Home (1D Fanfiction)

Hoofdstuk 49: Neergestort

Pov Louis

"Ni, wordt eens wakker." Zeg ik zachtjes, terwijl ik hem wakker probeer te krijgen. Hij wrijft in zijn ogen en vraagt: "Wat is er aan de hand? Zijn Liam, Zayn en Harry er al?" Ik zucht en probeer mijn tranen tegen te houden. "Ni, ik moet je iets vertellen." Zeg ik. Niall kijkt mij verbaast aan en gaat meteen rechtop zitten. Ik slik en vertel dan met een trillende stem: "H-het... het vliegtuig is neergestort." Niall's ogen worden groot en langzaam schudt hij zijn hoofd. Ik zie de tranen in zijn ogen opwellen. "Nee..." Mompelt hij.

En dan barst hij in huilen uit, waardoor ik mijn tranen ook niet meer kan bedwingen. Ik ga naast hem op het bed zitten en sla mijn armen om hem heen. Ik probeerde me groot te houden voor hem, maar nu kan ik dat ook niet meer. Dit lijkt allemaal wel een grote nachtmerrie. "Maar..." Mompelt Niall nu huilend. Hij legt zijn hoofd op mijn schouder en ik doe hetzelfde bij hem. Zo blijven we zitten en huilen we allebei een lange tijd.

Als we allebei gestopt zijn met huilen, ongeveer een uur later, laat ik Niall los en zeg: "Laten we naar beneden gaan." Niall knikt en samen lopen we naar beneden. De tv staat nog aan, want ik ben al de hele nacht het nieuws aan volgen in de hoop dat er verteld zou worden dat iedereen het overleeft had. Maar helaas. Iedereen heeft het wel overleeft... Maar Zayn, Harry en Liam worden nog vermist. Er is dus nog wel een kans dat ze leven, maar er is een grotere kans dat ze het niet overleeft hebben.

De moeder van Niall zit ook in de woonkamer. Ze geeft Niall meteen een knuffel. Daarna gaan we allemaal op de bank zitten en staren weer naar de tv. Overal op het nieuws gaat het over de vliegtuigcrash. "Niets nieuws?" Vraag ik aan Maura en ze schudt meteen haar hoofd. Ik zucht en dan kijken we maar weer naar de tv. Nog steeds geen doden gevallen, wel veel gewonden en nog steeds drie personen vermist...

Niall zit voor zich uit te staren en mompelt zachtjes: "Het is mijn schuld." Ik wil wel zeggen dat dat niet zo is, maar ik heb ook het gevoel dat het mijn schuld is. "Als ik gewoon thuis was gebleven, was dit niet gebeurd." Zegt Niall nu met een trillende stem. Ik sla meteen mijn arm om hem heen en zeg: "Nee, het is niet jouw schuld. En we mogen de hoop nog niet opgegeven. Waarschijnlijk leven ze gewoon nog." Ze moeten gewoon nog leven! Ze mogen niet dood zijn. Dat kan gewoon niet.