Home (1D Fanfiction)

Hoofdstuk 8: Aangifte

Pov Louis

Als ik wakker word, doet alles nog meer pijn als gister. Niall zit naast mij op de bank en vraagt: "Hoe voel je je?" Ik haal mijn schouders op en antwoord zachtjes: "Bang. En mijn hele lichaam doet pijn." Ik ga voorzichtig rechtop zitten, maar bij elke beweging die ik maak, wil ik het uitgillen van de pijn. "Ni, wil je alsjeblieft wat pijnstillers pakken?" Vraag ik. Niall knikt en staat meteen op. Hij komt al snel terug met pijnstillers en een glas water. Hij geeft het aan mij en meteen neem ik de pijnstillers in. "Lou, die politieagent komt om 11.15, over een kwartier dus, zodat je aangifte kunt doen." Zegt Liam tegen mij. Ik kijk iedereen onzeker aan en vraag zachtjes: "Willen jullie erbij blijven? Ik denk niet dat ik dit alleen kan." Liam geeft mij een geruststellende glimlach en antwoord: "Natuurlijk. Als jij wilt dat wij erbij blijven, blijven wij erbij."

Om precies 11.15 is die politieagent er. We geven hem allemaal een hand en gaan dan zitten op de bank. Hij verteld iets over de aangifte en wat er allemaal gaat gebeuren, maar het gaat langs mij heen. Ik ben zenuwachtig voor mij aangifte. Ik weet niet waarom, maar ik maak me er echt zorgen om. "Louis, ik moet foto's maken van de wonden, als bewijs. Vind je dat goed?" Vraagt hij na een tijdje. Ik kijk Liam vragend aan. Hij mag dit oplossen. Ik weet niet wat ik moet antwoorden en Liam neemt altijd de beslissingen. Liam antwoord: "Ja, dat is goed. Maar wij blijven de hele tijd bij Louis en de foto's mogen absoluut niet uitlekken naar de media." De politieagent beloofd meteen dat dat niet zal gebeuren. Ik mag hopen dat hij zijn belofte waar maakt. Hij gaat verder: "Ik snap dat dit moeilijk is, maar je hoeft je zeker niet te schamen. Als ik iets doe waar jij je niet prettig bij voelt, zeg het dan vooral eerlijk." Ik knik. 

Niall legt zijn hand op mijn arm en zegt: "Je kunt het beste gewoon meteen je vest en broek uit doen. Die wonden zitten overal. Dan ben je er in één keer vanaf." Ik knik weer en trek mijn vest uit. Ik heb geen shirt aan, dus die hoef ik ook niet uit te doen. Daarna doe ik mijn broek uit en ga staan, zodat de foto's genomen kunnen worden. Ik heb me nog nooit onzeker gevoeld over mijn lichaam of me geschaamd als ik in mijn boxer rond liep, maar ik voel me nu echt heel ongemakkelijk. Ik moet moeite doen om mijn tranen tegen te houden. Niall komt naast mij staan en ik pak snel zijn hand vast. "Het is oké, Lou. Ik ben bij je. Het is zo voorbij. Alles komt goed." Probeert hij mij te troosten.

"Niet schrikken." Waarschuwt de politieagent mij. Maar als hij de rand van mijn boxer een stukje naar beneden doet om een foto te maken van de blauwe plek op mijn heup, zet ik toch van schrik een stap naar achter. Ik laat mezelf op de grond zakken en trek mijn knieën op en sla mijn armen om mijn knieën. Ik wieg mezelf langzaam heen en weer, terwijl ik probeer mijn tranen tegen te houden. Niall komt naast mij zitten en slaat een deken om mij heen. Hij streelt zachtjes over mijn rug en zegt: "Shh, rustig maar. Het is goed. Je bent veilig hier. Wij zijn bij je. Rustig maar." Ik leg mijn hoofd tegen zijn borst en fluister: "Ik kan het niet, Niall. Ik kan het niet." Niall streelt door mijn haar en probeert me te kalmeren. "Je kan het wel, Louis. Ik weet dat je het kunt. Ik blijf bij je, oké? Ik laat jouw hand geen seconde los. Ik weet dat het moeilijk is, Louis, maar jij kunt dit wel. Je bent sterker als dat je zelf denkt. Wij geloven allemaal in je." Zegt hij tegen mij. Maar ik schud mijn hoofd en snikkend zeg ik: "Ik kan het niet. Ik kan het echt niet. Sorry, ik kan het echt niet. Ik wil weg hier. Ik wil het niet meer. Please, laat me gaan." Niall slaat nu allebei zijn armen om mij heen en trekt mijn stevig tegen zich aan. Zijn shirt word nat door mijn tranen.

 "Kunnen we pauze nemen, tot Louis weer gekalmeerd is?" Vraagt Zayn. De politieagent antwoord: "Ja, natuurlijk." Ik zucht opgelucht. "Niet schrikken, Lou. Zayn tilt je op, dan gaan we op de bank zitten." Zegt Niall en voorzichtig tilt Zayn mij op. Als hij mij neerzet op de bank, rol ik me weer helemaal op en leg mijn hoofd op Niall's been. Ik kan het echt niet meer. Ik denk dat ik mijn aangifte intrek. Ik kan het gewoon niet aan. Ik wil gewoon even helemaal niets meer.

Merry Christmas allemaal :)