Home (1D Fanfiction)

Hoofdstuk 10: Overgeven

Pov Harry

Louis heeft zijn verklaring afgelegd. Het was echt heftig, om te horen wat hem is aangedaan. Zelf vond hij het ook erg heftig om te vertellen, hij zit nu helemaal te trillen. "Bedankt Louis. Ik zal alles in orde maken en zorgen dat die mannen gearresteerd worden. Je moet alleen van de week nog naar het bureau komen, om een compositietekening te laten maken van de daders, maar dat hoeft pas als je je iets beter voelt." Zegt de politieagent. Ik hoop dat Louis zich snel beter voelt, want hij heeft het echt heel moeilijk. Het is echt verschrikkelijk om hem zo te moeten zien.

Zayn loopt met de politieagent mee naar de deur om hem uit te laten. Hij heeft ons nog een keer verteld wat er allemaal gaat gebeuren en nu zijn we klaar. Louis zit nog steeds te trillen in Niall's armen en er rollen tranen over zijn wangen. "Het is voorbij, Lou. Rustig maar." Troost Niall hem.

Ineens springt Louis op en hij rent naar de wc. "Lou?" Roep ik. Ik hoor hem overgeven, dus ik loop ook de wc in. Ik ga achter Louis zitten en streel hem over zijn rug. "Shh, rustig maar, Louis. Het komt wel goed. Rustig maar. Ik ben bij je." Zayn komt ook de wc in en vraagt: "Alles goed hier?" Ik knik en antwoord: "Ik denk dat alle stress er nu uitkomt. Kun jij een glas water, twee paracetamol en schone kleding voor Louis in de woonkamer klaarleggen?" Zayn knikt en loopt weer weg.

Als Louis na een paar minuten is gestopt met overgeven, help ik hem overeind en vraag: "Gaat het?" Louis schudt zijn hoofd en antwoord: "Ik haat ziek zijn." Ik spoel de wc door en help Louis terug naar de bank. Zayn geeft hem het glas water en de paracetamol en Louis neemt ze meteen in. Zayn geeft Louis' schone kleren aan mij. "Je mag nog niet douchen, omdat je hechtingen hebt, maar met schone kleren voel je je misschien al beter." Zeg ik tegen hem. Een tijdje blijft hij stil zitten, maar uiteindelijk trekt hij langzaam zijn vest uit. Zodra zijn vest uit is, probeert hij meteen zijn lichaam te bedekken met zijn armen. Hij is ineens zo onzeker, dat is hij nooit geweest. Ik pak allebei zijn handen beet en haal ze van zijn lichaam. "Lou, kijk me eens aan." Zeg ik tegen hem. Als hij mij aankijkt, zie ik de tranen in zijn ogen staan. "Je hoeft je niet te schamen. Ik weet dat je bang en geschrokken bent, maar je hoeft je niet te schamen voor ons. Wij hebben jou al zo vaak in je boxer gezien, daar hoef je je echt niet voor te schamen. Het is oké." Zeg ik. Ik geef hem een knuffel en streel zachtjes over zijn rug.

Na een paar minuten, voel ik Louis' lichaam eindelijk ontspannen. Ik streel hem door zijn haar en zeg: "Goed zo, Louis. Het is oké. Je hoeft je niet te schamen voor ons." Ik laat hem weer los en geef hem zijn shirt aan. "Sorry." Mompelt Louis. "Ik weet ook niet waarom ik ineens zo doe." Hij trekt zijn shirt aan en trekt daarna zijn broek uit. Ik geef hem zijn broek aan en zeg: "Het geeft niet. Je hoeft geen sorry te zeggen. Het is helemaal niet raar, dat je je zo voelt. Je moet gewoon wat vertrouwen terug krijgen. Wij gaan je hier doorheen helpen." Als Louis ook zijn broek weer aan heeft, vraagt hij: "Vinden jullie het erg als ik nog even probeer te slapen?" We schudden allemaal ons hoofd en Liam antwoord: "Natuurlijk niet. Je kunt je rust hard gebruiken. Ga maar lekker slapen." Louis glimlacht even en gaat dan languit op de bank liggen. "Leg je hoofd maar op mijn been." Zeg ik tegen hem. Louis legt meteen zijn hoofd op mijn been en zegt zachtjes: "Dank je, Haz." "Het is oké, daar zijn vrienden voor." Antwoord ik. Ik speel met zijn haar, totdat hij in slaap gevallen is.

Ik dacht, het is oud en nieuw, laat ik eens gek doen en nog een hoofdstuk plaatsen :)