Home (1D Fanfiction)

Hoofdstuk 17: Terug naar Londen

Pov Louis

We zitten met z'n alle in de tuin. We hebben net gebarbecued en over twee uur vertrekken de jongens en ik al weer. Ik probeer er zo min mogelijk aan te denken, want ik ga sowieso weer huilen tijdens het afscheid. Ik probeer er nu nog iets leuks van te maken. We zitten met z'n alle rond een kampvuur. Ik zit naast mijn moeder, Niall zit naast mij en Daisy zit bij hem op schoot. Niall is gelukkig de rest van de dag gewoon weer vrolijk geweest. Fizzy zit tussen Harry en Niall en Daisy. Naast Harry zit Zayn, daarnaast Liam. Aan de andere kant van Liam zit Lottie en helemaal aan het einde zit Phoebe. 

Ik zie Phoebe telkens verlegen naar Zayn kijken en ik moet even lachen. Al mijn zusjes zijn gek op iemand anders. Daisy is natuurlijk helemaal weg van Niall, dat is overduidelijk. Dat laat ze erg duidelijk blijken, maar zij is dan ook de enige. Altijd als Harry bij hier is, of mijn familie bij ons is, vlecht hij Fizzy's haar en daarom vind ze hem zo aardig. Lottie is gek op Liam, maar ze vind dat ze te 'groot' is om dat te laten merken. En Phoebe is gewoon te verlegen om aan Zayn te laten merken dat ze gek op hem is. Ze zijn allemaal niet verliefd op ze of zo, maar zien ze meer als grote broers. Gelukkig, ben ik nog steeds bij iedereen favoriet. Nou ja, dat hoop ik dan maar.

Na nog een paar minuten toegekeken te hebben hoe Phoebe steeds verlegen naar Zayn kijkt, neem ik het heft in eigen handen. Ik loop naar haar toe en til haar op. "Wat doe je?" Vraagt ze. Ik antwoord niet en loop naar Zayn toe. Ik zet haar bij Zayn op schoot en zeg: "Hij bijt niet hoor, Phoebs." Ik zie Phoebe meteen helemaal rood aanlopen. "Ze is een beetje verlegen, maar stiekem is ze gek op jou." Zeg ik tegen Zayn. Phoebe wordt nog roder en kijkt mij boos aan. Zayn slaat zijn armen om Phoebe heen en zegt: "Je hoeft niet verlegen te zijn hoor. Ik ben ook gek op mezelf." We beginnen allemaal te lachen en ook Phoebe lacht mee. "Oké, dat was maar een grapje. Ik wilde je gewoon aan het lachen maken." Zegt hij daarna met een glimlach. 

Nu ik toch bezig ben, besluit ik nog even verder te gaan: "Haz, Fizzy is gek op jou, omdat je altijd haar haar vlecht. Dus als ze weet dat jij er bent, laat ze expres haar haar los. Liam, Lottie is gek op jou. En nee Lottie, je bent niet te 'groot' om dat toe te geven. En Niall, nou ja, dat is wel duidelijk." Fizzy en Lottie lopen meteen rood aan, terwijl de rest alleen maar lacht. Dan schreeuwt Daisy ineens: "En Louis slaapt nog met een teddybeer." Nu lacht iedereen nog harder, dus ik antwoord: "He... Laat meneer Teddy er buiten."

Als het 21.00 is, zegt Liam: "Lou, we moeten nu echt gaan. Het is nog ruim drie uur rijden." De jongens geven mijn zusjes één voor één een knuffel en daarna mijn moeder. Daarna komen mijn zusjes op mij afgerend en geven mij allemaal een knuffel. "Ik kom snel weer langs en dan blijf ik langer." Beloof ik ze. Daarna loop ik naar mijn moeder en geef haar ook een knuffel. Ze slaat haar armen om mij heen en zegt: "Alles komt goed, Boobear. Als er iets is mag je me altijd bellen, ook al is het midden in de nacht. Sluit jezelf niet af van de jongens." 

En ja hoor, de tranen stromen al weer over mijn wangen. Ik voel een hand op mijn schouder en hoor Zayn zeggen: "U hoeft zich geen zorgen te maken, wij slepen hem er wel doorheen." Ik maak me los uit mijn moeders knuffel, veeg de tranen van mij gezicht en zeg: "Zayn heeft gelijk. Maak je om mij geen zorgen. Ik heb de vier beste vrienden, die iemand zich kan wensen. Met mij komt alles goed." Mijn moeder geeft mij een kus. "Ik hou van je." Zegt ze. "Ik hou ook van jou. Ik beloof dat ik snel weer langskom." Antwoord ik. En met een zucht stap ik de auto in. "Kunnen we gaan?" Vraagt Liam, die achter het stuur zit. Ik knik en antwoord: "Ja, rijden maar. Anders ga ik weer janken." Liam begint te rijden. We zwaaien nog naar mijn moeder en zusjes, tot we ze niet meer zien. De tranen prikken weer in mijn ogen, maar ik wil niet huilen. Ik heb de afgelopen dagen wel genoeg gehuild.