Home (1D Fanfiction)

Hoofdstuk 25: Hechtingen eruit

Pov Louis

Ik probeer mezelf echt kalm te houden, maar dat is nog niet zo makkelijk. Ik haat ziekenhuizen en ik haat dokters. En ik weet dat ik straks mijn shirt en broek uit moet doen, zodat ze de hechtingen eruit kunnen halen. Ik haat het om me uit te moeten kleden. Ik heb er sinds die mishandeling al moeite mee om mijn shirt uit te doen voor de jongens en nu moet ik mijn shirt en broek uitdoen voor een arts die ik niet ken.

Ik word opgeschrikt uit mijn gedachte als er een verpleegster binnen komt lopen. "Hallo, ik ben Jamie. Ik zal vandaag jouw hechtingen verwijderen." Zegt ze. Ik knik en voel mezelf al weer zenuwachtiger worden. Ik bijt op mijn lip om de tranen tegen te houden. "Kun je je shirt uitdoen voor mij?" Vraagt ze. Ik pak de rand van mijn shirt beet, maar trek hem niet uit. Ik kan het niet. De verpleegster legt haar hand op mijn arm en zegt: "Ik weet dat je het eng vind, liefje, maar je hoeft niet bang te zijn. Ik haal alleen even snel de hechtingen eruit zodat je weer snel naar huis kunt. Als je even wilt stoppen of ik iets doe waar je je niet fijn bij voelt, stop ik meteen." Niall komt naast mij staan en zegt: "Het is goed, Lou. Wij blijven bij je en helpen je erdoorheen." Ik knik en trek mijn shirt uit. 

Meteen voel ik me kwetsbaar, onzeker en vooral bang. Ik vecht tegen mijn tranen. Ik haat het om te huilen en de afgelopen dagen heb ik al zo veel gehuild. Maar de jongens zien de tranen in mijn ogen branden. Niall komt naast mij op de onderzoekstafel zitten en trekt me in een knuffel. Hij streelt over mijn rug en zegt: "Het komt allemaal goed, Lou. Het is zo voorbij." Ik maak me los uit zijn knuffel en knik naar de verpleegsters als een teken dat ze mag beginnen. Niall gaat van de tafel af en ik ga liggen. "Als één van jullie niet goed tegen bloed kan, kun je misschien beter even buiten wachten." Waarschuwt de verpleegster. 

Ik doe alsof ik weer wat zelfvertrouwen terug gewonnen, om ervoor te zorgen dat het niet lijkt alsof ik zwak en een aansteller ben en steek ik mijn hand op. "Ik kan niet goed tegen bloed. Zal ik buiten wachten?" Antwoord ik met een glimlach. Iedereen lacht even. De verpleegster vraagt: "Zal ik maar gewoon beginnen?" Ik knik. Ik draai mijn hoofd om en kijk Liam aan. Liam pakt mijn hand en zegt: "Knijp maar zo hard als je wilt." Ik glimlach even naar hem. Met zijn andere hand streelt hij door mijn haar.

"Lou?" Hoor ik Liam zeggen. "Lou, het is voorbij. We kunnen naar huis." Ik zucht opgelucht en open langzaam mijn ogen. De laatste tien minuten kon ik het bijna niet meer aan. Ik had mijn ogen stijf dichtgeknepen en mijn kaken op elkaar geklemd. Snel trek ik mijn broek weer aan en ga rechtop zitten. Iedereen staat op, dus ik doe hetzelfde. Ik kan hier niet snel genoeg weg zijn. Maar zodra ik opsta, begint de wereld om mij heen te draaien en begin ik te wankelen. 

Al snel voel ik dat ik opgetild word, maar na alle stress die ik vandaag al gehad heb, wil ik met rust gelaten worden. "Nee, niet doen. Laat me los." Zeg ik. Zayn begint te lopen en ik probeer los te komen. "Lou, rustig, ik breng je alleen naar de auto." Zegt Zayn. Ik probeer nog steeds los te komen en zeg: "Zayn, laat me los. Zet me neer. Ik meen het." Zayn negeert me en loopt gewoon door. De tranen stromen alweer over mijn wangen. Ik wil dat iedereen me met rust laat. "Zaaaayynnnn." Huil ik. 

Maar Zayn houd me alleen maar steviger vast. Ineens hoor ik Niall zeggen: "ZAYN! Laat Louis los. Hij huilt. Laat hem los." En meteen daarna zegt Zayn: "Oh god, sorry Lou. Ik wist niet dat je het zo erg vond."

Eindelijk word ik neergezet en meteen ren ik weg. Ik hoor Niall nog achter mij zeggen: "Nee, laat hem gaan." Blijkbaar wilde iemand achter mij aan gaan, maar Niall kent mij genoeg om te weten dat ik dat nu absoluut niet wil. Ik ren rechtstreeks naar de auto, open hem en ga voorin zitten. Ik trek mijn knieën op en leg mijn hoofd op mijn knieën. 

Al snel hoor ik iedereen instappen. Liam als eerste, want hij rijd. Ik voel hem dichterbij komen en hij fluistert: "We gaan naar huis, Lou. Probeer alles uit je hoofd te zetten. Je bent veilig en wij zullen je nooit iets aandoen. Wij zullen je vandaag met rust laten, want ik weet dat je nu alleen wilt zijn om alles te verwerken. Als je ons nodig hebt, staan we voor je klaar." Hij doet mijn gordel om. Ik wil inderdaad alleen zijn... Maar... eigenlijk ook niet. Ik wil alleen in mijn kamer zitten en nadenken over alles wat er gebeurd is, maar eigenlijk wil ik ook op de bank zitten met de jongens, terwijl zij mij verzekeren dat ik veilig ben en dit nooit meer zal gebeuren. 

Vanaf maandag komt er elke dag een update :)