Home (1D Fanfiction)

Hoofdstuk 20: Films

Pov Zayn

Toen Niall en Liam naar beneden kwamen lopen, hebben we lang met ze gepraat over alles wat er de afgelopen dagen is gebeurd. Het was wel fijn om even ons hart te kunnen luchten. Alleen viel het mij toen nog meer op, hoe erg Niall verandert is de laatste tijd. Ik kan het niet echt uitleggen, maar hij is echt verandert. Hij is niet meer zo vrolijk, als dat hij in het begin was. Misschien komt het gewoon door die sh*t van de afgelopen dagen. Niall is daar echt door geraakt. Ik hoop dat hij snel weer zichzelf wordt, maar ik ga hem in ieder geval in de gaten houden en binnenkort even met hem praten. Ik maak me echt zorgen om hem.

Na een tijdje komt Louis de trap afgelopen. Het ziet eruit alsof hij elk moment in huilen uit kan barsten, dus ik strek mijn armen naar hem uit en zeg: "Kom maar hier." Hij komt naast mij op de bank zitten en legt zijn hoofd op mijn schouder. "Mag ik al weer douchen? Alsjeblieft? Ik voel me zo vies." Zegt hij zachtjes. Er rolt een traan over zijn wang. Liam schudt zijn hoofd en antwoord: "Sorry Lou, over twee dagen gaan je hechtingen eruit, daarna mag je pas douchen." Louis laat zijn hoofd zakken en mompelt: "Ik voel me zo walgelijk." 

Hij begint zachtjes te huilen. Ik sla mijn arm om hem heen en streel over zijn rug. "Het is oké. Je bent niet walgelijk. Die gasten die jou dit aangedaan hebben, zij zijn walgelijk, maar jij absoluut niet. Stil maar, Lou-Lou." Troost ik hem. Zo noem ik hem normaal nooit, maar Niall en Harry noemen hem altijd zo als hij verdrietig is. Ik hou Louis stevig vast en zeg zachtjes: "Alles gaat goedkomen, echt waar. Je bent echt heel sterk. Je gaat hier doorheen komen en wij gaan je erbij helpen." Louis gaat weer rechtop zitten en veegt de tranen uit zijn gezicht. "Sorry, ik ben echt een hopeloos wrak sinds... Nou ja... Jullie snappen wat ik bedoel." Zegt hij schuldig. We schudden allemaal ons hoofd. "Niet waar, Lou! Jij bent zo ongelooflijk sterk. Je moet het gewoon tijd geven. En het maakt echt helemaal niets uit dat je huilt. Het is alleen maar goed dat je je emotie laat zien." Zegt Niall.

"Kunnen we iets leuks gaan doen? Ik wil weer even kunnen lachen en vrolijk zijn." Zegt Louis uiteindelijk. Harry bijt even op zijn lip en zegt dan: "Je moet eigenlijk nog even naar het politiebureau voor die compositietekeningen." Ik voel Louis verstijven en ik merk meteen dat hij er nog niet klaar voor is. "Laten we vandaag een rustig filmdagje houden en dan gaan we morgen met z'n alle naar het politiebureau." Stel ik voor. Louis ontspant weer en knik en ook de rest knikt. Niall springt meteen op en zegt: "Ik zorg voor snacks." We beginnen allemaal te lachen. Natuurlijk zorgt Niall voor de snacks. Ik sta ook op en zeg: "Ik zoek wel wat films uit. Als één van jullie dekens gaat halen, want ik ben niet van plan om van deze bank af te komen, voordat ik mijn bed in ga." Iedereen begint weer te lachen en Harry staat ook op.

Uiteindelijk heb ik een hele stapel dvd's uitgezocht. Grease, Harry Potter, Toy Story 3, Lion King, Batman en Anchorman. Al onze lievelingsfilms dus en wat random films. Ik wilde geen films met veel geweld, omdat ik bang met dat Louis daar nu niet goed op zal reageren. Ik besluit als eerste Grease aan te zetten, aangezien dat Louis' lievelingsfilm is. Ik ga weer naast Louis op de bank zitten en leg een deken over mij heen. We zitten nu opgerold allemaal op één van onze banken met een deken over ons heen. Louis hangt weer tegen mij aan en ik heb mijn arm om hem heen geslagen.

Als de laatste film afgelopen is, is Louis in slaap gevallen. Het is ook al middernacht geweest. Niall is ongeveer een uur geleden al naar zijn bed gegaan, maar wij bleven nog film kijken. Maar nu gaan wij ook ons bed in. Ik wil Louis niet wakker maken, dus ik til hem voorzichtig op. Toch schrikt hij meteen wakker en kijkt mij in paniek aan. "Shh, rustig maar. Ik wilde je alleen naar bed brengen." Stel ik hem gerust. Louis mompelt iets en sluit dan zijn ogen weer. Ik loop met hem in mijn armen naar boven.

Als we boven zijn leg ik Louis voorzichtig in zijn bed. Hij geeft zijn joggingbroek en shirt nog aan, maar ik besluit het gewoon zo te laten. Ik leg de deken over hem heen en zeg zachtjes: "Slaap lekker, Tommo." En loop daarna zijn kamer uit. Ik wil net mijn eigen kamer in gaan als ik iemand hoor huilen. Ik luister even goed en hoor dan dat het uit Niall's kamer komt. Mijn gevoel klopte dus toch.