Home (1D Fanfiction)

Hoofdstuk 21: Zwaar

Pov Niall

Als we halverwege de laatste film zijn, wordt het voor mij te veel. Alle stress, onzekerheid en dat andere krijgen weer de overhand en het liefst zou ik nu naar huis gaan. Ik weet dat ik dat niet moet doen en dat ga ik ook niet doen, maar het liefst zou ik het wel doen. Normaal zou ik er met Louis over praten en zou hij mij troosten en me er doorheen helpen, maar hij heeft nu al genoeg aan zijn hoofd. Ik wil hem er nu niet mee lastig vallen. "Ik ben moe, ik ga mijn bed in. Welterusten." Zeg ik en daarna loop ik naar boven toe.

Zodra ik in mijn kamer ben, laat ik mezelf op mijn bed vallen. Ik neem niet eens de moeite om me uit te kleden. Ik probeer te denken aan de leuke dingen, maar ik voel me zo ellendig, dat het niet echt lukt. Het enige waar ik aan kan denken, is hoe zwaar dit allemaal is. Iedereen denkt altijd dat dit leven alleen maar leuk is, maar soms is het echt heel zwaar. Zoals nu...

Ik weet dat Louis mij zal troosten als ik nu naar hem toe ga, maar ik wil het niet. Ik wil hem nu niet lastig vallen. Hij heeft nu al genoeg problemen, hij hoeft zich niet ook nog zorgen om mij te maken. Ik rol me op in mijn bed en voor ik het weet lig ik te huilen. Ik wil niet huilen, maar ik kan het niet meer tegenhouden. De tranen stromen over mijn wangen en ik kan het niet stoppen.

Na een tijdje hoor ik mijn deur open gaan. Ik probeer me stil te houden en doe net alsof ik slaap. Ik wil niet dat iemand weet hoe ik me nu voel. Maar al snel voel ik twee armen om mij heen. En dan begin ik weer ongecontroleerd te snikken. "Shh, rustig maar Niall. Wat is er aan de hand?" Hoor ik Zayn zeggen. Ik antwoord niet, maar ga wel dichter tegen hem aanliggen. "Het is al goed. Je hoeft het niet te vertellen. Ik ben er voor je als je het wel wilt vertellen, maar ik zal je niet dwingen het te vertellen. Ik wil gewoon niet dat je hier alleen doorheen gaat. Ik wil niet dat je hier helemaal alleen ligt te huilen, dus ik blijf bij je en ik zal je troosten." Gaat hij verder. Ik ben blij dat hij bij mij blijft. Zayn streelt zachtjes over mijn rug. Nu ik niet meer alleen ben, voel ik me al een stuk beter. Het ellendige gevoel is niet weg, maar ik weet tenminste dat ik niet alleen ben.

"Sorry." Zeg ik, zodra ik eindelijk gestopt ben met huilen. "Het werd me gewoon allemaal even te veel, maar ik wil er liever niet over praten." Zayn knikt en antwoord: "Je hoeft geen sorry te zeggen. Ik begrijp dat het je even te veel werd, het is ook een zware periode, maar we gaan er wel weer doorheen komen. Alles komt goed." Ik leg mijn hoofd tegen zijn schouder en de vermoeidheid neemt het over. Ik kan mijn ogen amper openhouden. "Ga maar slapen, Nialler. Het is oké." Zegt Zayn. Hij wilt opstaan, maar ik wil niet weer alleen zijn. Ik pak zijn arm vast en vraag zachtjes: "Wil je bij mij blijven vannacht? Ik wil liever niet alleen zijn." Zayn gaat meteen weer naast mij zitten en antwoord: "Ja, natuurlijk. Ik blijf bij je. Ga maar liggen." Ik zak weer onderuit en leg mijn hoofd op mijn kussen. Zayn gaat ook liggen en zegt: "Als er iets is, moet je me gewoon wakker maken. Ook als je er niet over wilt praten." Ik knik en sluit dan mijn ogen.