

Ik had dit geschreven toen de moeder van Louis nog leefde :(

Hoe was jullie eerste schooldag na de vakantie?