Home (1D Fanfiction)

Hoofdstuk 41: Toch naar huis

Pov Niall

Als ik ineens twee armen om mij heen voel, weet ik meteen dat het Louis is. Toch blijf ik gewoon op mijn bed liggen. Ik voel dat Louis mij tegen zich aan trekt. Ik leg mijn hoofd tegen zijn borst. Louis streelt over mijn rug. Ik huil niet. Dat heb ik de afgelopen dag wel genoeg gedaan.

"Ni?" Zegt Louis zachtjes na een tijdje. "Hm?" Mompel ik. Louis trekt mij een stukje overeind, zodat ik rechtop zit en hij ook. Ik ga een stukje achteruit en staar naar mijn dekbed. "Wat is er aan de hand?" Vraagt Louis. Ik haal alleen mijn schouders op. Ik heb geen zin om er over te praten. "Waarom heb je me niet gebeld. Ik had geschreven dat je mij altijd mocht bellen." Vraagt Louis nu. Dus ik mompel: "Wilde je niet lastig vallen." Louis duwt voorzichtig mijn hoofd omhoog en zegt: "Jij valt mij nooit lastig. Vertel me nu wat er aan de hand is."

Ik zucht en vertel: "Gewoon heimwee..." Maar Louis schudt zijn hoofd en zegt: "Dit is niet meer gewoon heimwee. Is er iets gebeurd?" Ik haal alleen mijn schouders op. Louis zucht en zegt: "Ik kan je niet helpen, als je het mij niet verteld. Je kunt mij alles vertellen." "Louis... Ik wil gewoon naar huis. Ik wil hier niet meer blijven. Ik ben nutteloos." Zeg ik zachtjes. Louis kijkt mij nu geschrokken aan. F*ck... Dat had ik niet moeten zeggen. Nu gaat Louis sowieso flippen.

"Niall... Waarom denk je dat?" Vraagt hij voorzichtig. Ik haal nu weer alleen mijn schouders op. "Niall, sorry, maar ik laat je hier niet zomaar mee wegkomen. Ik wil weten wat er aan de hand is." Zegt hij. Ik zucht, want ik weer dat hij nu inderdaad door blijft vragen tot ik het uiteindelijk vertel. Met tranen in mijn ogen vertel ik: "Ik voeg niets toe aan One Direction. Ik heb de minste solo's, ik krijg de meeste haat en de helft van de tijd willen fans niet eens met mij op de foto."

Louis zegt nu niets meer, want hij weet dat het waar is. Ik hoor zo vaak dat fans op de foto willen, maar niet met mij. "Niall, dat is onzin. Die mensen zijn gewoon dom. Jij bent wel belangrijk voor One Direction. Echt waar jij bent ongelooflijk belangrijk." Zegt Louis. Ik zucht, want ik weet niet wat ik hierop moet antwoorden. "Luister, we hebben nog een week vrij. We gaan naar Ierland. Jij en ik samen. Maar na een week gaan we gewoon weer terug en misschien wordt het dan eens tijd dat we met de jongens gaan praten." Zegt Louis. Ik word meteen blij als hij zegt dat we naar Ierland gaan. Dat het maar voor een week is boeit me niet. Ik wil gewoon naar huis. Alleen wil ik dat de jongens het weten, dus over een week verzin ik wel een smoes om niet daarover te hoeven praten met ze.