Home (1D Fanfiction)

Hoofdstuk 35: Migraine

Pov Zayn

"Niall, please doe de deur open." Smeek ik voor de derde keer. Maar Niall negeert me al de hele tijd. "Ni, laat me in ieder geval weten of alles goed is." Smeek ik. Maar weer krijg ik totaal geen reactie. Misschien is Niall in slaap gevallen ofzo. "Ni, als er iets is, laat ons dan helpen. Sluit je niet af voor ons." Zeg ik. En als ik dan weer geen reactie krijg, zucht ik en loop weer naar beneden. Ik denk dat hij echt in slaap gevallen is.

Ik laat mezelf neervallen op de bank. "En? Komt Niall naar beneden?" Vraagt Liam. Ik schud mijn hoofd en vertel: "Hij heeft mij de hele tijd genegeerd. Of hij is in slaap gevallen, of hij wil niet met ons praten." Iedereen kijkt een beetje bezorgd. Ik maak me ook zorgen om Niall. Een paar dagen geleden lag hij huilend in zijn bed, nadat we film gekeken hadden en nu heeft hij zich opgesloten in zijn kamer. Wat is er toch met Niall aan de hand?

Een uurtje later komt Niall naar beneden gelopen. Zijn ogen zijn een beetje rood. Zou hij gehuild hebben? Of misschien komt het omdat hij net wakker is. "Alles goed, Ni?" Vraag ik voorzichtig. Hij knikt en antwoord: "Ik kom alleen eten halen, daarna ga ik weer naar boven." "Waarom blijf je niet beneden bij ons?" Vraag ik. Niall haalt zijn schouders op en mompelt: "Voel me niet zo goed." Harry, Liam en ik kijken elkaar bezorgd aan. "Waar heb je last van, buddy?" Vraag ik verder. Niall pakt een flesje water en wat eten en antwoord mompelend: "Migraine." Dat verklaard wel waarom zijn ogen zo rood zijn en hij net dus waarschijnlijk echt lag te slapen. "Oké, bud. Roep ons maar als je ons nodig hebt." Zeg ik. Niall knikt en loopt dan door naar boven.

"Ik check straks nog wel even of alles goed met hem is." Zegt Liam. Ik knik. Hopelijk voelt Niall zich snel weer wat beter. Hij heeft echt nog nooit migraine gehad, dus het is wel raar dat hij dat nu wel ineens heeft. Maar ja... Ik ken Niall nu pas een jaartje dus dat zegt ook niet zo veel. Eigenlijk best wel raar dat we elkaar pas een jaar kennen. Ik heb het gevoel alsof we elkaar al jaren kennen. We zijn zo close geworden, dat je zou denken dat we elkaar als tien jaar kennen. Het voelt echt alsof we broers van elkaar zijn. Alleen dan zonder alle ruzies die je als broers met elkaar maakt. Wij hebben namelijk nog nooit ruzie gehad.