Home (1D Fanfiction)

Hoofdstuk 22: Compositietekening

Pov Louis

"Louis?!" Hoor ik iemand roepen, terwijl ik geduwd word. Ik maak mezelf zo klein mogelijk en begin te schreeuwen: "NEE, LAAT ME GAAN. HELP! IEMAND HELP ME!" Ik voel dat iemand mij stevig vasthoud, dus ik begin terug te vechten. Ik sla en schop om diegene weg te krijgen. "Shh, Lou, je bent veilig. Ik ben het, Liam. Je bent veilig." Hoor ik Liam zeggen. Ik stop met vechten en laat me slap in zijn armen hangen. "Het spijt me, Lou. Ik had eraan moeten denken dat je bang zou worden." Zegt Liam. Ik haal diep adem en zeg dan met een trillende stem: "Het is oké."

 Ik maak mezelf los uit Liam's armen en zie dat iedereen in mijn kamer staat. Ik heb geen zin om uit te leggen wat er gebeurd is, dus ik geef iedereen een geforceerde glimlach. "Ik ga even douchen." Zeg ik zonder er over na te denken. "Lou." Zegt Zayn. Ik kijk hem verbaast aan. "Je mag nog niet douchen. Morgen gaan de hechtingen er pas uit." Gaat hij verder. Ik zucht en heb meteen het gevoel dat ik elk moment kan gaan janken. Ik wil niet huilen, want de afgelopen dagen heb ik niets anders gedaan als huilen. Ik pak makkelijke kleren uit de kast en zeg: "Kunnen jullie weggaan? Dan kan ik me aankleden." Dat kwam er behoorlijk bot uit, maar zo was het eigenlijk niet bedoelt. Iedereen knikt en ze lopen mijn kamer uit.

Als ik aangekleed naar beneden kom, zie ik iedereen aan de tafel zitten. Ik schuif ook aan. "We zijn nog niet begonnen aan het ontbijt. We wilde op jou wachten." Zegt Harry. Ik knik alleen maar en pak een boterham. Iedereen pakt nu iets te eten. "Lou." Zegt Zayn zenuwachtig. Ik kijk hem aan en hij gaat verder: "Over een uur moet je op het politiebureau zijn voor die compositietekeningen." Ik knik weer alleen, aangezien ik mijn stem niet vertrouw. Ik heb geprobeerd het zo lang mogelijk uit te stellen, maar ik wist dat dit nog zou komen. Ik zie er echt heel erg tegenop. Ik wil hun gezichten niet voor me zien. 

"Louis?" Hoor ik Harry geschrokken zeggen. Als iedereen mij geschrokken aankijkt, merk ik dat ik aan het hyperventileren ben. Ik probeer rustig te ademen, maar het lukt niet echt. Niall staat op en loopt naar mij toe. "Laten we even naar buiten gaan, dan heb je wat frisse lucht." Stelt hij voor. Ik knik en we lopen samen de tuin in.

Zodra ik in de tuin ben, leun ik tegen de muur aan en haal mijn handen door mijn haar. Niall legt zijn hand op mijn schouder en zegt: "Probeer diep in en uit te ademen. Alles gaat goedkomen. Wij gaan je hier doorheen helpen. Rustig ademen." Ik adem een paar keer diep in en uit en voel mijn ademhaling langzamer worden. "Goed zo Lou. Kom even zitten." Zegt Niall. Ik knik en we gaan op de grond zitten. Ik leun tegen Niall aan en hij streelt over mijn arm. "Het gaat allemaal goedkomen. Ik weet dat je bang bent om naar het politiebureau te gaan, maar alleen op die manier kunnen die mannen opgepakt worden. Het is maar heel eventjes, daarna gaan we terug naar huis en kunnen we de rest van de dag weer films kijken. En je bent niet alleen, wij blijven allemaal bij je." Ik zucht en vraag zachtjes: "Beloof je dat?" Niall knikt hevig en antwoord: "Dat beloof ik. We helpen elkaar toch altijd door moeilijke tijden?" 

Meteen voel ik me weer schuldig. "Ik heb jou in de steek gelaten de afgelopen dagen. Ik dacht alleen maar aan mezelf." Zeg ik schuldig. Niall slaat meteen zijn armen om mij heen en zegt: "Shh, dat is niet waar. Je hebt mij helemaal niet in de steek gelaten. Jij moet nu gewoon zorgen dat je dit allemaal verwerkt, zodat je weer vrolijk kunt zijn. Ik mis de gekke, gestoorde, vrolijke Louis. Dus jij moet eerst zorgen dat die weer terug komt, voordat je je zorgen om mij gaat maken." Ik knik. Niall heeft gelijk. Ik ben mezelf niet meer, sinds die mishandeling. Maar ik ga zorgen dat alles weer normaal wordt. Ik ga weer de vrolijke, gestoorde Louis worden.

Over een een week ga ik elke dag dit boek updaten :)