Home (1D Fanfiction)

Hoofdstuk 45: Ierland

Pov Niall

Louis en ik zitten nu in het vliegtuig naar Ierland. Ik heb mijn familie al laten weten hoe laat ik land en zij komen ons ophalen. Het afscheid van de jongens vond ik nog best wel moeilijk. Ook al is het maar voor een weekje. Dat was ook de reden waarom ik vorige keer ben weggegaan zonder iets te zeggen. Ik haat afscheid nemen.

Een uurtje later komen we dan eindelijk aan op het vliegveld van Dublin. Als we onze koffers gepakt hebben zoek ik naar mijn ouders. Al snel zie ik ze staan, dus ik ren meteen naar hun toe. Ik heb ze echt zo gemist. Het is al ruim een half jaar geleden dat ik ze gezien heb. Louis komt ook achter mij aan. Mijn ouders geven mij een knuffel en daarna geven ze Louis ook een knuffel. Ik vind het ook echt fijn dat mijn ouders allebei gekomen zijn, ook al zijn ze gescheiden.

Aangezien mijn vader gewoon de hele week moet werken, blijven Louis en ik deze week bij mijn moeder in huis slapen. Maar mijn vader komt gewoon elke dag langs en mijn broer zou ook langskomen. Ik ben echt blij om weer thuis te zijn.

Samen met Louis loop ik naar boven, naar mijn kamer. Ik heb best wel een grote kamer hier met een heel groot tweepersoonsbed. Maar verder is het huis van mijn moeder niet zo heel groot. Dus er is geen logeerkamer ofzo. "Ik hoop niet dat je het erg vind, om de hele week samen in mijn bed te moeten slapen." Zeg ik een beetje beschaamd. "Anders slaap ik wel op de bank." Zeg ik er snel achteraan. Louis grinnikt en zegt: "Nee joh, doe normaal. Ik vind het helemaal niet erg." Ik zucht opgelucht.

Tijdens het avondeten zijn mijn vader, broer en de vriendin van mijn broer ook langsgekomen. Dus we zitten met z'n alle gezellig aan de eettafel. We praten over van alles en nog wat. Ik was in het begin een beetje bang dat Louis zich ongemakkelijk zou voelen, maar dat is absoluut niet het geval. Hij praat vrolijk mee met iedereen.

"Waarom ben je eigenlijk ineens naar huis gekomen?" Vraagt Greg. Beschaamd kijk ik naar mijn bord, maar geef geen antwoord. "Niall had heel erg heimwee." Zegt Louis. "Louis!" Roep ik meteen. Het is zo gênant om dat te zeggen. Dan voel ik me net een klein kind. "Waarom zeg je dat dan niet gewoon?" Vraagt mijn moeder. Dus ik haal alleen mijn schouders op. "Ni, het is niet iets waar je je voor hoeft te schamen." Zegt Louis. Ik rol met mijn ogen en vraag aan hem: "Dus jij gaat het ook aan iedereen vertellen?" Louis knikt en antwoord: "Zodra we weer thuis zijn ga ik inderdaad aan de jongens vertellen dat ik heel erg heimwee heb." Ik kijk hem verbaast aan. "Oh..." Mompel ik. Louis slaat zijn arm om mij heen en zegt: "Maar we gaan eerst nog een week plezier maken hier."