Home (1D Fanfiction)

Hoofdstuk 61: Vertrouwen winnen

Pov Niall

Rond 10.00 zijn Liam, Zayn en Harry weer terug. "Is er nog nieuws?" Vraagt Liam meteen. Louis en ik schudden allebei ons hoofd. Iedereen gaat weer zitten op één van de stoelen. Ik leg mijn hoofd tegen de muur en blijf naar de deur staren. Hopelijk komt er zo een dokter naar ons toe om te zeggen dat we naar Xandra toe mogen.

Uiteindelijk komt er inderdaad een dokter naar ons toegelopen. We staan allemaal meteen op. "En?" Vraagt Liam. De dokter gebaard ons dat we moeten gaan zitten, dus dat doen we allemaal weer. Als we gaan zitten zegt de dokter: "Lichamelijk gezien lijkt het mee te vallen. Ze heeft geen breuken of andere ernstige verwondingen. Wel heeft ze veel kneuzingen en blauwe plekken." Als de dokter stopt met praten blijven we haar allemaal aanstaren. "Mentaal gaat het minder. Ze laat geen mannen bij zich in de buurt komen. Ook de mannelijke artsen mogen niet bij haar komen. Als er vrouwelijke artsen naar haar toe komen laat ze het met wat tegenzin toe. Maar verder staart de hele tijd alleen maar voor zich uit." Verteld ze. Ik zucht en kijkt naar de grond. We hadden haar beter moeten beschermen.

"En wat kunnen wij doen? Er moet toch iets zijn wat we kunnen doen?" Vraagt Zayn. Ik kijk weer omhoog. Zayn heeft gelijk. Er moet iets zijn wat we kunnen doen. De dokter lijkt even te twijfelen, maar uiteindelijk zegt ze: "Misschien dat één van jullie kan proberen naar haar toe te gaan en haar vertrouwen te winnen." "Ik doe het." Zeg ik meteen. Als ik de anderen aankijk knikken ze allemaal instemmend. De dokter stemt er ook mee in, dus ik mag meteen meelopen naar Xandra toe.

Als ik de kamer inloop zeg ik voorzichtig: "Hi lieverd." Maar zodra ze mij ziet begint ze weer te schreeuwen en te schelden, net zoals gister. Ik twijfel even of ik weer wegloop, of dat ik het toch nog niet opgeef. Ik kan haar gewoon niet zo achterlaten. Dus ik loop naar haar toe en zeg: "Rustig Xandra, ik ben het maar. Ik doe je niets." Maar ze blijft schreeuwen. Uiteindelijk ga ik gewoon op haar bed zitten en neem haar in mijn armen. Ze vecht hevig terug om los te komen, maar ik ben sterker en blijf haar vasthouden. "Shh, rustig maar. Je bent veilig bij mij. Ik doe je niets." Ga ik verder.

Na ruim een kwartier is al haar energie op en laat ze zich gewoon in mijn armen hangen. Ik laat haar nu iets meer los en streel over haar arm. "Je bent veilig bij mij, lieverd. Je bent veilig." Zeg ik tegen haar. Voorzichtig veeg ik de tranen van haar gezicht en geef haar een kus op haar voorhoofd. "Ik zal je nooit kwaad doen. Je bent veilig bij NiNi." Zeg ik zachtjes. Ze kijkt me even kort aan en legt dan haar hoofd tegen mijn borst. "Niall?" Zegt ze zachtjes. Ik kan wel janken van blijdschap. "Ja lieverd, ik ben het. Ik ben bij je." Zeg ik met een trillende stem. Ze kruipt meteen nog dichter tegen mij aan. Ik geef haar een knuffel en zeg: "Het spijt me zo. Ik had je beter moeten beschermen." Zeg ik. Maar ik krijg geen antwoord meer. Als ik naar haar kijk zie ik dat ze in slaap gevallen is. Ik ga liggen op het bed en hou haar nog steeds stevig vast. Ik geef haar weer een kus op haar voorhoofd en zeg zachtjes: "Slaap lekker."