Home (1D Fanfiction)

Hoofdstuk 9: Foto's

Pov Niall

Louis heeft zich weer helemaal opgerold en ligt met zijn hoofd op mijn been. Zachtjes streel ik door zijn haar, om hem te kalmeren. Hij ligt nog zachtjes te snikken. Ik ben echt bang, dat hij niet verder gaat. "Lou." Zeg ik zachtjes. "Ik weet dat het echt heel moeilijk is, maar het is wel heel belangrijk. Ik help je er doorheen, dat beloof ik." Louis gaat langzaam rechtop zitten en kijkt mij met betraande ogen aan. "Ik kan het echt niet, Niall. Echt niet." Zegt hij verdrietig. Ik veeg de tranen van zijn gezicht. "En wat nou als ik de foto's van die wonden maak? Dan gaan we naar de muziekkamer en maak ik de foto's. Alleen jij en ik. En we doen het op jouw tempo." Stel ik voor. Ik zie Louis twijfelen, dus ik ga verder: "Je kunt mij vertrouwen, Lou. Ik zal nooit iets doen wat jij niet wilt. Als jij stop zegt, stop ik. Als jij even pauze wilt, nemen we pauze. Al duurt het dan twee uur voordat al die foto's gemaakt zijn, dat boeit mij niets. We doen het op jouw tempo, zodat jij je er oké bij voelt." Een traan rolt weer over zijn wang en hij slaat zijn ogen neer. "Oké, alleen jij en ik." Fluistert hij.

Als we in onze muziekkamer staan, zeg ik: "Als jij er klaar voor bent, haal je de deken van je af en begin ik met het maken van de foto's. Zodra je wilt stoppen, moet je het zeggen. Ook als ik nog maar één foto heb gemaakt. We stoppen zodra jij dat wilt." Louis knikt, zucht diep en haalt dan de deken van zich af. Meteen maak ik foto's van alle wonden. Ik probeer het zo snel mogelijk te doen, zodat ik snel klaar ben. De rillingen lopen over mijn rug, bij het zien van al die wonden. Ik had het gisteren ook al gezien, maar het blijft afschuwelijk. Echt overal heeft hij blauwe plekken, schaafwonden, steekwonden en sneeën.

Na ongeveer drie minuten, zie ik Louis op zijn lip bijten, met zijn ogen stijf dichtgeknepen. Ik pak de deken op van de grond en sla die weer om hem heen. Daarna trek ik hem in een knuffel en zeg: "Lou, je zou het zeggen als je wilde stoppen. Je hoeft je niet te schamen. We doen het op jouw tempo." Hij begraaft zijn gezicht in mijn nek en begint weer zachtjes te snikken. "Het is goed. Word maar rustig. Ik ga pas verder als jij er klaar voor bent. Je hoeft niet bang te zijn. Rustig maar." Zeg ik, terwijl ik over zijn rug streel. Het duurt niet lang voordat Louis zegt: "Ga maar verder." Ik laat hem los en vraag: "Weet je het zeker?" Hij knikt en zegt: "Ik wil gewoon dat het voorbij is." Ik haal mijn hand nog een keer door zijn haar en hij laat de deken weer vallen. Snel ga ik weer verder met foto's maken.

"Niall." Hoor ik Louis met een trillende stem zeggen. Snel maak ik de laatste foto en geef hem dan weer een knuffel. "Ik ben al klaar, Lou. Het is voorbij. Ik ben trots op je. Ik weet hoe moeilijk dit voor je was, maar het is nu voorbij." Zeg ik tegen hem. Hij slaat zijn armen ook om mij heen en zegt zachtjes: "Dank je, Ni. Dankjewel, dat je mij hier doorheen hebt geholpen." Ineens voel ik hem door zijn benen zakken en net op tijd vang ik hem op. "JONGENS, IK HEB HULP NODIG." Schreeuw ik zo hard mogelijk. Binnen een paar seconde komt Liam binnengerend. "Wat is er aan de hand?" vraagt hij, terwijl hij Louis optilt. Louis laat zich slap in zijn armen hangen en antwoord: "Ben zo moe en duizelig." We lopen terug naar de woonkamer. "Wat is er gebeurd?" Vraagt Harry bezorgt. Voorzichtig zet Liam Louis terug op de bank en ik trek hem zijn joggingbroek en vest meteen weer aan. "Dank je, Nialler." Mompelt Louis. Ik draai me om naar Harry en antwoord: "Ik weet het niet. Hij zakte ineens door zijn benen. Hij zegt dat hij moe en duizelig is." Daarna geef ik de camera terug aan de politieagent. Hij zegt: "Dank je wel. Louis, ik weet dat het heel zwaar is, maar zou je mij nu kunnen vertellen wat er precies gebeurd is. Dan kan ik de aangifte in orde maken."

Louis kijkt ons even aan en verteld dan met een zucht: "Oké. Ik ging gisteravond, toen we thuis kwamen, hardlopen. Ik wilde net weer terug naar huis gaan, maar toen werd ik ingesloten door vijf mannen. Ze waren dronken, heel erg dronken. Ze vroegen of ik Louis Tomlinson was. Ik ontkende dat eerst, maar toen kreeg ik een klap in mijn gezicht en gaf ik het toe. Ze vroegen naar mijn geld, maar ik had niets bij me. Ik zei dat ik alleen mijn telefoon bij me had en dat mijn portemonnee thuis lag. Ze geloofde me niet, dus begonnen op mij in te slaan. Twee van hen hadden een boksbeugel en één een mes. Toen ik in mijn been gestoken werd, viel ik op de grond. Ze bleven maar doorgaan met slaan en schoppen. Ik smeekte ze op te houden en zei dat ik echt niets bij mij had. Toen in mijn zij gestoken werd, ging ik knock-out van de pijn. Ze waren allemaal weg toen ik bijkwam." Louis begint te trillen, dus ik sla mijn armen weer om hem heen. Liam zegt: "Het is echt zo goed dat je dit allemaal kunt vertellen. Alles komt goed, Lou. Wij zijn er voor je en wij zorgen dat niemand jou meer kwaad doet. Je bent veilig." Er rolt weer een traan over Louis' wang. Ik hoop dat die klootzakken snel opgepakt worden, want wat zij hebben gedaan is onmenselijk. 

Ahw arme Louis!

Ik ga volgende week rond woensdag weer een hoofdstuk plaatsen.