Home (1D Fanfiction)

Hoofdstuk 34: Thuis

Pov Louis

Het is vroeg in de ochtend als ik thuis aankom. Ik heb mijn moeder niet gebeld of geappt om te laten weten dat ik naar huis zou komen. Dus ik parkeer mijn auto en bel aan. De deur wordt open gedaan door Phoebe. "LOUIS!" Roept ze blij. En meteen komen al mijn zusjes en mijn moeder naar de voordeur gerend. "Wat doe jij hier nou?" Vraagt mijn moeder verbaast. Dus ik vertel met een glimlach: "Ik miste jullie, dus ik heb een paar dagen vrij genomen." Mijn zusjes beginnen allemaal te juichen.

"Oké, jullie zien Louis vanmiddag weer. We moeten nu opschieten, om op tijd op school te komen." Zegt mijn moeder een aantal minuten later. "Zal ik Daisy en Phoebe naar school brengen?" Stel ik voor. Ze knikken allebei hevig en mijn moeder gaat er ook mee akkoord. Dus Phoebe en Daisy stappen in, in mijn auto. Ik wens Fizzy en Lottie een fijne dag op school en stap dan ook in mijn auto.

Binnen een paar minuten zijn we bij de school van Phoebe en Daisy. Ik pak hun rugzakken en loop met ze mee naar binnen toe. Ze hebben echt een glimlach van oor tot oor. Ik heb ze echt al heel lang niet meer naar school gebracht. Als we de klas inlopen zegt Daisy meteen: "Juf! Juf! Juf! Onze grote broer heeft ons naar school gebracht." Ik geef hun juf een hand en stel mezelf voor. Daisy en Phoebe pakken hun rugzakken van mij aan en hangen hun jassen op de kapstok. Ik geef beide een kus op hun voorhoofd en wens ze een fijne dag. Als ik al weer bijna buiten ben, hoor ik Phoebe ineens roepen: "Louis!" Dus ik draai me weer om en zie dat ze naar mij toe gerend komt. "Wat is er, kleine?" Vraag ik. "Je bent er toch nog wel als we weer uit school komen?" Vraagt ze. Ik glimlach en knikt hevig. "Ik ben er de hele week." Zeg ik. Ze krijgt een grote glimlach en geeft mij een knuffel. Daarna rent ze weer terug naar haar klas.

Twintig minuutjes later kom ik weer thuis aan. Mijn moeder is dan al thuis. Dit keer bel ik niet aan, maar ga gewoon naar binnen. Ik heb nog steeds de sleutel, maar vanochtend belde ik maar eerst aan, zodat ze niet zouden schrikken. Ik loop naar binnen en zie mijn moeder op de bank zitten. Ze heeft al twee kopjes thee klaar staan. Dus ik ga ook op de bank zitten. "Wil je mij vertellen waarom je echt naar huis gekomen bent?" Vraagt mij moeder. Dus ik knik en leg uit: "Ik heb wat tijd nodig om alles voor mezelf op een rijtje te zetten. Bij de jongens had ik telkens het gevoel dat ik me groot moest houden, omdat ik de oudste ben en ik wilde hun niet lastig vallen met mijn gezeik over hoe ik me voel na die mishandeling." Mijn moeder knikt begrijpend. Ik ben blij dat ik deze keuze heb gemaakt. Het doet me echt goed om weer thuis te zijn.